Το ποδόσφαιρο είναι συναίσθημα. Γι’ αυτό αγγίζει. Εξιτάρει. Τρελαίνει. Παθιάζει. Σε φτάνει στα όριά σου. Μερικές φορές τα ξεπερνάς, αλλά εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Από μικρό παιδί, αν το νιώσεις, σε σημαδεύει. Ποδόσφαιρο είναι η ζωή που μαθαίνεις μέσα από την κοινωνικοποίησή σου, όταν συμμετέχεις σε ομάδα, στα πρώτα χρόνια της πορείας σου. Είναι το ραντεβού με τους φίλους σου. Είναι το παιγνίδι στις αλάνες (για τους μεγαλύτερους) ή στα γηπεδάκια (για τους μικρότερους). Είναι τα δέντρα που έγιναν δοκάρια για να παίξεις σε κάποια πλατεία. Είναι τα τενεκεδάκια ή οι πέτρες κάποιου δρόμου. Είναι τα λυγισμένα κάγκελα ή τα σπασμένα τζάμια από κάποια… στραβοκλωτσιά. Είναι ο τραυματισμός, που δεν κατάφερε να σε κρατήσει μακριά του.
Είναι ο πανηγυρισμός, που μοιάζει με εκείνον του ήρωά σου. Η φανέλα του, με την οποία κοιμάσαι. Είναι η αγκαλιά στις καλές και τις δύσκολες στιγμές. Είναι το ραντεβού της επόμενης μέρας, στο ίδιο “γήπεδο”, για ρεβάνς. Είναι η… θρησκεία που πιστεύεις. Και αυτή που δεν αλλάζεις. Ποδόσφαιρο είναι η συμμετοχή. Το παιγνίδι. Η χαρά. Η ήττα.
Ποδόσφαιρο είναι η εξέδρα. Η ένωση με ξένους ανθρώπους. Είναι οι στιγμές που ξεχνάς ποιος είσαι και παρασύρεσαι. Γίνεσαι ένα με το πλήθος. Που δεν ταιριάζεις, αλλά μοιράζεσαι το ίδιο πάθος. Είναι το ταξίδι. Το όνειρο. Η φωνή. Η μόνιμη συζήτηση. Η γλυκιά προσμονή του να έρθει το Σαββατοκύριακο και να βρεθείς δίπλα της. Είναι η καρδιά που χτυπάει σε τρελούς ρυθμούς.
Είναι τα δάκρυα, ακόμα και των πιο σκληρών. Είναι ο σεβασμός. Στον δίπλα σου, στη διαφορετικότητα, στον αντίπαλο. Είναι η υπερβολή. Ποδόσφαιρο είναι όλα αυτά που δεν θα έκανες για κανέναν άλλον λόγο. Είναι ένας διαφορετικός κόσμος, με τον δικό του κώδικα. Για εκείνους που αγαπούν το άθλημα, το ποδόσφαιρο αποτελεί τρόπο ζωής (οι υπόλοιποι που δημιουργούν προβλήματα, απλώς, δεν το αγαπούν). Είπαμε, ποδόσφαιρο είναι τελικά συναίσθημα.
Στο Ηράκλειο χτες τιμήθηκε για μία ακόμα φορά αυτός ο ηθικός κώδικας. Όπως βέβαια και στη λήξη του αγώνα, όταν οι φίλοι των γηπεδούχων, χειροκρότησαν τους παίκτες του Πανιωνίου. Σε επίπεδο ποδοσφαιριστών και προπονητών τα παραδείγματα είναι πολλά. Και σε επίπεδο φιλάθλων, όμως, υπάρχουν μοναδικές στιγμές: Το χειροκρότημα σε όλα τα γήπεδα μεγάλων παικτών όπως του Ριβάλντο ή του Βαζέχα (στη δύση της καριέρας του), τα γκολ που πέτυχε ο Ντέμης στη Τούμπα ως ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα και το standing ovation του κοινού. Το χειροκρότημα των οργανωμένων του Ολυμπιακού προς τον Διούδη, στο ντέρμπι της φετινής περιόδου. Οι οπαδοί που πηγαίνουν στην έδρα του αντιπάλου, αφού πρώτα συνεννοηθούν με τους φίλους των γηπεδούχων. Ο οπαδός της ΑΕΚ που έδωσε μία μπλούζα της ομάδας του σε παιδί ειδικών αναγκών στον αγώνα με τη Σέλτικ, οι φίλοι του Ολυμπιακού που μετέφεραν στον τόπο διαμονής του τον μοναδικό οπαδό της Μπασκόνια που βρέθηκε στο ΣΕΦ και πολλά ακόμα, που είτε διαφεύγουν της μνήμης μου είτε, είναι άγνωστα λόγω οπαδικής λογικής (δεν τα διαφημίζουν κιόλας).
Το συναίσθημα κάποιες φορές είναι και ακραίο. Και το όριο ξεπερνιέται. Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Χτες στο Ηράκλειο υπήρξαν κάποιες τέτοιες στιγμές. Με λαϊκά δικαστήρια, όπως συνηθίζεται να λέγεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Με φραστικές επιθέσεις εναντίον ποδοσφαιριστών και με “απολογία” προπονητή σε φίλους του ΟΦΗ. Γεγονός απαράδεκτο. Στο ποδόσφαιρο ισχύει ό,τι και στη ζωή: Είναι επικίνδυνο να μιλάς με 200 σφυγμούς ή με συναισθηματική φόρτιση. Αυτό για τους οπαδούς. Προκαλείς μεγαλύτερο κακό σ’ αυτό που αγαπάς. Από την άλλη, η διοίκηση της ομάδας θα πρέπει να βρει τον τρόπο να προστατεύει προπονητές και ποδοσφαιριστές. Είναι ο ρόλος της. Και γι’ αυτή τη διοίκηση είμαι σίγουρος πως αποτελεί και φιλοσοφία της. Δεν μπορούν να έρχονται σε επαφή με οπαδούς, μετά τους αγώνες. Η λεκτική είναι μορφή βίας και δεν είναι δύσκολο με μία “λάθος” κίνηση, είτε από το ποδοσφαιρικό επιτελείο, είτε από τους οπαδούς, η κατάσταση να ξεφύγει περισσότερο…