Μέσα σε διάστημα λιγότερο της μιας εβδομάδας ο Παναθηναϊκός μετρήθηκε με τους δύο πιθανούς αντιπάλους του στα πλέι οφ της ευρωλίγκα και στο ζύγι ευρέθη λειψός. Ένα μπλακ άουτ με τη Μπαρτσελόνα, ένα κακό ξεκίνημα στον αγώνα της Μαδρίτης και ένα ακόμη χειρότερο τελείωμα τον οδήγησαν σε δύο μάλλον εύκολες ήττες. Κάπως έτσι θα πορευτεί στο τελευταίο κομμάτι της κανονικής περιόδου με το ερώτημα να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια παικτών και Πιτίνο: Πόσα πράγματα προλαβαίνουν να αλλάξουν ώστε να εμφανιστούν ετοιμοπόλεμοι στα πλέι οφ και να διεκδικήσουν με σοβαρές πιθανότητες την επιστροφή τους σε ένα φάιναλ φορ; Διαβάστε μέχρι τέλους το κείμενο για να βρείτε την απάντηση….
Ο συνήθως προσιτός και λαλίστατος Πιτίνο αυτή τη φορά δεν είχε όρεξη για πολλά πολλά στη Μαδρίτη. Έφυγε πρώτος από τα αποδυτήρια, μπήκε αμίλητος στο πούλμαν της ομάδας και είναι φανερό ότι τον βασανίζει η καίρια και κρίσιμη ερώτηση. Απέναντι σε ομάδες από το πάνω ράφι της βαθμολογίας θα μπορέσει να βρει για 30 λεπτά μια πεντάδα που να του δίνει τα ίδια πράγματα σε άμυνα και επίθεση; Στο Βίζνικ Σέντερ κάθε φορά που κατέφευγε στους μαχητές και σε όσους είχαν διάθεση να παίξουν άμυνα έβλεπε την ομάδα που είναι η πρώτη επίθεση στη φετινή Ευρωλίγκα να αγκομαχάει στην απέναντι πλευρά του παρκέ. Και το αντίστροφο. Όταν η επίθεση του Παναθηναϊκού είχε ζωή και ρυθμό η άμυνα του ήταν το ίδιο, αν όχι περισσότερο, ευάλωτη.
Στην πραγματικότητα πέντε τέτοιοι παίκτες δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο ρόστερ του Παναθηναϊκού. Ο Καλάθης καλείται να κάνει τα πάντα και με τις αντίπαλες άμυνες εστιασμένες πάνω του είναι λογικό όταν έχει να τα βγάλει πέρα με ποιοτικούς αντιπάλους να ζορίζεται διπλά. Πρέπει να παίζει άμυνα για….δύο, να οργανώνει, να σκοράρει και να μοιράζει καμιά 15αριά ασίστ για να πάρει μπροστά η μηχανή. Ο Τόμας κάνει μια καταπληκτική επιθετική σεζόν, σίγουρα την καλύτερη της καριέρας του, παλεύει όπως μπορεί στην άμυνα αλλά ποτέ δεν ήταν κορυφαίος εξολοθρευτής και εύκολα ‘’χάνει’’ φάσεις. Ο Παπαγιάννης βελτιώθηκε μετά το δημόσιο ‘’κράξιμο’’ από τον Πιτίνο τη βραδιά που ο Παναθηναϊκός έχασε στο Μιλάνο αλλά απέχει ακόμη από τον ορισμό του κυρίαρχου σέντερ. Ο Παπαπέτρου κάνει τη δουλειά του, ο Μήτογλου παλεύει φιλότιμα σε κάθε λεπτό συμμετοχής αλλά βρίσκεται εγκλωβισμένος κάπου μεταξύ του ‘’4’’ και του ‘’5’’. Από εκεί και πέρα; Ο Φρεντέτ όσο περνάει ο χρόνος χάνει την εμπιστοσύνη των συμπαικτών του και την αυτοπεποίθηση του. Το φυσικό παιχνίδι της Ευρωλίγκα τον εκνευρίζει, στην άμυνα είναι ο μόνιμος και προσφιλής στόχος των αντιπάλων του και πλέον ακόμη και οι μεγάλες επιθετικές βραδιές του λιγοστεύουν επικίνδυνα. Ο Τζόνσον αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση. Δεν ήταν ποτέ σταρ αλλά τις περγαμηνές ενός ποιοτικού ρολίστα δεν μπορεί να τις δικαιολογήσει εκτός ΝΒΑ. Έχει μεταβληθεί σε ‘’αόρατο άνθρωπο’’. Γουάιλι και Μπέντιλ παλεύουν για το ίδιο πράγμα και εξ΄ αρχής είχε επισημανθεί ότι ήταν λάθος η ταυτόχρονη παρουσία τους στην ομάδα. Η λογική να αναδείξει ένα παίκτη ο Παναθηναϊκός ήταν σωστή αλλά δεν μπορεί πρακτικά να αναδείξει δύο με κοντινά αγωνιστικά χαρακτηριστικά που παίζουν στην ίδια, ουσιαστικά, θέση. Ο Ράουτινς είναι όντως τόσο καλός σουτέρ όσο τον διαφήμισε ο Πιτίνο. Αλλά για άμυνα μην το συζητάμε. Στη Μαδρίτη έκανε πέντε φάουλ σε ένα εξάλεπτο και η προσθήκη του για την ώρα απέχει πολύ από το να κάνει απόσβεση. Ο Ράις δεν δείχνει να μπορεί σε σταθερή βάση να αποδεχθεί τον ρόλο του αντί-Καλάθη, ο Βουγιούκας πιο πολύ παλεύει με το πρόγραμμα απώλειας βάρους παρά με τους αντίπαλους ψηλούς και ο Παππάς είναι συνήθως εκτός rotation.
