Η καθημερινότητα δημιουργεί τρέλα. Οι παραστάσεις, οι δράσεις και αντιδράσεις σπάνια σου δίνουν μαθήματα και συχνά λόγους να κατέβεις από τη βάρκα χάνοντας την ελπίδα.
Σκέψεις…
Ζούμε στη χώρα που ο εκάστοτε δυνατός θέλει να εξαφανίσει τον αδύνατο και μαζί του τάσσεται πλήθος άμυαλων.
Στη χώρα που κανένας νόμος δεν έχει εφαρμογή για τους ισχυρούς και παράλληλα πλήττει τους αδύναμους.
Στη χώρα που ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ αλλάζουν νόμοι όποτε γουστάρει ο καθένας προκειμένου να ικανοποιήσει τα συμφέροντά του.
Στη χώρα που το κράτος απαγορεύει τα καρναβάλια για την υγεία των ανθρώπων και οι ίδιοι άνθρωποι βγαίνουν να κάνουν μόνοι τους λες και ξύπνησε κάποιος με όρεξη αν τους πάρει το γλειφιτζούρι και το θέλουν πίσω με το ζόρι.
Στη χώρα που η φωνές πολλών επικρατούν αυτές των λίγων ακόμη κι αν έχουν άδικο.
Στη χώρα που ξεκινάς να πας στη δουλειά σου και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις σώος στο σπίτι σου.
Στη χώρα που με το πρώτο τηλεοπτικό «θρίλερ» ενός δελτίου ειδήσεων αδειάζουν τα ράφια των σουπερ μάρκετ…
Στη χώρα που σε κάθε τριήμερο άνθρωποι χάνουν τη μία μέρα κολλημένοι στην κίνηση για να ανεβάσουν φωτογραφία στο instagram…
Στη χώρα που άνθρωποι κάνουν… καριέρα ανεβάζοντας φωτογραφίες στο instagram…
Στη χώρα που κάθε έννοια αξιολόγησης έχει προ πολλού (σε πολύ μεγάλο βαθμό της κοινωνίας) εξαφανιστεί για χάρη ρουφιάνων, κολλητών, στρατιωτών της χωρίς νόημα ιδέας που «πλασάρει» κάποιος…
Στη χώρα που ΔΕΝ είναι ικανή να διοργανώσει αγώνες με φιλάθλους δύο ομάδων στο ίδιο γήπεδο…
Στη χώρα που εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) άνθρωποι υψώνουν ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ λάβαρα επανάστασης στο facebook είτε πρόκειται για το μεταναστευτικό, είτε για τη Μακεδονία είτε για τη μπάλα…
Στη χώρα που ενώ οι πολίτες της ανέχονται όλα αυτά, αναρωτιούνται γιατί οι σοβαροί άνθρωποι εξαφανίζονται ή βρίσκουν εναλλακτικό προορισμό για να ζήσουν με αξιοπρέπεια…
Επιπλέον σκέψεις…
Για ποιο λόγο περιμένουμε από τον κόσμο να μην κάνει επεισόδια όταν συμπεριφερόμαστε ως… κάφροι εντός γηπέδου…
Για ποιο λόγο αξίζει να φέρει ο οποιοσδήποτε το παιδί του στο γήπεδο όταν ακούει συνθήματα για μανάδες και αρρώστιες…
Για ποιο λόγο υπάρχει πρωταθλητισμός από τη στιγμή που κανείς δεν αποδέχεται την ήττα…
Για ποιο λόγο όσοι εμπλέκονται με τα σπορ που υπάρχει βία δε βγάζουν κουβέντα παρά ανέχονται να μειώνεται η προσωπικότητά τους και κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή…
Για ποιο λόγο συνεχίζεις να συμμετέχεις σε κάτι από τη στιγμή που κρίνεις πως δεν σε αντιπροσωπεύει…
Σε αυτή τη χώρα σπάνια βρίσκεις σοβαρό λόγο. Απλά δημιουργείς τους δικούς σου προκειμένου να βρίσκεις κίνητρο και να παραμένεις αξιοπρεπής. Έστω κι αν χωρίς Selfie χάνεις το μέρος της… λάμψης που σου δίνουν οι followers.
Και αυτοί ένας λόγος είναι άλλωστε…