Χωρίς δύο από τους τρεις πυλώνες του και με το προηγούμενο παιχνίδι με την Χίμκι να είναι υπερβολικά ειδικών συνθηκών για να θεωρηθεί ασφαλές δείγμα, ο Παναθηναϊκός πήγε στο Παλάθιο για να αποδείξει στον εαυτό του ότι προοδεύει.
Ουδεμία πρόοδος για ένα ημίχρονο: ο Νέντοβιτς παραδόθηκε στη βιασύνη απέναντι στον καλύτερο σε διάρκεια two-way παίκτη της Ευρωλίγκας τα τελευταία 5 χρόνια (Τέιλορ), ο Μακ έκανε τουλάχιστον δύο ντρίμπλες παραπάνω σε κάθε κατοχή και οι μπάλες στην πλάτη της άμυνας σφύριζαν η μία μετά την άλλη. Συμβαίνει: για την ακρίβεια, έχει συμβεί και σε καλύτερους.
Το χθεσινό δεν ήταν φυσικά το πρώτο παιχνίδι στο οποίο ο Παναθηναϊκός ξεκινούσε άσχημα, ούτε και το τελευταίο στο οποίο δεν παρατούσε ένα ματς που είχε στραβώσει. Το μοτίβο δεν θα είχε αφήσει σχεδόν τίποτα στους πράσινους αν δεν έδιναν σημεία ζωής οι Ζακ Όγκουστ και Μάρκους Φόστερ. Ο ομογενής σέντερ έδειξε για άλλη μια φορά πως είναι αρκετά πίσω σε επίπεδο τακτικής αντίληψης και συγκέντρωσης, χρειάζεται να χαλιναγωγήσει το ένστικτο του, όμως είναι σε θέση να είναι δώσει βοήθειες ως ρεζέρβα του Παπαγιάννη, δίνοντας την ευκαιρία στον Μήτογλου να παίξει κατά βάση στο «4». Από την άλλη, με τον Οντέντ Κάτας να παίρνει τη μπάλα από τα χέρια του Σαντ-Ρος και τον Μακ να κυμαίνεται ανάμεσα σε μετριότητα και απογοήτευση, ο Φόστερ έχει την τελευταία ευκαιρία να αποδείξει πως έχει θέση στο ρόστερ μιας ομάδας στην Ευρωλίγκα.
Πλέον οι πράσινοι προσμένουν την επιστροφή τουλάχιστον ενός εκ των δυο «Πάπα» απέναντι σε μια Βαλένθια που δεν συγχωρεί μαλθακότητες και αμυντικές παλινωδίες και ελπίζουν πως η διάθεση και το πείσμα θα επιστρατευτούν πριν το παιχνίδι αρχίσει να απομακρύνεται.