Κάπως έτσι λοιπόν ο Παναθηναϊκός είναι κοντά στο να κλειδώσει την 6η θέση της βαθμολογίας. Χρειάζεται τρεις νίκες για τις 17 που λογικά του δίνουν όχι μόνο πρόκριση αλλά οριακά και την έκτη θέση πλην σημαντικών ανατροπών ή αρνητικών ισοβαθμιών. Και μετά τι; Μαδρίτη η Βαρκελώνη. Ρεαλιστικά μιλώντας μέχρι τότε υπάρχει πολύς δρόμος άρα και η πιθανότητα κάποιων βελτιώσεων. ΟΚ αν ξαφνικά το τελευταίο δίμηνο της σεζόν ο Φρεντέτ μετατραπεί σε αμυντικό εξολοθρευτή και ο Τζόνσον θυμηθεί αυτά τα λίγα αλλά πολύτιμα που έκανε στο ΝΒΑ ο Παναθηναϊκός ενδέχεται να είναι άλλη ομάδα. Αλλά το DNA παικτών και συνολικά μιας ομάδας δεν αλλάζει ούτε τόσο εύκολα, ούτε τόσο γρήγορα. Προφανώς, λοιπόν και όποιος βλέπει ρεαλιστικά τα πράγματα πρέπει να υποστηρίξει την άποψη ότι ΄΄καλά είναι και φέτος μέχρι τα πλέι οφ’’. Ας μου επιτραπεί να καταθέσω μια διαφορετική άποψη. Oι φανερές παθογένειες μιας ομάδας ενδέχεται να είναι αυτές που θα κάνουν τη διαφορά! Ο Παναθηναϊκός ζει και πεθαίνει με το σουτ φέτος, σκοράρει κοντά 88 πόντους και όταν η επίθεση του λειτουργεί μοιάζει ακτύπητος. Στις 21 και στις 23 Απριλίου θα κληθεί να παίξει στη Μαδρίτη ή τη Βαρκελώνη (κατά πάσα πιθανότητα) απέναντι σε ομάδες με πιο γεμάτο ρόστερ, πολύ καλύτερες λύσεις αλλά όλα αυτά μετράνε σε επίπεδο προγνωστικών. Αν μια από τις δύο βραδιές τα σουτ μπουν, η επίθεση ρολάρει σωστά και η άμυνα δεν μπάζει από παντού αλλά είναι αξιοπρεπής ο Παναθηναϊκός θα έχει την ευκαιρία του. Μια ευκαιρία αλλά στη ζωή και στο μπάσκετ αυτήν αρπάζεις από τα μαλλιά. Μέχρι τότε θα παραμένει μια ομάδα που θα παίζει κάθε βράδυ ρωσική ρουλέτα όχι με μια σφαίρα στη θαλάμη του όπλου αλλά με πέντε. Και θα ελπίζει ότι ένα από εκείνα τα βράδια του Απρίλη δεν θα ακουστεί το….μπαμ αλλά το….κλικ μόλις πατήσει τη σκανδάλη. Εκτός αν μέσα σε αυτό το δίμηνο ο Πιτίνο βρει λαγούς και βγάλει από το προπονητικό του ημίψηλο και μας παρουσιάσει κάτι διαφορετικό.