Ζούμε κάτι πραγματικά, πρωτόγνωρο. Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως θα έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας και πως για να πας στη δουλειά σου θα χρειάζονταν «εξοδόχαρτο»; Ποιος μπορούσε να φανταστεί πως ένας ιός, θα μπορούσε να έχει παραλύσει τον πλανήτη γη;
Κι όμως το ζούμε! Το παράδοξο της υπόθεσης σε αυτή την πανδημία, είναι πως απ` όλους μας έχει ζητηθεί κάτι απλό, αλλά παράλληλα τόσο δύσκολο, όπως αποδεικνύεται.
Μένουμε σπίτι. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, απλό και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Δεν μένουμε σπίτι γιατί κάποιος δεν θέλει να απολαμβάνουμε τις βόλτες μας, ούτε μένουμε σπίτι γιατί κάποιος δεν θέλει να μας βλέπει στον δρόμο. Το πράττουμε γιατί οφείλουμε να προστατεύσουμε, αφενός τον εαυτό μας, αφετέρου ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
Τι σημαίνει ευπαθής ομάδα; Πως μια λοίμωξη, μπορεί να της δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα, μπορεί να την στείλει στο νοσοκομείο και φυσικά, ας είμαστε ρεαλιστές αυτή η ομάδα θα φλερτάρει με τον θάνατο περισσότερο από κάποιον που είναι πλήρως υγιής.
Μην ξεγελιέστε. Το να βρεθείς σε αυτή την ομάδα, απέχει ίσως και κάποια δευτερόλεπτα, καθώς ΚΑΝΕΙΣ μας, δεν γνωρίζει τι του επιφυλάσσει το αύριο. Τα παραδείγματα είναι άπειρα και άνθρωποι που έχουν βρεθεί από την υγιή ομάδα, στην ευπαθή μπορούν να συμφωνήσουν και να υπογράψουν αυτό που λέω.
Μας ζητούν να μείνουμε σπίτι λοιπόν, για ένα μεγάλο, χρονικό διάστημα, στο οποίο, θα μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, εκτός από το να βγαίνουμε βόλτες και να πηγαίνουμε εκδρομές. Ίσως για 15 μέρες, ίσως για περισσότερο.
Αν ρωτήσετε κάποιον που έχει περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε νοσοκομείο και η μοναδική του επιλογή ήταν να βλέπει από το παράθυρο(αν ήταν τυχερός και είχε παράθυρο), την ώρα που δέχονταν τη θεραπεία του (ανάλογα την περίπτωση φυσικά), θα σας πει πως ο «εγκλεισμός» στο σπίτι, δίπλα σε αγαπημένα του πρόσωπα, είναι τουλάχιστον αστείος. Ελεύθερος από φάρμακα και ενδοφλέβιες θεραπείες που σου καίνε τις φλέβες και σε κάνουν να υποφέρεις και να φτάνεις σε σημείο απλά να σφίγγεις τα δόντια χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι άλλο είναι απλά αστείο.
Αυτές οι μέρες που θα μείνουμε μέσα στο σπίτι, θα τρώμε σπιτικό φαγητό, θα χαζεύουμε τηλεόραση, στο ίντερνετ, θα παίζουμε επιτραπέζια, ηλεκτρονικά παιχνίδια, θα μιλάμε με ανθρώπους δικούς μας αλλά δεν θα έχουμε κάποιο νοσηλευτή να μας «φορτώνει» την φλέβα με κάποια θεραπεία, αν το σκεφτείτε καλά, είναι πραγματικά αστείες.
Υπάρχουν ακόμη και τώρα φυσικά, άνθρωποι ΚΑΘΕ ηλικίας, που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία, ξαπλωμένοι αναγκαστικά σε ένα κρεβάτι, με τον ορό στο χέρι, με την κάθε σταγόνα φαρμάκου, να τους κάνει το χέρι να παραλύει από τον πόνο και πιστέψτε με, θα ήθελαν πολύ, να είναι υγιείς και να βρίσκονται σπίτι τους, εσώκλειστοι, μπροστά σε μια τηλεόραση, ή με ένα καλό βιβλίο συντροφιά και να μην πονούν καθόλου. Θα χαμογελούσαν διαβάζοντας πολλούς από εσάς στα σόσιαλ μίντια, να γκρινιάζετε που είστε μέσα και δεν αντέχετε άλλο.
