Μερικές βραδιές στην Ευρωλίγκα είναι έτσι: ό,τι μπορεί να πάει στραβά, πηγαίνει.
Ο Ολυμπιακός βρήκε απέναντι του μια ομάδα του προπονητή, σε καλή αγωνιστική κατάσταση, χωρίς τραυματισμούς ή άλλα προβλήματα , με παίκτες που έχουν πιστέψει στη φιλοσοφία του κόουτς. Στη Μαδρίτη, είχε χάσει στο σουτ. Τη Φενέρ, την κράτησε στους έξι πόντους στο δεκάλεπτο. Τα σημάδια ήταν προφανώς εκεί.
Οι ερυθρόλευκοι γύρισαν από τη Μόσχα με μια εμψυχωτική νίκη, αλλά με τον σέντερ – κολώνα τους ανήμπορο και το βασικό αμυντικό τους εργαλείο αχρηστευμένο με πρόβλημα στο γόνατο και άλλον έναν φόργουορντ στο 30%: απώλειες που είναι στο πρόγραμμα για όλες τις ομάδες της Ευρωλίγκας, αλλά που ο τωρινός Ολυμπιακός δεν μπορεί να αντέξει.
Με νέο πρώτο προπονητή, τον βασικό πόιντ γκαρντ εκτός πλάνων (Μπόλντγουιν) σε μια βραδιά που ο Κόνιαρης βγήκε νοκ άουτ λόγω μέσης, δύο νεοφερμένους που έπαιξαν χωρίς προπόνηση και χωρίς τον καταλύτη των παιχνίδιών του εγχώριου πρωταθλήματος για να επιταχυνθεί η εξίσωση της πολυπόθητης χημείας. Την εποχή που όλοι οι προπονητές μιλούν για τις φυσιολογικές και συχνά εντυπωσιακές μεταπτώσεις στην απόδοση των ομάδων τους, θα ήταν αφύσικο να μην είχε τέτοιες ο Ολυμπιακός ή να μην κόστιζαν σε βαριές ήττες.
Η τακτικά έτοιμη Μακάμπι χτύπησε αλύπητα τις πάμπολλες αμυντικές αδυναμίες των Πειραιωτών. Τον Πρίντεζη, τον Σπανούλη, τον Ρότσεστι, τον Πάντερ, μέχρι που το σχοινί έσπασε από την πίεση. Η αυτοπεποίθηση αυξανόταν, όλοι ένιωθαν άνετα. Η ίδια ομάδα που μέτραγε 30% ευστοχία στα 5 πρώτα παιχνίδια έγινε παρέα ελεύθερων σκοπευτών: 13/28, ήτοι 46%.
Όμως αυτό συνέβη, είναι ήδη παρελθόν. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι όσο πιο ρεαλιστής μπορεί με τα φύλλα που του έχουν μοιραστεί φέτος. Η κυνική αποτίμηση της πρώτης διαβολοβδομάδας είναι πως η ομάδα του Κεμζούρα πήρε μία νίκη, δηλαδή ό,τι μπορούσε πραγματιστικά να ελπίζει. Η τελευταία γεύση είναι πικρή, αλλά το ταμείο δεν είναι μείον – όχι τουλάχιστον αυτή την εβδομάδα.
Φυσικά δεν νοείται σε σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός να μετατρέπεται σε συνονθύλευμα όταν το παιχνίδι χάνεται. Συνέβη στη Γαλλία, στη χώρα των Βάσκων, χθες βράδυ στο Φάληρο: το δείγμα είναι επαρκές. Η διατήρηση των αρχών της ομάδας οφείλει αν είναι αδιαπραγμάτευτη για οποιονδήποτε: όχι τυχαία, ο κόσμος ουδέποτε δυσφόρησε βλέποντας την ομάδα του να μην μπορεί να ακολουθήσει στον ρυθμό και την ποιότητα του αντιπάλου. Το έκανε όμως βλέποντας το ρεσιτάλ λαθών, εγωισμού και παραίτησης της τελευταίας περιόδου. Και δικαίως.
Επιπλέον, η κληρονομιά του “refuse to lose” παραείναι μεγάλη και σημαντική για να απεμποληθεί σε μία σεζόν. Τα χτυπήματα που δέχεται το πρεστίζ του «ερυθρόλευκου» οργανισμού είναι ισχυρά, αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση, αλλά ο εγωισμός δεν αφήνει περιθώρια για καθαρές σκέψεις. Το μοναδικό που απομένει είναι να μετατραπεί η απογοήτευση σε θυμό, και αυτός σε πείσμα, ενέργεια, εργατικότητα και αυταπάρνηση. Πιθανότατα όλα αυτά δεν θα είναι αρκετά για να μεταμορφώσουν τον φετινό Ολυμπιακό σε διεκδικητή των playoffs, αλλά τι σημασία έχει; Το ζήτημα είναι να γίνεις αυτό που μπορείς, ακόμα και αν αυτό δεν είναι φέτος αρκετό για διάκριση. Αν αυτό συμβεί, ο κόσμος της ομάδας θα μείνει κοντά της, αφού οι σχεδόν 8 χιλιάδες που πήγαν χθες στο Σ.Ε.Φ δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις των μεγαλείων του παρελθόντος: τους φτάνει μια ομάδα που θα αφήνει ό,τι έχει στο παρκέ.
Η τσαντίλα του Γιώργου Πρίντεζη στις δηλώσεις του στα αποδυτήρια μετά το τέλος του αγώνα είναι ο οδηγός. Όποιος δεν είναι σίγουρος που βρίσκεται, ας ρίχνει μια ματιά στο σήμα της φανέλας που φοράει.