Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έστειλε το μήνυμα με το καλησπέρα: “δεν έχει σημασία αν ήμασταν επί τρεις, τέσσερις ή… 40 μήνες εκτός δράσης, δεν κάνει την παραμικρή διαφορά αν παίζουμε σε κατάμεστα στάδια, στη Ντίσνεϊ ή… στον Βόρειο Πόλο, δεν με νοιάζει αν δίπλα στον πρωταθλητή του 2020 θα μπει αστερίσκος λόγω κορονοϊού, θα μπω να παίξω σε κάθε αναμέτρηση λες κι είναι η τελευταία μου”.
Πρώτοι απ’ όλους αντιλήφθηκαν το πνεύμα και την λογική του Γιάννη οι παίκτες και οι προπονητές των Σέλτικς, που είχαν την ατυχία να αντιμετωπίσουν τους Μπακς στην χθεσινή επανεκκίνηση του ΝΒΑ στη Φλόριντα.
Για την ακρίβεια, το ένιωσαν με σκληρό τρόπο στο πετσί τους, αφού ο MVP της περσινής κανονικής διάρκειας (και φαβορί για να κατακτήσει και το φετινό βραβείο) τους φιλοδώρησε με 36 πόντους (με 14/20 σουτ), προσθέτοντας 15 ριμπάουντ και 7 ασίστ σε μόλις 32 λεπτά συμμετοχής. Μπορεί ο Μπλέντσο να μην αγωνίστηκε κι ο Μίντλτον να έσπασε τα καλάθια (6/20 σουτ), αλλά ο ηγέτης των Μπακς φρόντισε, ειδικά στο φινάλε, να μην παίξουν τον παραμικρό ρόλο όλα αυτά.
Πριν καν φτάσουμε ωστόσο στην ακόρεστη “δίψα” του να νικήσει, που αποτελεί άλλωστε εδώ και χρόνια την κινητήρια δύναμή του, ο Αντετοκούνμπο είχε προλάβει να μας υπενθυμίσει κάτι εξίσου σημαντικό. Μπορεί τον Δεκέμβρη να συμπληρώνει τα 26 του χρόνια, έχοντας ηδη εδραιωθεί εδώ και μια διετία ως ένας εκ των 4-5 πιο αναγνωρίσιμων σούπερ σταρ του μπάσκετ σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά πάνω απ’ όλα απολαμβάνει το μπάσκετ λες και είναι ακόμα 16-17 ετών.
Μπήκε στο παρκέ με την τρέλα του “άρρωστου” μπασκετάκια που πάλευε να διαχειριστεί το στερητικό σύνδρομο που αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια της καραντίνας και στο τέλος, παρότι το παιχνίδι ήταν απαιτητικό, με μπόλικη ένταση αλλά και σασπένς, τον κοιτούσες και με το βλέμμα του σου έλεγε το εξής:
- Γιάννη, θες να παίξουμε άλλο ένα;
- Κι ένα και δύο και τρία. Όσο αντέξουμε βασικά, μέχρι το πρωί
Έτσι ήταν ο Μπερντ με τον Μάτζικ. Έτσι ήταν ο Τζόρνταν, αργότερα ο Κόμπι, έτσι είναι κι ο Λεμπρόν. “Πυροβολημένοι” με την “πορτοκαλί μπάλα, συνδυάζοντας την κυνική προσέγγιση και το δολοφονικό ένστικτο ενός “Alpha dog” με την αγάπη χωρίς όρια και περιορισμούς, όπως την εκδηλώνει ένα μικρό παιδί.
Που θα τον οδηγήσει όλο αυτό; Η λογική λέει σε κάτι ξεχωριστό. Όσο για όλους εμάς, είμαστε τυχεροί να έχουμε εξασφαλισμένη μια “θέση” δίπλα του για να απολαύσουμε αυτή την ανεπανάληπτη διαδρομή.
