Ήρθε η ώρα των απαντήσεων τόσο σε μπάσκετ, όσο και σε ποδόσφαιρο. Η’ νικάμε ή επιστρέφουμε με κατεβασμένο κεφάλι, κάτι που ισχύει τόσο σε ποδόσφαιρο όσο και σε μπάσκετ. Κι αν αυτό συμβεί στο ποδόσφαιρο, θα έλεγα ότι είμαστε συνηθισμένοι τα τελευταία χρόνια, αλλά για το μπάσκετ, όλοι έτρεφαν ελπίδες για κάτι καλό, ακόμη και για μετάλλιο.
Η Νέα Ζηλανδία σαφώς δεν είναι ομάδα του δικού μας επιπέδου παικτικά, αλλά αν εμείς παρουσιαστούμε “μπλαζέ” και με τα προβλήματα στην περιφερειακή άμυνα, που μας ακολουθούν από την προετοιμασία, θα τα βρούμε σκούρα, απέναντι σε μια ομάδα που σκοράρει 90+ πόντους ακόμη και στις ήττες. Θέλει τρέξιμο, το εγώ κάτω από το εμείς, καθαρό μυαλό και “ξύλο” στην άμυνα για να μας νιώσουν και όλοι στα ριμπάουντ, γιατί οι Νεοζηλανδοί μαζεύουν όλα τα “σκουπίδια”.
Το ταλέντο δε λείπει, ούτε ξαφνικά όλοι ξέχασαν το μπάσκετ, αλλά το να συζητάμε από τώρα τι θα κάνουμε στον επόμενο όμιλο με Η.Π.Α. και Τουρκία χωρίς να έχουμε καν προκριθεί, σίγουρα δε μας κάνει καλό. Η σπουδαία δουλειά του Σκουρτόπουλου θα είναι να έχει την ομάδα πνευματικά έτοιμη και όχι να εμφανίσει 50 καινούρια πλέις.
Για την ποδοσφαιρική εθνική, έχω βαρεθεί να ακούω τα τελευταία χρόνια για νέα ξεκινήματα, για κλείσιμο κύκλων για καινούριες εποχές και μέσα στο γήπεδο να γνωρίζουμε διασυρμούς από Νησιά Φερόε, Βόρεια Ιρλανδία, Αρμενία και λοιπά ποδοσφαιρικά μεγαθήρια.
Από τον Σάντος κι έπειτα μετράμε Ρανιέρι, Τσάνα, Μαρκαριάν, Σκίμπε, Αναστασιάδη και τώρα Φαν’τ Σχιπ. 47 παιχνίδια με 5 ομοσπονδιακούς προπονητές στον πάγκο, η πλειονότητα των οποίων ήρθε από τα αζήτητα για να καθοδηγήσει την εθνική σε κάθε ένα από τα νέα της ξεκινήματα, όπως ακριβώς και ο Ολλανδός τώρα. Με 4 βαθμούς μετά από 4 ματς πρέπει να κάνουμε κάτι που δεν έχουμε κάνει ποτέ, να νικήσουμε στην Φινλανδία για να έχουμε τύχη για κάτι καλό στον όμιλό μας. Αντίθετα αν ηττηθούμε οι Φινλανδοί φεύγουν 8 βαθμούς μακριά μας και μας χαιρετούν.
Η φιλοσοφία του είναι επιθετική, επηρρεασμένη από τη λογική του Κρόιφ. Μας ταιριάζει; Η ερώτηση αυτή μπορεί να απαντηθεί μόνο μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Το θέμα είναι να αρέσει στους ποδοσφαιριστές, γιατί όπως έχει αποδειχθεί τελευταία, αυτοί είναι που αποφασίζουν για όλα, ακόμα και για το ποιος θα κάθεται στον πάγκο.