Υπάρχουν εξαιρέσεις ανθρώπων που είτε γιατί βοήθησε ο κοινωνικός περίγυρος είτε επειδή αντιλαμβάνονται, αξιολογούν και αξιοποιούν τα μαθήματα της ζωής τους λειτουργούν διαφορετικά. Προφανώς το θέμα χαρακτήρα κάθε ατόμου είναι εξίσου σημαντικό.
Πρόσφατα ένας από τους σημαντικότερους παίκτες του μπάσκετ στη χώρα, στέλεχος της εθνικής ομάδας και του Ολυμπιακού, ο Γιώργος Πρίντεζης, προχώρησε σε μια αξιέπαινη και αναμενόμενη (γι’ αυτόν κίνηση). Πρόσφερε δύο φορητούς αναπνευστήρες στο νοσοκομείο της Σύρου προκειμένου να συμβάλει με τον δικό του τρόπο στην αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας συνανθρώπων του στο νησί.
Ένα νησί που αποτελεί τον τόπο καταγωγής του. Το λατρεύει και φαίνεται τόσο από τη συχνότητα με την οποία το επισκέπτεται όσο και με αυτά που κάνει συνεχώς για να το αναδείξει με όποιο τρόπο μπορεί.
Ακόμη κι αν κάποιος δεν έχει καμία προσωπική επαφή με τον άνθρωπο Πρίντεζη (όπως ο υπογράφων το κείμενο), ακόμη κι αν κάποιος είναι φίλαθλος άλλης ομάδας, αντιλαμβάνεται, βλέπει, κατά συνέπεια μπορεί και να έχει μια εικόνα όχι απλώς του αθλητή αλλά και του προσώπου.
Ο Γιώργος Πρίντεζης αντιλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο δύο βασικά δεδομένα στη ζωή του. Τόσο το χάρισμα που έχει και με τη δουλειά του τελειοποίησε στον αθλητισμό, όσο και την υποχρέωση να δίνει κι αυτός με τη σειρά του ότι μπορεί, στην κοινωνία που τον λατρεύει.
Θα μπορούσε να είναι ο τύπος που σαχλαμαρίζει όλη μέρα στα μέσα δικτύωσης προβάλλοντας τη φάτσα του. Δεν είναι.
Θα μπορούσε να είναι ο απόμακρος σοβαρός κύριος που απολαμβάνει τα πολύ καλά χρήματα που με την αξία του εισπράττει, δημιουργώντας ένα διαφορετικό προφίλ και κρατώντας απόσταση από τον έξω κόσμο. Δεν είναι.
Θα μπορούσε να είναι από αυτούς που εκφράζουν δημοσίως άποψη περί δημιουργίας του σύμπαντος, παστίτσιου, πολιτικών εξελίξεων και φυλετικών διακρίσεων σε μέρη που δεν ξέρει που είναι στον χάρτη… Δεν είναι.
Δεν είναι…
Γιατί όπως δείχνει με τη συμπεριφορά του εντός και εκτός παρκέ μεγάλωσε σε οικογένεια απλών ανθρώπων και έχει τις αρχές της.
Γιατί όταν ασχολείται με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν φοβάται να ποστάρει τον πραγματικό του εαυτό. Να χορεύει να γελάει να είναι με τους πραγματικούς και όχι… social φίλους του.
Γιατί δε φοβήθηκε ποτέ να βγάλει από μέσα του όσα νοιώθει και μπορεί να “τσαλακώνουν” την πλασματικά τέλεια εικόνα που πλασάρουν οι σταρ (τρομάρα τους).
Γιατί όταν κάνει πρόταση γάμου στην καλή του δε διστάζει να γονατίσει – δημόσια – μπροστά της και να μοιραστεί με όλους τη χαρά του.
Γιατί όταν μένει στην αθλητική οικογένεια που αγαπάει δε φοβάται να βάλει τα κλάματα και να φύγει τρέχοντας από τις κάμερες δείχνοντας την ψυχή παιδιού που έχει.
Γιατί όταν αγωνίζεται στο παρκέ δείχνει απόλυτο σεβασμό σε συμπαίκτες και αντιπάλους. Σε όποιον συμμετέχει στην τελετουργία του δικού του αθλήματος. Του δικού του κόσμου.
Γιατί είναι ο Γιώργος που στη δυσκολότερη φάση της ζωής του μετέτρεψε την απονομή ενός τροπαίου σε στιγμή απόλυτης επικοινωνίας με τον πατέρα του, τον Ιωσήφ, κοιτώντας τον στον ουρανό με δάκρυα στα μάτια.
ΥΓ. “Θα θυσίαζα τα πάντα για να έχω μαζί μου τον πατέρα μου για 15 λεπτά, για ένα φαγητό. Θα θυσίαζα όχι μόνο τη καριέρα μου, αλλά τα πάντα για να τον έχω εδώ έστω για 10 λεπτά. Ακόμα και αν χρειαζόταν μετά να είμαι στα παγκάκια. Δυστυχώς, δεν γίνεται” είχε πει σε συνέντευξή του στον Νίκο Βαρλά. Ίσως η ωραιότερη “ατάκα” των… πολλών τελευταίων ετών.