Το να βρίσκεσαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, με το σώμα σου να πονά ολόκληρο, σε κάνει να σκεφτείς πολλά πράγματα που ως τότε είχες δεδομένα. Επειδή βρέθηκα σε αυτή τη θέση, σας λέω πως το #menoumespiti ή απλά μένουμε σπίτι, δεν είναι καθόλου δύσκολο. Για την ακρίβεια είναι απλό. Μας έχει ζητηθεί να εργαζόμαστε από το σπίτι, να αράζουμε στον καναπέ μας, να ξεκουραζόμαστε και όλο αυτό για λίγες μέρες. Δύσκολο; ΚΑΘΟΛΟΥ!
Πριν κάνετε οτιδήποτε, να σκεφτείτε ένα πράγμα. Πως θα αντιμετωπίζατε αυτή την κατάσταση, αν ήσασταν στη θέση κάποιου ασθενούς. Δεν θα θέλατε να βρίσκεστε στον κίνδυνο που βρίσκονται όλοι αυτοί.
Ξέρετε τι πραγματικά σημαίνει εσώκλειστος; Ρωτήστε ένα ασθενή που βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο. Η μοναδική του επιλογή είναι να σηκωθεί(αν μπορεί) από το κρεβάτι, να περπατήσει ελάχιστα μέχρι το παράθυρο για να δει τον κόσμο έξω.
Και τι όμορφος που είναι! Ακόμη και τα χιλιάδες αμάξια, τα κτήρια, οι δρόμοι, τα γέλια που ακούγονται, ο ήλιος που βγαίνει το πρωί, η βροχή, οτιδήποτε, είναι αυτό που σου δίνει δύναμη και ελπίδα πως κάποια στιγμή θα βγεις από εκείνο, τον θάλαμο νοσηλείας, υγιής, έτοιμος να κάνεις ότι δεν μπορείς όσο είσαι εκεί μέσα με ένα σωληνάκι συνδεδεμένο σε κάποια φλέβα σου, ώστε το φάρμακο αυτό, να σε κάνει υγιή.
Θυσιάζουμε λίγες μέρες στην άνεση του σπιτιού μας, για να μπορούμε το καλοκαίρι να βγούμε έξω να περπατήσουμε, να τρέξουμε, να γελάσουμε ξανά, αυτή τη φορά πιο δυνατοί.
ΟΙ ΗΡΩΕΣ, ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ
Με βάση τη δική μου εμπειρία μετά από πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα παλαιότερα, οφείλω να ομολογήσω, πως αυτοί οι άνθρωποι είναι αφανείς ήρωες.
Πάμε πρώτα στο κομμάτι των γιατρών. Τι να πει κανείς. Οι άνθρωποι που παίρνουν αποφάσεις ζωής και θανάτου, οι άνθρωποι που καλούνται να κάνουν κάτι εξαιρετικά δύσκολο καθημερινά και η απολαβή τους δεν είναι χρηματική. Είναι το ευχαριστώ που ακούν γιατί κάνουν κάτι που πραγματικά αγαπούν. Αυτό που κάνουν, πολλές φορές δεν μπορεί να μετρηθεί με χρήματα.
Οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες, είναι επίσης ήρωες. Σκεφτείτε πόσο πόνο βλέπουν καθημερινά, την προσπάθεια που καταβάλουν για να βρίσκονται σε όλους τους θαλάμους σε ανθρώπους που πονούν και εκείνη τη στιγμή ζητούν την βοήθειά τους.
Τι ακούν και αυτοί οι άνθρωποι. Τη δική μας γκρίνια, την γκρίνια των ασθενών, τα ξενύχτια τους για να βρίσκονται δίπλα σε άτομα που τους έχουν ανάγκη. Αυτό δεν πληρώνεται.
Τώρα με τον κορωνοϊό, οι δύο αυτές κατηγορίες, θα χρειαστεί να κάνουν ακόμη περισσότερα πράγματα και να στερηθούν πολλές προσωπικές ώρες, για να είμαστε εμείς όλοι καλά. Και αυτό με κίνδυνο της δικής τους ζωής, με τον ιό, να τους πολιορκεί καθημερινά.
Ας μείνουμε σπίτι λοιπόν. Ας παίξουμε, ας δούμε τηλεόραση, ας διαβάσουμε κανένα βιβλίο, ας περάσουμε χρόνο με τους ανθρώπους μας.
Ας είμαστε εμείς, αυτοί που θα σπάσουν την αλυσίδα του ιού.
Υ.Γ. Υπομονή, κουράγιο και ταχεία ανάρρωση σε όσους νοσηλεύονται(όχι μόνο για τον κορωνοϊό). Το ίδιο σε όλο το ιατρικό προσωπικό.