Έχοντας απέναντι έναν εξαιρετικό αντίπαλο που την τελευταία τριετία έχει ηττηθεί μόνο από την Παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία, την πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία, τη Γερμανία και την Αγγλία, οι Ιταλοί έκαναν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις των τελευταίων ετών.
Η ομάδα του Μαντσίνι μας είχε προϊδεάσει με την εικόνα της και την προηγούμενη χρονιά γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Η πρώτη ύλη (ποδοσφαιριστές) που έχει στη διάθεσή του είναι κορυφαίας ποιότητας. Ζητούμενο από την πρώτη στιγμή για τον τεχνικό της Ιταλίας ήταν να επαναφέρει το ομαδικό πνεύμα, να βάλει κανόνες και να μοιράσει ρόλους, κυρίως όμως να επαναφέρει μέσω εικόνας και αποτελεσμάτων την χαμένη αυτοπεποίθηση στο οικοδόμημα της εθνικής ομάδας της χώρας του.
Απέναντι στην Ολλανδία στο Άμστερνταμ, οι Ιταλοί έβγαλαν 4-5 κλασσικές ευκαιρίες με δημιουργία και συνεργασίες στο πρώτο ημίχρονο.
Πίεσαν αφόρητα τον αντίπαλο που δυσκολευόταν να περάσει τη μεσαία γραμμή έχοντας παίκτες όπως ο Φαν Ντε Μπέεκ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), ο Ντε Ρόον (Αταλάντα), ο Ντε Γιόνγκ (Μπαρτσελόνα) στη μεσαία γραμμή. Στόπερ τον Φαν Ντάικ της Λίβερπουλ και επιθετικούς όπως ο Πρόμες του Άγιαξ, ο Ντεπάι τον οποίο θέλουν top clubs στην Ευρώπη, τον Βαϊνάλντουμ για τον οποίο πλέον ισχύει το ίδιο αν και βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο.
Πήραν εύκολες κατοχές απόρροια της πίεσης. Εξαιρετικές κινήσεις των επιθετικών, κυρίως του Ιμόμπιλε στους χώρους, εξαιρετικές άμεσες μεταβιβάσεις από τρεις μέσους που παίζουν με ψηλά το κεφάλι, έχουν όλοι τους καλή πάσα, παράλληλα με τα ασταμάτητα τρεξίματα (Μπαρέλα, Ζορζίνιο, Λοκατέλι).
Μεγάλος πρωταγωνιστής όμως σε αυτό το πρώτο ημίχρονο ήταν ο Σπινατσόλα. Αριστερός οπισθοφύλακας που όχι μόνο δεν είχε αμυντικά προβλήματα, αλλά δημιούργησε τα περισσότερα ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα με τις προωθήσεις και τις εξαιρετικές συνεργασίες του, κυρίως με τον Ιμόμπιλε τον Ινσίνιε και τον Ζορζίνιο.
Το γκολ του Μπαρέλα στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας σε μικρούς χώρους, με ταχύτητα και ακρίβεια τεσσάρων μεταβιβάσεων και κίνηση χωρίς τη μπάλα μέχρι την ασίστ του Ιμόμπιλε στον σκόρερ.
Η εικόνα του αγώνα άλλαξε στην επανάληψη με την Ολλανδία να ανεβαίνει για να πιέσει στο αντίπαλο μισό, χωρίς όμως οι Ιταλοί να τους δίνουν καθαρές ευκαιρίες αλλά και αποτρέποντας τους να επιχειρούν μέσα από την περιοχή.
Αν ο Μαντσίνι έχει καταγράψει κάτι αρνητικό στις σημειώσεις του ήταν ο τρόπος που οι παίκτες του δεν τελείωσαν το παιχνίδι με ένα δεύτερο γκολ στην επανάληψη. Βρήκαν χώρους, χτύπησαν σε κόντρα επιθέσεις, όμως οι αποφάσεις τους στην τελική πάσα ήταν επιπόλαιες. Κάτι που πάντως προφανώς δικαιολογείται και από την κόπωση των ανέτοιμων ακόμη παικτών σε αυτή τη χρονική περίοδο.