Το πλέον πιθανό είναι ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν έχει δει ποτέ την δραματική ταινία ‘’Τα τελευταία οκτώ δευτερόλεπτα’’ με θέμα τη ζωή και το τραγικό τέλος του θρύλου των Αμερικάνικων ροντέο Λέιν Φροστ. Τη ζωή και τη θρυλική καριέρα του Φροστ στοίχειωσαν οκτώ –μόλις- δευτερόλεπτα. Τόσα προσπάθησε να μείνει στη ράχη του ταύρου που ήταν γνωστός με την προσωνυμία ‘’Takin’ care of business’’. Ο Φροστ άντεξε ακριβώς οκτώ δευτερόλεπτα στη ράχη του ταύρου αλλά όταν τελικά έπεσε βρήκε τραγικό χαμό καθώς το θηρίο του επιτέθηκε. Κάθε παραλληλισμός τελειώνει εδώ φυσικά…
Ο Πεδουλάκης ξέρει ότι έχει να δαμάσει φέτος τον δικό του ταύρο αλλά δείχνει πολύ ήρεμος, πολύ συγκεντρωμένος και σίγουρα πολύ σοφότερος από τον ίδιο Πεδουλάκη που ήθελε να βάλει στα καλούπια τα δικά του το άναρχο παιχνίδι του Μάικ Τζέιμς. Όμως ο χρόνος στον οποίο έχει αναφερθεί περισσότερο από κάθε τι άλλο φέτος και ενώ μετράμε αντίστροφα για το τζάμπολ της Ευρωλίγκα είναι τα….οκτώ δευτερόλεπτα. Τα πρώτα και τελευταία οκτώ δευτερόλεπτα της επίθεσης της καινούργιας ομάδας του.
Ο Πεδουλάκης μόνο αφελής δεν είναι. Ακριβώς το αντίθετο. Ξέρει ότι κρατάει στα χέρια του ένα εκρηκτικό μπασκετικό μείγμα, ένα αληθινό ταύρο που μπορεί όταν….αφηνιάσει να τσαλαπατήσει οποιοδήποτε αντίπαλο αλλά με την ίδια ευκολία να καρφωθεί στα ξύλινα προστατευτικά του ροντέο! Και το μεγάλο του ζητούμενο δεν είναι τα πρώτα οκτώ δευτερόλεπτα της επίθεσης. Εκεί ξέρει ότι όταν ανοίξει το γήπεδο και η ομάδα του μπορεί να τρέξει όλα θα πηγαίνουν πρίμα και με ούριο άνεμο. Με τη μπάλα στα χέρια του Καλάθη και ανοιχτό γήπεδο ο πράσινος ταύρος θα μπορεί να περάσει πάνω από τους αντιπάλους του όχι σαν….ταύρος αλλά σαν φορτηγό χωρίς φρένα στην εθνική. Το μεγάλο ακριβώς πρόβλημα είναι τα τελευταία οκτώ δευτερόλεπτα. ‘’Ξέρουμε ότι όλα τα μεγάλα παιχνίδια κρίνονται στις επιθέσεις μισού γηπέδου’’, μας είπε ή καλύτερα μας επανέλαβε στη διάρκεια της media day. Και η διαπίστωση αυτή είναι επαναλαμβανόμενη, αυταπόδεικτη και επέχει πλέον θέση μπασκετικού αξιώματος. Συνήθως δεν κερδίζει ο πιο γρήγορος, ούτε αυτός που σουτάρει καλύτερα. Κερδίζει αυτός που σουτάρει καλύτερα και πιο γρήγορα στο μισό γήπεδο. Το στοίχημα της φετινής επίθεσης του Παναθηναϊκού μοιάζει και ίσως τελικά είναι μια μάχη προσωπικοτήτων και μπασκετικής φιλοσοφίας. Ο Φριντέτ όταν πάρει τη μπάλα στα χέρια θα σουτάρει γιατί αυτό ακριβώς λέει το DNA του. Ο Καλάθης όταν πασάρει τη μπάλα στην αρχή της επίθεσης τη θέλει πίσω πριν το τέλος της. Ο Ράις είναι μια ενδιάμεση κατάσταση που όμως δεν εγγυάται ισορροπία. Η χημεία των τριών άσων του Παναθηναϊκού θα αποτελέσει το νούμερο ένα κριτήριο επιτυχίας της ομάδας στην Ευρωλίγκα. Ο Πεδουλάκης θιασώτης αυτού που ο ίδιος βάφτισε πριν από μερικά χρόνια ‘’σκεπτόμενο μπάσκετ’’ πρέπει επίσης να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα δικά του πιστεύω και στο ένστικτο μιας ομάδας που παραδέχτηκε ότι έχει το περισσότερο αθλητικό ταλέντο και δυνατότητες από οποιαδήποτε άλλη κοουτσάρισε ποτέ στο παρελθόν. Το θέμα όμως δεν είναι όσα λέει αυτή τη στιγμή ο Πεδουλάκης αλλά ποια ακριβώς στιγμή αυτός και οι τρεις σταρ της πράσινης περιφέρειας θα διαβάζουν ταυτόχρονα την ίδια σελίδα του βιβλίου. Προφανώς και η Ευρωπαϊκή σεζόν των 34 αγώνων είναι μαραθώνιος και όχι κατοστάρι. Αλλά το ίδιο προφανές είναι ότι στο ΟΑΚΑ εδώ και μερικά χρόνια δεν κατοικεί πλέον η λέξη…..υπομονή!