Η νίκη με κάθε τρόπο για την οποία έγραφα ανήμερα του αγώνα δεν ήρθε ποτέ για την ΑΕΚ. “Λευκή” ισοπαλία στη Λάρισα κόντρα στην ΑΕΛ με το σημαντικότερο και φυσικά χαρούμενο γεγονός το ότι κανείς από τους παίκτες δεν τραυματίστηκε σοβαρά από τον κάκιστο αγωνιστικό χώρο.
Όλοι όσοι παρακολούθησαν τον αγώνα το διαπίστωσαν, όμως όταν είσαι σε απόσταση ελάχιστων εκατοστών ή ακόμα καλύτερα όταν πρέπει να το πατήσεις και να βγάλεις σε αυτό το ταλέντο και την ποιότητα που έχεις τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Πιο επικίνδυνα για τους πρωταγωνιστές.
Για ποδόσφαιρο και τακτικές δεν μπορείς να συζητήσεις και πολλά πράγματα. Παουλίνιο και Ζεράλντες στάθηκαν μόνο στον άσχημο αγωνιστικό χώρο του “AEL FC Arena”. Δικαιολογημένα.
Τόσο η Ένωση, όσο και η ΑΕΛ έχουν ποιοτικούς παίκτες που σε διαφορετικό τερέν θα πρόσφεραν πολλά περισσότερα στους θεατές. Δεν θα υπήρχαν μόνο οι γιόμες, οι εναέριες μονομαχίες, οι πολλές εντάσεις και οι ακόμα περισσότερες διακοπές από τα σφυρίγματα του Κουμπαράκη.
Για όσους είδαν το περυσινό ματς, πάλι στο ίδιο γήπεδο, δεν θα συναντήσουν και πολλά διαφορετικά πράγματα. Ήταν ένα ματς που θα κρινόταν σε μία στιγμή, σε μία φάση. Η ΑΕΛ είχε τις δικές της ευκαιρίες δεν τις αξιοποίησε, το ίδιο και η Ένωση. Οπότε το 0-0 μοιάζει και είναι το πιο δίκαιο αποτέλεσμα για ένα 90λεπτο που μόνο… ποδόσφαιρο δεν παίχθηκε.
Για τακτικές και πλάνα δεν μπορούμε να πούμε και πολλά πράγματα. Για την ακρίβεια δεν μπορούμε να πούμε τίποτα όταν η μπάλα δεν τσουλάει και οι παίκτες δεν έχουν μπορέσει να βγάλουν στον αγωνιστικό χώρο ότι είχαν σχεδιάσει. Αντίθετα με την ΑΕΛ που πήγε έξυπνα το ματς εκεί που ήθελε. Στη δύναμη, στις μονομαχίες, στο να εκνευρίσει τους παίκτες του Κωστένογλου.
Για την ΑΕΚ η ουσία, όπως και αν έχει η κατάσταση, είναι μία. Δεύτερη διαδοχική βαθμολογιή απώλεια και το… κυνήγι της κορυφής άρχισε νωρίς. Δρόμος υπάρχει, με πολλά περισσότερα εμπόδια όμως πλέον…