Το 115-104 του Game 1 δεν μας έκανε σημαντικά σοφότερους, ειδικά από τη στιγμή που ο Έρικ Μπλέντσο τέθηκε νοκ άουτ με τράβηγμα στον τετρακέφαλο. Οι Χιτ, η ομάδα που είχε καλύτερο ρυθμό και έπαιξε φανερά πιο ορθολογικό και αποτελεσματικό μπάσκετ ως εδώ, πήρε την πρώτη παρτίδα καθαρά. Η φυσιολογική έλλειψη ρυθμού του Μαϊάμι, που είχε να πατήσει παρκέ μία εβδομάδα σε σχέση με το διήμερο των Μπακς έφερε 40 πόντους παθητικό μετά από 12 λεπτά, όμως όταν οι Χιτ προσαρμόστηκαν και η παράλογη ευστοχία των Ελαφιών μετριάστηκε, η πλάστιγγα έγερνε σταθερά υπέρ της παρέας του Μπάτλερ. Στο υπόλοιπο του αγώνα η ομάδα του coach Budd σκόραρε 64 πόντους χωρίς να βρει ποτέ επιθετικό ρυθμό.
Γιατί ο MVP πήρε μόλις 12 σουτ;
Επειδή ήταν αδύνατον να πάρει περισσότερα χωρίς να εκβιάσει άσχημα προσπάθειες. Οι Χιτ έχτισαν τον τοίχο έχοντας κορμιά για να αντιπαρατάξουν (Κράουντερ, Αντεμπάγιο, Ίγκυ), αντιμετώπισαν επιτυχημένα τα spins κλέβοντας τη μπάλα, ενώ στάθηκε αδύνατο στον Greek Freak να σπρώξει έστω έναν από τους τρεις προαναφερθέντες παίζοντας με πλάτη – το πιθανότερο είναι πως δεν θα τα καταφέρει εύκολα ούτε στη συνέχεια. Ο Γιάννης είχε καλές επιλογές στο πρώτο ημίχρονο αξιοποιώντας το ζεστό χέρι των Μίντλτον και Λόπεζ και έτσι η επίθεση του Μιλγουόκι είχε ροή. Με τον ψηλό να κάνει φάουλ και να βγαίνει εκτός ρυθμού στην επανάληψη και τον Μίντλτον να μην μπορεί – φυσιολογικά – να συνεχίσει στο ίδιο τέμπο, ο Αντετοκούνμπο κατέφυγε σε iso plays από τα οποία οι Μπακς δεν έπαιρναν σχεδόν τίποτα. Όσο κυλούσε ο χρόνος η επίθεση γινόταν όλο και πιο στατική και ο μόνος λόγος που τα ελάφια έμειναν στο παιχνίδι ως το φινάλε ήταν η ρέντα του Κάιλ Κόρβερ.
Προετοιμασία, ανασυγκρότηση και ο παράγοντας Μπλέντσο
Μία εβδομάδα ξεκούρασης και σχεδιασμού μπορεί να κάνει τη διαφορά σε αυτό το επίπεδο. Οι Χιτ κατάφεραν το πρώτο χτύπημα, όμως τα πλέι-οφ είναι, τουλάχιστον ως ένα σημείο, δοκιμασίες προσαρμογών. Οι Μπακς καλούνται να ανασυγκροτηθούν και κυρίως να βρουν τρόπους να ανοίξουν το γήπεδο σε καταστάσεις transition αναγκάζοντας τους αντιπάλους τους να πάρουν άσχημα σουτ. Τις φορές που το προσπάθησαν στο πρώτο παιχνίδι, οι επιστροφές και οι αλληλοκαλύψεις που βρήκαν απέναντί τους ήταν για σεμινάριο.
Το 5v5 είναι παιχνίδι πρώτα από όλα των γκαρντ: σε αυτό το Μαϊάμι έχει τεράστιο προβάδισμα χάρη στο δίδυμο Ντράγκιτς – Μπάτλερ, που συνδυάζει εμπειρία, προσωπικότητα και ηγετικά χαρακτηριστικά. Επιπλέον, έχει ποικιλία: σε αντίθεση με το αναγνωρίσιμο και συχνά μονότονο drive and kick παιχνίδι των Μπακς, οι Χιτ χρησιμοποιούν όλο το παρκέ. Σκοράρουν από κοψίματα, αξιοποιούν το midrange, οι σταρ τους επιδιώκουν να σκοράρουν στη ρακέτα, οι ρολίστες έχουν επαφή από μακριά. Σε ό,τι αφορά στον Σλοβένο, η διαθεσιμότητα του Έρικ Μπλέντσο αποκτά ακόμα πιο βαρύνουσα σημασία. Ο Χιλ δεν έχει τα σωματικά χαρακτηριστικά για να εκφοβίσει τον Ντράγκιτς και να τον βγάλει από την comfort zone στην οποία βρισκόταν στο Game 1.
“Κρύψτε τα γυναικόπαιδα”
Δεν είναι οι 40 πόντοι, ακόμα και αν ο Τζίμι Μπάτλερ έγινε μόλις ο τρίτος παίκτης στην ιστορία των Χιτ που φτάνει σε τέτοια συγκομιδή μετά τους Γουέιντ και Τζέιμς. Είναι ότι «έσταξε» 15 στο τελευταίο πεντάλεπτο, εκεί που μετρούσε διπλά και τρίδιπλα. «Είπα στους συμπαίκτες μου ότι δεν θα πασάρω πολύ και μου είπαν οκ» είπε μετά το ματς, «ελπίζω την επόμενη φορά να είναι άλλος αυτός που θα βλέπει το καλάθι μεγαλύτερο», συνέχισε. Είναι 31, έχει περίπου τις ίδιες εκρήξεις με τον Τζίμι Μακνάλτι σε πέντε σεζόν του Wire, συνεχίζει να ηγείται, είναι ευτυχισμένος και φαίνεται. Σε αντίθεση με την τεράστια πλειοψηφία των υπόλοιπων παικτών, επέλεξε να μην φέρει την οικογένεια του στη φούσκα: «είμαι εδώ για επαγγελματικό ταξίδι». Μπρρρ.
Your move, Giannis
Όλα τα μάτια είναι στραμμένα πλέον πάνω στον Γιάννη – ειδικά στο φινάλε. Ο Greek Freak είχε 3 πόντους, ¼ σουτ, ¼ βολές και 3 λάθη στο τέταρτο δεκάλεπτο του Game 1: διαβάζεται και μοιραίος. «Έχουμε ξαναβρεθεί εδώ», είπε ο Γιάννης μετά το ματς, στις ταιριαστές “never too high, never too low” δηλώσεις που ταιριάζουν στα παιχνίδια πλέι-οφ που προσομοιάζουν σε σετ ενός αγώνα τένις. Όταν το εσωτερικό σου κίνητρο είναι να κατακτήσεις τον τίτλο, το βάρος της επιβεβαίωσης του τίτλου του MVP (πιθανόν back to back) είναι θεωρητικά κάτι διαχειρίσιμο. Ή μήπως όχι;