Στην ταινία «Ο Πατριώτης», ο Μελ Γκίμπσον υπερασπίζεται το θεσμό της οικογένειας και του έθνους. 20 χρόνια μετά πρωταγωνιστής είναι ο Νόβακ Τζόκοβιτς, με σενάριο αθλητικό

Το μεγαλείο ενός αθλητή αναδεικνύεται όχι μόνο μέσα από τα συναισθήματα που δημιουργεί στο κοινό, αλλά και μέσα από εκείνα που νιώθει ο ίδιος.
Αυτά που ένιωσε ο Νόβακ Τζόκοβιτς το τελευταίο δεκαήμερο στην Αυστραλία αγωνιζόμενος με τα χρώματα της Σερβίας στο παρθενικό ATP Cup, μαρτυρούν πολλά περισσότερα για τον ίδιο από τα μέχρι τώρα κατορθώματα του στα κορτ.

Μαρτυρούν το στοιχείο της αφοσίωσης και του σεβασμού σε αρχές, ιδέες, στόχους που απαιτούνται για να φτάσει κανείς στην κορυφή όταν έχει να ανταγωνιστεί αθλητικές οντότητες σαν αυτές του Ρότζερ Φέντερερ και του Ράφαελ Ναδάλ.

Μα πάνω απ’ όλα της αφοσίωσης και του σεβασμού σε ιερούς θεσμούς, ιερές ιδέες ή όπως αλλιώς θέλετε ορίστε το, όπως αυτός της πατρίδας και της οικογένειας.

Της πατρίδας που γεννά ιδέες όπως αυτές της τιμής, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της γενναιότητας. Ιδέες ενίοτε παρερμηνευμένες που καθίστανται -όχι αδίκως τότε- παρεξηγημένες.

«For the love of country» (για την αγάπη για την πατρίδα) είναι άλλωστε το σύνθημα της νεοσύστατης διοργάνωσης, που διεκδικεί τον τίτλο του Μουντιάλ του τένις.

Ο Τζόκοβιτς έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην παρθενική έκδοση. Όχι μόνο επέκτεινε την κυριαρχία του στις γρήγορες επιφάνειες επί του Ναδάλ για να ισοφαρίσει το προβάδισμα που είχαν πάρει οι Ισπανοί με τον Μπαουτίστα – Αγκούτ, αλλά σήκωσε τη Σερβία στους ώμους του και στο διπλό οδηγώντας της στην κορυφή του κόσμου.

Ήταν τότε που αντιλήφθηκαν άπαντες, ενδεχομένως και ο απών Ναδάλ από το διπλό, τη φλόγα που είχε μέσα του ο Νόλε. Στους πανηγυρισμούς του, στα λόγια του, στις αγκαλιές με τα «αδέρφια» του, στα δάκρυα του!

Ήταν τότε που όλοι αντιλήφθηκαν ότι η πνευματική του και η ψυχική του ρώμη είναι μεγαλύτερες από τη ανεξάντλητη σωματική του, που τον καθιστούν τον πιο ολοκληρωμένο τενίστα που πάτησε ποτέ τα κορτ αυτού του υπέροχου αθλήματος.

Η εικόνα του Νόβακ Τζόκοβιτς στο τέλος της διοργάνωσης, αποτελεί ανεπανάληπτη πηγή έμπνευσης για τους συμπατριώτες του αλλά και για κάθε ελεύθερο νου που απολαμβάνει τη χαρά του αθλητισμού και την επίδραση του στο κοινωνικό σύνολο.