Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να νομίζει ότι είναι καλύτερος από ότι πραγματικά είναι. Γράφει ο Χρήστος Καούρης.

Το κοίταγμα στον καθρέφτη είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί στον Παναθηναϊκό μετά από την κατάρρευση στο «Αστρομπάλ» το βράδυ της Τρίτης. Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει, ατομικά, την ποιότητα, την προσωπικότητα και την εμπειρία να διαχειριστεί εκτός έδρας παιχνίδια απέναντι σε φορμαρισμένους αντιπάλους σε επίπεδο Euroleague. Το θέμα είναι αν θα καταφέρει να το κάνει ομαδικά – και αν στα δυσκολα δείχνει έμπρακτα πως προσπαθεί.

Μιλώντας για τους παίκτες που παίρνουν αποφάσεις με τη μπάλα, αυτοί είναι τέσσερις. Από τη στιγμή που ο Σέλβιν Μακ έμεινε λιγότερο από μία ώρα (!) πριν την έναρξη του αγώνα εκτός 12άδας, απέμειναν οι Σαντ-Ρος, Νέντοβιτς και Παπαπέτρου. Από τη στιγμή που οι δύο τελευταίοι βρέθηκαν σε τόσο κακή ημέρα, ο Κουβανός ήταν φύσει αδύνατον να σταματήσει την ορμή μιας Βιλερμπάν που φανερά είναι στην καλύτερη στιγμή της σεζόν. 

Είναι πάντως δύσκολο να χρεώσει κανείς στους πράσινους του πρώτου μέρους έλλειψη αγωνιστικότητας ή ενέργειας. Το 20-17 του πρώτου μέρους ήταν κολακευτικό για τη Βιλερμπάν, με τους φιλοξενούμενους να κλέψουν μπάλες, με τις 50-50 μπάλες να πηγαίνουν προς την πλευρά των Γάλλων και τον Παναθηναϊκό να χάνει σωρηδόν λέι-απ. Η επιστροφή ως το -9 στην τρίτη περίοδο κατέδειξε επίσης πως βενζίνη υπήρχε στο ρεζερβουάρ: έλλειψαν όμως τα εργαλεία, η νοοτροπία και η τακτική στόχευση. 

Η καταστροφή της δεύτερης περιόδου ξεκίνησε σε σημαντικό βαθμό με την φανερή στόχευση του Παναθηναϊκού να προστατεύσει τη ρακέτα του απέναντι στο «σκιάχτρο» Φαλ. Η εγχείρηση πέτυχε, ο τεράστιος Γάλλος σέντερ έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο, όμως ο ασθενής απεβίωσε, αφού στην περιφέρεια οι Ντιό και Χάουαρντ έβαλαν τις βάσεις για την γαλλική ισοπέδωση αφού αφέθηκαν να αισθανθούν άνετα στήνοντας τα pick n roll και να εκτελούν ανενόχλητοι. Ο τελευταίος, ο οποίος είχε πετύχει 15 όλους κι όλους πόντους στην Ευρωλίγκα σε 4 ματς έβαλε 16 ξεκούραστα στην πράσινη άμυνα, μακαρίζοντας την τύχη του για τα ελεύθερα σουτ που του έδινε η αντίπαλη άμυνα. 

Όταν το πράγμα στράβωσε, η οργάνωση στην άμυνα πήγε οριστικά περίπατο και το γήπεδο έγειρε, αφού η επιθετική – τύπου Μπασκόνια – άμυνα της Βιλερμπάν είχε απενεργοποιήσει τους Παπαπέτρου Νέντοβιτς, ο Μποχωρίδης ασφυκτιούσε, o Παναθηναϊκός αδυνατούσε να πασάρει τη μπάλα, το κάθετο παιχνίδι απουσιαζε και τα τρίποντα έβρισκαν όλα σίδερο. 

Η τελευταία αντίδραση ήρθε χάρη στην επίδραση του Σαντ-Ρος, όταν ο Κουβανός συνδύασε πόντους και ασίστ ως το 44-35, όμως τέσσερα λάθη αργότερα το ταμπλό έγραφε 61-37 και το ματς είχε χαθεί οριστικά. Οι πράσινοι έπεσαν για άλλο ένα παιχνίδι στην παγίδα της υπερβολής και της κατάχρησης ντρίμπλας, χωρίς την παραμικρή ένδειξη οργάνωσης στο παιχνίδι τους. Την ίδια στιγμή, η έμπνευση του Γιώργου Βόβορα να ξεκινήσει τον Ζακ Όγκουστ στο δεύτερο ημίχρονο αποδείχτηκε το λιγότερο ατυχής, ενώ ο γαλλικός ρυθμός δεν σταμάτησε ποτέ με κάποιο τάιμ-άουτ. 

Το τελικό -24 του Αστρομπάλ θα μπορούσε να ερμηνευτεί σαν ατύχημα: καμία ομάδα δεν θα δέχεται κάθε βράδυ 17 τρίποντα με 70% ευστοχία, ούτε και Παπαπέτρου – Νέντοβιτς θα σουτάρουν με 5/22.  Όμως μια τέτοια ερμηνεία κρύβει την μεγάλη εικόνα. Αν ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να παίζει αθροίζοντας απλώς το επιμέρους ταλέντο των παικτών του και πολλοί εξ αυτών μπαίνουν στο παρκέ με το μυαλό τους μόνο στην μία πλευρά του παρκέ, αυτές οι βραδιές θα ξανάρθουν.