Ο ΠΑΟΚ νίκησε τον Ατρόμητο 5-1 (13’ Βιεϊρίνια, 34’ και 41’ Ίνγκασον, 53’ Σφιντέρσκι, 83’ Μίσιτς – 56’ Ούγκραϊ) και σε συνάρτηση με τα υπόλοιπα αποτελέσματα της 16ης αγωνιστικής πέρασε πρώτος, μόνος στην κορυφή της βαθμολογίας αποχαιρετώντας το 2019 και τη δεύτερη δεκαετία του … τρέχοντος αιώνα με τον πλέον ιδανικό τρόπο. Η πλέον ιστορική χρονιά που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό και την ψυχή όλων όσων τη βίωσαν με την κατάκτηση του πρώτου νταμπλ στην ιστορία της ομάδας, με το αήττητο Πρωτάθλημα και με μια ατελείωτη σειρά ποδοσφαιρικών – και όχι μόνον – συγκινήσεων που την καθιστούν μοναδική!
Ο «Δικέφαλος» διεύρυνε το αήττητό του στους πενήντα έναν αγώνες, έδωσε συνέχεια σε όλα τα υπόλοιπα εντυπωσιακά του σερί, έδωσε πειστικές απαντήσεις για το ποιός είναι, για τις δυνατότητες και τους στόχους του εν όψει της συνέχειας. Αποχαιρετά το 2019 έχοντας την καλύτερη επίθεση, τη δεύτερη καλύτερη άμυνα, είναι δεύτερος σε τελικές προσπάθειες, δεύτερος στον συντελεστή γκολ ανά τελική έχοντας μπροστά του την ομάδα που κατέβαλε χτες (!), δεύτερος σε ασίστ και δεύτερος σε γεμίσματα, για τους λάτρεις της στατιστικής και των αριθμών.
Σ’ ένα ματς «χρωματισμένο» εν μέρει από το κλίμα των ημερών, που ξεκίνησε με την πολύ όμορφη κίνηση με την ανταλλαγή των λούτρινων ανάμεσα σε ποδοσφαιριστές και κόσμο και όφελος την ενίσχυση συνανθρώπων μας που ειδικά αυτές τις ημέρες χρήζουν ανάγκης κι έγνοιας από όλους μας και ολοκληρώθηκε με μια πολύ όμορφη εικόνα της ομάδας συγκεντρωμένης στο κέντρο του γηπέδου, πλαισιωμένη από όλα τα μέλη του αγωνιστικού τμήματος και τον προπονητή της Αμπέλ Φερέιρα να πραγματοποιεί ένα μικρό λόγο προς όλους για ότι παρήλθε και για ότι ακολουθεί.
Τον Πορτογάλο τεχνικό που λίγο μετά άκουσε τον κόσμο από την κερκίδα τους φίλους της ομάδας να του τραγουδούν τις ευχές τους για τα 42α γεννέθλιά του, που ήταν μια μέρα πριν, ως μια – ακόμη – ένδειξη εκτίμησης, ευγνωμοσύνης, στήριξης μα και ανθρωπιάς προς το πρόσωπό του. Έναν άνθρωπο που μέσα σε έξι μήνες δείχνει να έχει «δεθεί» πιο γρήγορα από κάθε άλλον μ’ αυτό που ανέλαβε στις αρχές Ιουλίου μέσα από διάφορες αντιξοότητες, οι περισσότερες από τις οποίες οφείλονταν στην έλλειψη χρόνου. Μια δυσμενή συνθήκη στην οποία αντιπαρέβαλε τη γρήγορη αντίληψη και την αντίστοιχη προσαρμογή για να μπορέσει να διατηρήσει την ομάδα ακέραιη στον ανταγωνιστικό της στίβο, όπερ κι εγένετο.
Όσον αφορά αμιγώς τον αγώνα χτες, ο ΠΑΟΚ χρειάστηκε ένα μικρό χρονικό διάστημα στο ξεκίνημα της αναμέτρησης μέχρι να θέσει τους όρους του και να πάρει τα ηνία της. Ο Ατρόμητος του Σάββα Παντελίδη επέλεξε να πάει σ’ ένα σχηματισμό με πολυπρόσωπη μεσαία γραμμή, αρκετούς βραχύσωμους και ταχείς ποδοσφαιριστές έχοντας ως στόχο να δυσκολέψει αφόρητα την ανάπτυξη του παιχνιδιού των γηπεδούχων από τα μετόπισθεν, να τους κρατήσει μακριά από την περιοχή του και με «παγίδες» σε όποιον μέσο του «Δικεφάλου» έμπαινε ανάμεσά τους για να διευκολύνει τη σχετική λειτουργία. Ταυτόχρονα καιροφυλακτούσε για το λάθος, το κλέψιμο προκειμένου να «χτυπήσει» στην κόντρα.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που για πρώτη φορά μετά το ματς με τη Λαμία στις 19 Οκτωβρίου είχε αλλάξει το κεντρικό αμυντικό δίδυμο της ομάδας του κ. Φερέιρα λόγω της – για πρώτη φορά έπειτα από καιρό – απουσίας του τραυματία Κρέσπο. Κι όμως τίποτα από όλα αυτά δε στάθηκε ικανό για να εκτροχιάσει την … υπερταχεία του Αντελίνο Βιεϊρίνια και της παρέας του. Ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα με αρκετή αυτογνωσία που ξέρει πως ν’ αξιοποιεί τα πλεονεκτήματά του. Κι ένα – σημαντικό – από αυτά είναι οι στημένες φάσεις.
