Δύο μήνες μετά τις περίφημες εξαγγελίες του ΕΣΑΚΕ με στόχο την εξυγίανση και την αναβάθμιση του πρωταθλήματος, τα δεδομένα στο ελληνικό επαγγελματικό μπάσκετ έχουν ως εξής:
-Τα κριτήρια και οι προϋποθέσεις που ψηφίστηκαν (τα οποία διαφημίστηκαν ως ρηξικέλευθα παρότι στην πλειοψηφία τους είχαν αποφασιστεί εδώ και χρόνια, αλλά είχαν ξεμείνει σε κάποιο συρτάρι χωρίς να εφαρμόζονται) κατ’ αρχάς… εξαφανίστηκαν σε ένα ποσοστό 20-30% μέσα σε ένα βράδυ (πριν από ένα μήνα, παράλληλα με την απόφαση για παράταση της προθεσμίας για την εφαρμογή τους) και πριν από λίγες ώρες αποφασίστηκε να μπουν στο “ψυγείο” επ’ αόριστον.
Να σημειώσουμε κάπου εδώ πως ο ΕΣΑΚΕ είχε αναθέσει την ευθύνη για την εφαρμογή όλων αυτών στον… εαυτό του, αφού τα δύο εκ των τριών μελών της Επιτροπής που συστάθηκε ήταν εκπρόσωποι των ΚΑΕ.
–Με τον ΕΣΑΚΕ να αδυνατεί να να διαχειριστεί την κόντρα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, έτσι όπως αυτή κορυφώθηκε τα προηγούμενα δύο χρόνια και την ίδια στιγμή να αποδεικνύεται εγκληματικά απαθής όσον αφορά το φλέγον θέμα του παράνομου στοιχηματισμού (έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το επίπεδο των ισχυρών ενδείξεων, παρόλα αυτά ακόμα και τώρα το ζήτημα προσεγγίζεται σε… θεωρητική βάση στις συνεδριάσεις του ΔΣ!), το πρωτάθλημα ψάχνει χορηγίες στη λογική της ελεημοσύνης, γνωρίζοντας πως αν οι μειώσεις δεν ξεπεράσουν το 50%, αυτό θα είναι μέγιστη επιτυχία. Χορηγίες και τηλεόραση είναι βεβαίως κατ’ ουσίαν συγκοινωνούντα δοχεία, με τα οικονομικά δεδομένα να είναι παραπλήσια και σε αυτό το κομμάτι.
Απαραίτητη επισήμανση επ’ αυτών: ο ΕΣΑΚΕ και οι ΚΑΕ είχαν πάρει το μήνυμα από την τηλεόραση και τους χορηγούς τουλάχιστον έναν χρόνο πριν ξεσπάσει η πανδημία.
Αυτά τα “μας κατέστρεψε ο κορονοϊός” και “ολόκληρο ΝΒΑ πάει να γονατίσει, πως θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε εμείς”, είναι ιστορίες για αγρίους, για να το πούμε κομψά.
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν λοιπόν, αλλά, με βάση τις πρώτες αντιδράσεις έπειτα από την ολοκλήρωση της συνεδρίασης του ΔΣ, ακόμα και τούτη την ώρα οι ομάδες φαίνεται πως προτιμούν να κρατήσουν το κεφάλι τους θαμμένο μέσα στην άμμο, αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους κάνοντας σκληρή αυτοκριτική.
Ψιθυρίζεται έντονα πως τέσσερις-πέντε εξ αυτών, που ανήκουν στο άτυπο γκρουπ των “καλοπληρωτών”, επεξεργάζονται το σενάριο αποχώρησής τους από το νέο πρωτάθλημα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα (δεν) έχουν συμβεί.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό το σενάριο (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή), όμως η ιστορία έχει δείξει πως ακόμα κι ένα ταρακούνημα τέτοιας ισχύος μπορεί εύκολα να περάσει στα ψιλά.
Κι εδώ ακριβώς είναι η ρίζα του προβλήματος.
Στον ΕΣΑΚΕ έχουν εδώ και δεκαετίες εθιστεί στη νοοτροπία “βάζουμε το πλέον εξόφθαλμο αυτογκόλ και υποκρινόμαστε πως δεν μας βλέπει κανείς”, θεωρώντας πως το γνωστό κόλπο “δεν έχει σημασία πόσο αξίζει το προϊόν, όσο έχουμε πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας θα εισπράττουμε όσα θέλουμε εμείς” θα πιάνει εσαεί.
Όσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουν πως το κεφάλαιο αυτό έχει κλείσει, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς.
