Όταν είσαι υποχρεωμένος να πορευθείς με την λογική “ξοδεύω όσα περιμένω να εισπράξω”, είναι θέμα χρόνου να βρεθείς μπροστά σε μία κατάσταση που είναι πάνω από τις δυνάμεις σου.
Αυτό ακριβώς συνέβη στον Παναθηναϊκό με την υπόθεση του βασικού πόιντ γκαρντ. Με την αγορά να προσφέρει ούτως ή άλλως εξαιρετικά περιορισμένες λύσεις στη συγκεκριμένη θέση (πόσο μάλλον όταν τα χρήματα που μπορούν να δαπανηθούν είναι συγκεκριμένα), οι “πράσινοι” αποφάσισαν να επιμείνουν στην περίπτωση του Λαπροβίτολα, όμως αποδείχθηκε πως η Ρεάλ έχει τα δικά της σχέδια.
Ένα συμβόλαιο κοντά στο 1εκ. είναι “πονοκέφαλος” για την πλειοψηφία των ομάδων της Ευρωλίγκας, όχι όμως για τη “βασίλισσα”. Ομάδες με το δικό της στάτους και μπάτζετ έχουν την δυνατότητα να περιμένουν ίσως και μέχρι τον Σεπτέμβριο, παίρνοντας μαζί και το ρίσκο. Ποιο είναι αυτό εν προκειμένω; Να μην έχουν αποτέλεσμα οι προσπάθειες που, σύμφωνα με δημοσιεύματα από την Ισπανία, κάνει η Ρεάλ για να αποκτήσει τον Βιλντόσα από την Μπασκόνια (ο Λαμπροβίτολα θεωρείται διαπραγματευτικό όπλο στο ρεαλιστικό σενάριο της ανταλλαγής), να μην υπάρχει εκείνη τη στιγμή διαθέσιμη ομάδα για να αποκτήσει τον παίκτη πληρώνοντας ένα μέρος του συμβολαίου κι έτσι να υποχρεωθούν οι Μαδριλένοι είτε να τον αποδεσμεύσουν καταβάλοντας πρώτα το 70-80% του συνολικού τιμήματος, είτε να τον κρατήσουν πληρώνοντάς τον κανονικά, παρότι πιθανότατα δεν θα τον υπολογίζουν.
Μια τέτοια εξέλιξη για μια ομάδα με μπάτζετ κοντά στα 10εκ. θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα καταστροφικό ντόμινο, με απρόβλεπτες προεκτάσεις. Για την ενδοξότερη ομάδα στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, η οποία παράλληλα δαπανά πάνω κάτω 30εκ. κάθε χρόνο από το ξεκίνημα της περασμένης 10ετίας, αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα.
Το θέμα μας βεβαίως δεν είναι η Ρεάλ, αλλά οι εναλλακτικές που έχει ο Παναθηναϊκός. Με μια γρήγορη ματιά στην αγορά λοιπόν, το συμπέρασμα είναι το εξής: “γνήσιος” πόιντ γκαρντ, με προϋπηρεσία στην Ευρωλίγκα, υπάρχει μονάχα ένας. Ο Λίο Βέστερμαν, που όπως όλα δείχνουν θα αποτελέσει παρελθόν από τη Φενέρ. Μετά τον Γάλλο, που τα τελευταία χρόνια δείχνει ωστόσο να νιώθει πιο άνετα υπηρετώντας δεύτερους ρόλους, το… χάος.
Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν, ο Γιώργος Βόβορας και το επιτελείο του προφανώς κι είναι ήδη έτοιμοι να κάνουν στροφή 180 μοιρών. Να να αφήσουν δηλαδή στην άκρη το σχέδιο “Νέντοβιτς και Φόστερ μαζί στα γκαρντ, δίπλα σε έναν pass first πόιντ γκαρντ, που θα βάζει τα πράγματα σε μια σειρά”, μπαίνοντας σε ένα πιο… rock n’ roll μονοπάτι.
Αποκωδικοποιώντας άλλωστε τα δεδομένα των τελευταίων ετών, είναι ξεκάθαρο πως η ευκολότερη αποστολή για έναν προπονητή ή έναν GM ομάδας Ευρωλίγκας είναι να βρει έναν γκαρντ “τύπου Μάικ Τζέιμς”. Τώρα, αν αυτός θα έχει την κλάση και την προοπτική του Λορέντζο Μπράουν (ήταν ο πρώτος στόχος) του Πιέρ Τζάκσον (αρέσει στον προπονητή, σύμφωνα με το ρεπορτάζ) ή του… πρωτότυπου που κατοικοεδρεύει από πέρσι στη Μόσχα, αυτό έχει να κάνει κυρίως με την ικανότητα αυτού που επιλέγει, σε συνδυασμό με τις συνθήκες στην προπόνηση και στα αποδυτήρια που εκείνος επιβάλει.