Στο 13’ μια εκτέλεση φάουλ του αρχηγού, με την αρωγή της τύχης καθώς στην εκτέλεσή του η μπάλα βρήκε στο τείχος και συγκεκριμένα στον Ανδρούτσο τόσο όσο ώστε ν’ αλλάξει πορεία, να καταλήξει στα δίχτυα του Μέγερι, να αποπέμψει την παραμικρή υποψία άγχους και πίεσης δείχνοντας το δρόμο για τη συνέχεια. Μια συνέχεια που ήρθε με δύο γκολ του εξαιρετικού – και χτες – Ίνγκασον, για να κλείσει το ημίχρονο με το ευρύ 3-0, δίνοντας την ευκαιρία διαχείρισης κι ενεργοποίησης ποδοσφαιριστών στο υπόλοιπο της αναμέτρησης.
Παρά την προσπάθεια αλλαγής των δεδομένων από τον κ. Παντελίδη με δύο αλλαγές στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους ένα απρόσεκτο μαρκάρισμα του Ρισβάνη στον Σφιντέρσκι εντός περιοχής του Ατρομήτου έδωσε την ευκαιρία στον Πολωνό να επιστρέψει στα γκολ σκοράροντας από τη βούλα του πέναλτι και ουσιαστικά να βάλει τέλος στην όποια φιλοδοξία της ομάδας του Περιστερίου να επιστρέψει στο ματς. Ούτε η μείωση του σκορ από την απευθείας εκτέλεση φάουλ του Ούγκραϊ στο 56’ με τον Ζίβκοβιτς να φέρει ευθύνη στάθηκε ικανή να κλονίσει την ισχυρή αυτοπεποίθηση των αντιπάλων τους, παρά την πίεση που προσπάθησαν να τους ασκήσουν.
Η επιλογή του – σχεδόν – ελεύθερου ρόλου του Βιεϊρίνια, με συχνή παρουσία στον άξονα, ακύρωσε την έμεπνευση του αντίπαλου προπονητή για μαρκαρίσματα man to man στην αριστερή πτέρυγα του «Δικεφάλου» που είχε ως στόχο τον περιορισμό του Πορτογάλου αρχηγού και του Γιαννούλη, ενώ ταυτόχρονα προσέδωσε μεγαλύτερη ευελιξία και προοπτικές ανάπτυξης στη μεσαία γραμμή, συνεπικουρούμενος από τη δραστηριότητα των Πέλκα – Λημνιού. Τίποτα από όλα αυτά δεν ακυρώνει την έγνοια για την ανασταλτική λειτουργία με πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα τον Σφιντέρσκι που επέστρεφε μέχρι και τη γραμμή της μεγάλης περιοχής του Ζίβκοβιτς για να δώσει βοήθειες στην άμυνα.
Όλα αυτά συνέθεσαν ένα εξαιρετικό σύνολο που κόντρα στο πρόσφατο παρελθόν διατήρησε την ενέργειά του μέχρι τέλους «αναγκάζοντας» τον κόσμο που βρέθηκε στις κερκίδες του γηπέδου της Τούμπας να το χειροκροτήσει θερμά και να αποχωρήσει πιο γεμάτος από ποτέ εν όψει της δύσκολης συνέχειας που ακολουθεί. Ήταν ο ιδανικός επίλογος σε μια ιστορική χρονιά, ο πλέον κατάλληλος αποχαιρετισμός σε όλα όσα έχουν προηγηθεί κι η καλύτερη … προετοιμασία σε όλα όσα ακολουθούν.
Πλέον έχουν μπροστά τους λίγες ημέρες να ξεκουραστούν, ν’ αποφορτιστούν και να γεμίσουν τις «μπαταρίες» τους προκειμένου να επιστρέψουν «γεμάτοι» για το δεύτερο και πιο σημαντικό κομμάτι της σεζόν. Χριστούγεννα … ημέρες γιορτής, ημέρες χαράς, ημέρες πιο διαφορετικές από όλες τις υπόλοιπες του χρόνου καθώς από μόνες τους γεννούν ευφορία, ελπίδα κι αισιοδοξία για κάτι καλύτερο στο μέλλον, παρά την προσπάθεια πολλών να στερήσουν όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα από τους συνανθρώπους τους. Γι’ αυτό κι οι ευχές δεν είναι για όλους. Γι’ αυτό και το ποιόν του καθενός, ανάλογα με την ψυχή του και τις πράξεις του προσυπογράφουν και τα λεγόμενά του, όσο ωραιοποιημένα κι αν είναι.
Όσο μεγαλώνει κάποιος οφείλει πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του και δευτερευόντως απέναντι στους άλλους να κάνει διακρίσεις, επιλέγοντας το ποιούς συναναστρέφεται, το ποιούς ακούει, ποιούς συνερίζεται και σε ποιούς απευθύνεται. Ουκ εν τω πολλώ το ευ, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και κάτι περισσότερο ήξεραν και σ’ αυτόν τον τομέα. Καλά Χριστούγεννα, υγεία, χαρά, καλή καρδιά, «καθαρή» ψυχή και περισσότερη έγνοια για τον άγνωστο συνάνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια. Το «εμείς» ήταν, είναι και θα παραμείνει πολύ πιο ισχυρό από το «εγώ». Καλή δύναμη, καλή συνέχεια ….