Αν ο Παναθηναϊκός είχε έναν και μοναδικό τρόπο να κερδίσει το παιχνίδι με την Ζάλγκιρις, αυτός ήταν να παίξει 40 λεπτά σκληρή άμυνα. Ακόμα και τόσο κακός να ήταν επιθετικά, όσο τελικά ήταν θα κέρδιζε. Οι “πράσινοι” ωστόσο έφαγαν έναν ολόκληρο ημίχρονο για να καταφέρουν να συνεννοηθούν στα pick en roll του Γκριγκόνις και του Ουόκαπ με τον Λοβέρν και τον Ρούμπιτ.
Σε δεύτερο πλάνο έρχεται η κακή επιθετική του συμπεριφορά, η οποία ωστόσο σε ένα κομβικό σημείο του αγώνα, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Όταν στο πρώτο επτάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου η ελληνική ομάδα κατάφερε να ισορροπήσει την κατάσταση και να μηδενίσει το κοντέρ (50-50), τότε άρχισαν οι λανθασμένες επιθέσεις και μάλιστα η μία μετά την άλλη.
Με τον Παναθηναϊκό να είναι στο μπόνους από το τρίτο λεπτό της τρίτης περιόδου, οι παίκτες του Βόβορα αποφάσισαν να εκτελούν τρίποντα. Όχι απαραίτητα κακές επιλογές, αλλά σουτ τα οποία εκ των πραγμάτων σε αυτό το ματς δεν δούλεψαν κι αντί για όπλο αποδείχθηκαν τρωτό σημείο.
Όταν σε ένα ματς στην έδρα σου με θεωρητικά υποδεέστερο αντίπαλο, πρέπει να γυρίσεις στην διεκδίκησή του όχι μία αλλά δύο φορές, τότε λογικά θα ηττηθείς. Η Ζάλγκιρις από την άλλη μετά από έξι παιχνίδια… καταστροφή έψαχνε αντίδραση και νίκη. Ο Γκριγκόνις βρέθηκε σε μαγικό βράδυ, όχι παράλογο γιατί έτσι παίζει φέτος, αλλά παραγωγικό και ιδιαίτερα δύσκολο ως προς την αντιμετώπισή του.
Το διπλό στο Μιλάνο ίσως να ισορροπεί αυτό το στραβοπάτημα του Παναθηναϊκού, από την άλλη όμως, δεν παύει να είναι μια πάρα πολύ κακή ήττα.
