«Η στεφάνη μεγαλώνει και ο χρόνος επιβραδύνει». Κάπως έτσι περιέγραψε ο εξωπραγματικός Νέμανια Νέντοβιτς την βραδιά καριέρας στο Τελ Αβίβ, σε ένα από τα γήπεδα – ναούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κι όμως, αυτή η μοναδική μπασκετική παράσταση δεν συνοδεύτηκε με νίκη. Λες και το 39 είναι στοιχειωμένο: τόσους έβαλε πέρσι και ο Ιωάννης Παπαπέτρου στην Άλμπα (σε ματς 2 παρατάσεων) και έφυγε και αυτός ηττημένος από το γήπεδο.
Στο Μιλάνο ο Παναθηναϊκός έχανε 42-30, το γύρισε, κέρδισε. Εκείνη η βραδιά ήταν η εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τις ανατροπές στην Ευρωλίγκα να είναι mission impossible, ειδικά από τα αουτσάιντερ. Η φορμαρισμένη Μακάμπι είχε όλες τις απαντήσεις μαζεμένες σε ένα κορμί 188 εκατοστών, αφού ο Σκότι Γουίλμπεκιν σήκωσε το γάντι και απάντησε με δικό του, αδιανόητο σόλο.
Μπαίνοντας στο ματς χωρίς την απαιτούμενη σκληράδα, ο Παναθηναϊκός έπεσε γρήγορα στην παγίδα της Μακάμπι. Παπαπέτρου και Σαντ-Ρος προσέγγισαν άσχημα το παιχνίδι από το ξεκίνημα, με τον πρώτο να προσπαθεί να τρυπήσει τον τοίχο και τον δεύτερο να συμβιβάζεται γρήγορα με «κρύα» σουτ τριών πόντων. Την ίδια στιγμή οι πράσινοι τελείωναν την πρώτη περίοδο με τρία μόλις αμυντικά φάουλ και ο Γιώργος Βόβορας ξελαρυγγιάζονταν προσπαθώντας να πείσει τους παίκτες του να θυσιάσουν τα κορμιά τους.
Ο Έλληνας κόουτς βρήκε σχήματα που ανταποκρίθηκαν, καβάλησε το κύμα με τα όργια του Νέντοβιτς, αλλά ξέχασε μάλλον γρήγορα το σχήμα που του έφερε την ανατροπή, πίστεψε στον φανερά εκτός κλίματος Παπαπέτρου και δεν βρήκε τον τρόπο να διώξει τη μπάλα από τα χέρια του Γουίλμπεκιν.
Στο τέλος της ημέρας, ο Παναθηναϊκός βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο λόγω αντίδρασης και ανταγωνιστικότητας στο φινάλε, όμως ακόμα αναζητεί τον τρόπο να κερδίζει τα κλειστά παιχνίδια και να έχει την σταθερότητα που θα του φέρει νίκες. Το Βελιγράδι είναι το νέο τεστ.