Για τον Ολυμπιακό της φετινής περιόδου, τον ζαλισμένο από συνεχείς και συχνά αλλοπρόσαλλες αλλαγές, οτιδήποτε θυμίζει επανάληψη συνιστά πρόοδο. Υπό αυτό το πρίσμα, η ομάδα του Μπαρτζώκα πράγματι προόδευσε. Έμεινε πιστή στο αμυντική της προσέγγιση, σημάδεψε στο μέτρο του δυνατού το παιχνίδι της στην επίθεση, δεν θεώρησε καμία μπάλα χαμένη εκ των προτέρων.
Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε υπερπροσπάθεια, ούτε κατάθεση ψυχής. Η κουρασμένη και ολίγον τι λειψή Βιλερμπάν ήταν βολικότερος αντίπαλος από κοτζάμ ΤΣΣΚΑ, αφού απέναντι δεν ήταν Τζέιμς και Στρέλνιεκς, αλλά τινέιτζερς όπως ο Μαλεντόν και ο Στραζέλ. Έχοντας φανερά προετοιμαστεί για την πίεση που του ασκείτο, ο Ολυμπιακός ξέφυγε γρήγορα από την παγίδα των λαθών, στέρησε από τους Γάλλους το οξυγόνο των δωρεάν πόντων σε transition και αιφνιδιασμό και κέρδισε καθαρά, παίρνοντας αρκετά από πολλούς.
Ο Κώστας Παπανικολάου μετετράπη σε χειριστή της μπάλας, έτρεξε πικ εν ρολ, μοίρασε 6 ασίστ, μαζί με τα υπόλοιπα που ούτως ή άλλως ανήκουν στο ρεπερτόριό του παίζοντας 36 λεπτά. Το αν θα καταφέρει να προσθέσει, έστω στοιχειωδώς, αυτό το κομμάτι στο παιχνίδι του είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί στα 30 του χρόνια, όμως είναι δεδομένο πως αν τα καταφέρει θα κάνει το τελευταίο βήμα στο να αποκαλείται ένας πλήρης φόργουορντ. Βρισκόμενος στην ακμή του σαν μπασκετμπολίστας, θα πρέπει να ζητήσει περισσότερο από τον εαυτό του από το να είναι ένας τυπικός 3&D φόργουορντ.
Ο Οκτάβιους Έλις απέδειξε με την παρουσία του πως η απουσία ενός αθλητικού σέντερ υπήρξε ένα από τα πιο χτυπητά λάθη της εποχής Μπλατ. Ο πρώην παίκτης του Προμηθέα κέρδισε και έχασε μάχες, αλλοίωσε σουτ, κούρασε τον Τζεκίρι, γέμισε το ζωγραφιστό όντας υπολογίσιμη παρουσία. Σε απλά λόγια, ένας μέτριος τέτοιος παίκτης είναι καλύτερος από κανέναν τέτοιον παίκτη.
Ο 17άρης Αλέξανδρος Νικολαϊδης κέρδισε με το σπαθί του 17 λεπτά συμμετοχής: την πρώτη φορά, στο Κάουνας, ήταν σκάρτα τέσσερα. Τη δεύτερη, με την ΤΣΣΚΑ, δυόμισι. Τώρα πήρε μέρος, για πρώτη φορά, κανονικά. Έβαλε τους πρώτους του πόντους, πήρε τα πρώτα του ριμπάουντ, έγινε το ενοχλητικό ζιζάνιο που κλέβει τέσσερις φορές τη μπάλα, κούναγε αδέξια τα πόδια του υπό πίεση και έκανε τέσσερα λάθη. Το σημαντικότερο από όλα ήταν πως ότι και να συνέβαινε, πήγαινε στο παρακάτω: ούτε πολύ ψηλά, ούτε πολύ χαμηλά. Στην κερκίδα, ο ευτυχής πατέρας Σωτήρης καμάρωνε για το βλαστάρι του και έβαζε αργότερα τα πάντα στη σωστή τους διάσταση.
Συνεχίζοντας να αντιμετωπίζουν τα πλέι-οφ περισσότερο ως κίνητρο και λιγότερο ως στόχο, οι ερυθρόλευκοι έχουν μπροστά τους μια ανηφόρα που το πιθανότερο είναι πως θα τους εκτροχιάσει. Στο Τελ Αβίβ λογικά θα επιστρέψουν οι Ρότσεστι, Πολ, Ρούμπιτ, η αγωνία με τον Μιλουτίνοφ δικαίως πρωταγωνιστεί, όμως το ερωτηματικό γύρω από τη συμμετοχή των νεοφερμένων Μπάικς και Μακίσικ παραμένει.
Η Βιλερμπάν ήταν πολύ πιο εύκολος στόχος από το ban – τουλάχιστον αυτό αποδεικνύεται.