Πέρασαν δέκα χρόνια. Στο πάρκινγκ, μόνοι. Θεατές. Ανήμποροι θεατές παραστάσεων στην ευρωπαϊκή σκηνή ομάδων που κάποτε ήταν μπουλούκια και του χεριού μας. Α, ρε Νικόλα…
Πέρασαν δέκα χρόνια. Από τη Σμύρνη. Και το αφημένο στην τύχη του στην προετοιμασία της Παιανίας μπουλούκι που αίφνης έγινε ομάδα και «φλέρταρε» με τη διάκριση. Οι μνηστήρες για να φωτογραφηθούν έγιναν ανάρπαστοι, μεσούσης της διοργάνωσης. Τζίφος. Α, ρε Στέλιο…
Πέρασαν δέκα χρόνια. Χωρίς χρήματα (χρεώσαμε τους πάντες), πλάνο, στρατηγική. Χωρίς διοίκηση. Με την κομματική παραγοντάρα να χτυπάει με δύναμη το χέρι στο τραπέζι («απαιτώ από τον πρόεδρό μου να σηκώσει το τηλέφωνο και να ζητήσει λύση από τον Υπουργό») και να ζητάει τη διάλυση των εθνικών ομάδων! Κόστιζαν πολλά και έδιναν λίγα. Λέει. Α, ρε Νικόλα που έλεγες να πάρεις φόρα…
Πέρασαν δέκα χρόνια. Μιζέριας. Όλοι ενοχλούνται όταν δεν ακούν την άποψή τους και δεν διαβάζουν αυτά που έχουν στο μυαλό τους. Αυτομάτως, βλέπουν τον εχθρό. Φοβούνται μήπως και χαθεί η θέση. Και τα λεφτά. Αυτό μάλιστα, είναι πλάνο. Να τσεπώνεις, αποψιολογώντας. Και να αποψιολογείς, κακολογώντας. Λες και όλοι είναι ίδιοι. Α, ρε Θανάση…
Πέρασαν δέκα χρόνια. Για να προκριθεί η εθνική ανδρών στα τελικά ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ήρθε η ώρα να μετρηθεί με τις υπερδυνάμεις του αθλήματος. Να δει κατάματα την απόσταση που τη χωρίζει από την ελίτ. Να αλλάξει παραστάσεις. Να κερδίσει εμπειρίες. Να μάθει. Να χάσει. Να κερδίσει. Να οργανωθεί. Και να οπλιστεί για την επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Πιο έτοιμη. Μάριε, ιδού το Μονπελιέ…
Πέρασαν δέκα χρόνια. Για να «συμμαζέψουμε την ομάδα, πρώτα αυτό» λέει ο κόουτς Ανδρεόπουλος. Και μετά «να πάμε παρακάτω, να οργανωθούμε, να κάνουμε μεγάλες προετοιμασίες, με άνεση οικονομική, με την Ομοσπονδία να οργανώνει τις εθνικές ομάδες σε άλλο επίπεδο».
Πέρασαν δέκα χρόνια. Τα χαμόγελα επιστρέφουν. Για τη συμμετοχή. Τα υπόλοιπα, νίκες, ήττες έπονται…