Οι Πράσινοι έχασαν μια σπουδαία ευκαιρία στο Αγρίνιο για να ανέβουν ένα… σκαλοπάτι στην κατάταξη, ωστόσο και ο ένας βαθμός είναι ένα μικρό κέρδος. Άλλωστε ένας από τους άγραφους νόμους του ποδοσφαίρου λέει: “όταν δεν κερδίζεις, καλό είναι να μην χάνεις” και ο Παναθηναϊκός αφού έπαιξε λίγο με τη… φωτιά στο δεύτερο ημίχρονο, έμεινε με την ισοπαλία και μια… γλυκόπικρη γεύση. Γλυκιά γιατί διατηρεί το μικρό αήττητο σερί του και για ένα σημαντικό διάστημα στο δεύτερο ημίχρονο είχε θετική εικόνα. Πικρή γιατί αυτοί οι δύο βαθμοί που χάθηκαν στο ματς με τον Παναιτωλικό είναι πολύτιμοι και δύσκολα αναπληρώνονται. Ιδιαίτερα όταν χάνονται σε παιχνίδι που η νίκη είναι… εντός προγράμματος.
Το ανιαρό και “άχρωμο” πρώτο ημίχρονο δεν πρέπει να ξεχαστεί τόσο γρήγορα από τους Πράσινους. Και αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός “πέταξε” στον κάδο των αχρήστων ένα 45λεπτο, πήγε στο… ρελαντί και δεν έκανε απολύτως τίποτα στο παιχνίδι πέρα από μια ανούσια κατοχή μπάλας. Ασφαλώς και είναι κάτι που πρέπει να δουλέψει ο Δώνης με τους παίκτες του.
Το Τριφύλλι πάτησε λίγο… γκάζι στο δεύτερο μέρος, ήταν πιο τολμηρό, δημιούργησε ευκαιρίες και άγγιξε το γκολ, ωστόσο τούτη τη φορά η μπάλα δεν μπήκε στο… πλεκτό.
Ο Δώνης είδε την πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών του σε… ρηχά νερά και αυτό ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημα που προέκυψε στον αγώνα. Με εξαίρεση τον θετικότατο Διούδη, το δυναμικό Κουρμπέλη και τον φιλότιμο Μακέντα, οι υπόλοιποι Πράσινοι “χάθηκαν” στο γήπεδο και ο Παναθηναϊκός δεν πήρε τις βοήθειες που χρειαζόταν από σημαντικούς παίκτες όπως ο Μπουζούκης και ο Χατζηγιοβάνης, ενώ ελάχιστη ήταν και η επιθετική συμμετοχή των δύο μπακ του Τριφυλλιού με αποτέλεσμα να γίνει λίγο πιο εύκολη η “δουλειά” των γηπεδούχων.
Από ένα μέτριο παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός δεν πήρε το αποτέλεσμα που ζητούσε και βαθμολογικά έκανε ένα μικρό πισωγύρισμα. Όμως ακόμα και μετά το “στραβοπάτημα” στο Αγρίνιο και την μέτρια εμφάνιση του Τριφυλλιού, γίνεται αντιληπτό ότι ο Παναθηναϊκός έχει κάνει βήματα προόδου…