Ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου γράφει στο blog του για την “αιχμαλωσία” του Ολυμπιακού από την Εφές στην Κωνσταντινούπολη και το πλάνο που κάθε άλλο παρά πετυχημένο αποδείχθηκε.
Δε χρειάζεται να αναλύσουμε πολλά για το χθεσινό παιχνίδι. Όποιος παρακολουθεί τον Ολυμπιακό στη φετινή σεζόν, είναι μαθημένος σ’ αυτό το σκωτσέζικο ντουζ, αυτό το κρύο-ζέστη που μας έχει μάθει αυτές τις 25 αγωνιστικές στα παρκέ της Ευρωλίγκα.
Χθες όμως ξεπέρασε τον εαυτό του. Μπαίνοντας με το μαχαίρι στα δόντια, με πρωταγωνιστή τον Λαρεντζάκη και εκμεταλλευόμενος το ανοιχτό γήπεδο σε κάθε ευκαιρία, έχτισε διαφορά 15 πόντων και έδειξε ότι είναι αποφασισμένος να παλέψει για τη νίκη που θα διατηρούσε τις όποιες ελπίδες του ζωντανές.
Στο δεύτερο δεκάλεπτο όμως κατάρρευση. Κακές επιλογές στην επίθεση, καμία ισορροπία στην άμυνα, με αποτέλεσμα το 32-8 των Τούρκων να γράψει τη χειρότερη απόδοση του Ολυμπιακού σε ένα 10 λεπτο στη φετινή διοργάνωση, τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση.
Το έχουμε γράψει και το έχουμε συζητήσει πάμπολλες φορές. Και για τους ξένους που με την έλλειψη ποιότητας ήταν στοιχήματα και δε βγήκαν και για την παρουσία ενός ακόμη δημιουργού και για την απουσία μιας διορθωτικής κίνησης μέσα στη σεζόν, ακόμη και για τη φιλοσοφία της ομάδας. Έχουμε φτάσει 9 αγωνιστικές πριν από το τέλος κι ακόμη δεν έχουμε μάθει τι παίζει ο Ολυμπιακός, ποια είναι η φιλοσοφία του, τι θέλει να κάνει στο γήπεδο.
Είναι ομάδα με αμυντική φιλοσοφία που θα ματώσει τον αντίπαλο; σίγουρα όχι. Είναι ομάδα που θα βασιστεί στην επίθεσή της για να πάρει τα ματς; όχι. Και το χειρότερο είναι όχι ότι δεν ξέρουμε εμείς τι ομάδα είναι ο Ολυμπιακός, αλλά ότι ακόμη και οι ίδιοι δυσκολεύονται να εξηγήσουν τις μεταπτώσεις όχι από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά και από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο.
Το θέμα είναι ότι οι εναπομείνασες αγωνιστικές θέλουν δύναμη, καθώς από τη στιγμή που ο στόχος έχει χαθεί πρέπει να υπάρξει σεβασμός στη φανέλα και στο ίδιο το κλαμπ από τους παίκτες ώστε να μην έρθει ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση.