Τέλος λοιπόν, αυτό ήταν το ευρωπαϊκό για την Εθνική γυναικών. Μια διοργάνωση γεμάτη τρανές αποδείξεις για την ομάδα του Ναράνχο που κέρδισε το σεβασμό της Ευρώπης και τον σεβασμό όλων όσοι δεν την πίστευαν στην Ελλάδα. Η παρέα λοιπόν της Στέλλας, της Ανθής, της Όλγας και των άλλων κοριτσιών έκανε αυτό που είχε βάλει στόχο πέρσι τον Μάιο όταν είχε το πρώτο ραντεβού με τον νέο Ισπανό τεχνικό. Έπρεπε να ανέβει γρήγορα τα ευρωπαϊκά σκαλοπάτια, να παίξει πολλά παιχνίδια, να επιστρέψει στην ελίτ της πρώτης τη τάξει ευρωπαϊκής διοργάνωσης και να παίξει τα …ρέστα της στην τελική φάση ακόμη και αν φάει «χαστούκια».
Άλλωστε όσοι έχουν βολεϊκή μνήμη θα θυμούνται ότι η Εθνική ανδρών για να κάνει την υπέρβαση από το 2002 (7η θέση Παγκόσμιο) μέχρι και το 2005 (5η θέση Ολυμπιακούς αγώνες και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα) είχε φάει πολλές …καρπαζιές μέχρι να βρει το δρόμο. Ο σβέρκος του Γκιούρδα, του Κουρνέτα, του Ρουμελιώτη ήταν …κατακόκκινος αλλά όταν ήρθε το πρώτο διπλό στη Ρωσία τότε άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση των επιτυχιών. Για να κλείσω αυτή την ανδρική παρένθεση, όταν τότε, είχαμε νικήσει τη Ρωσία, λέγεται ότι ο τότε ομοσπονδιακός Στέλιος Προσαλίκας είχε πει στους διεθνείς ότι «για αυτή τη νίκη μιλάνε όλα τα …κομμωτήρια στην Ελλάδα».
Επιστρέφουμε στις γυναίκες. Αυτή η λοιπόν η Εθνική κλείνει έναν πολύ ωραίο κύκλο με ένα ασημένιο μετάλλιο σε Μεσογειακούς αγώνες, μια αψεγάδιαστη (6-0 νίκες και 18-0 σετ) επιστροφή σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και μια θέση στις «16» καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Ότι επιθυμία δηλαδή είχαν τα κορίτσια την έκαναν πράξη, όχι πάντοτε με τις αρτιότερες συνθήκες. Δεν ήταν όλα ρόδινα στο δρόμο για τη διάκριση αλλά η παρέα τα κατάφερε. Όταν στα μέσα Ιανουαρίου η κλήρωση έβγαλε 3 μεγαθήρια (Τουρκία, Σερβία, Βουλγαρία) και δύο αντιπάλους (Γαλλία, Φινλανδία) που τους έλεγε δεν τους έλεγες βατούς, ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστεψαν στις δύο νίκες που θα μας έβαζαν κατά ένα μεγάλο ποσοστό στους «16». Ήρθαν όμως, με εμφανίσεις πειστικές, με εμφανίσεις που αποτελούν παρακαταθήκη για το μέλλον. Το ίδιο ισχύει και για τα χαμένα, αλλά ιδρωμένα από τις κοπέλες, σετ κόντρα στη Σερβία, την Τουρκία, την Ολλανδία ακόμη και την Βουλγαρία. Δεν τις …βλέπαμε αυτές τις ομάδες και τις είδαμε μέσα στο γήπεδο και όχι από την τηλεόραση όπως γινόταν τα τελευταία χρόνια. Αυτή λοιπόν η παρέα έκανε το καθήκον της απέναντι στην Ελλάδα. Τώρα η Ελλάδα είναι αυτή που πρέπει με κάθε τρόπο να σεβαστεί και να αγκαλιάσει τα κορίτσια. Από την ομοσπονδία μέχρι το κράτος, από τα σωματεία μέχρι την κρατική τηλεόραση, από όλους μας. Με μικρές προσθήκες να είστε σίγουροι ότι τον Σεπτέμβριο του 2021, στο νέο ευρωπαϊκό ραντεβού που θα φιλοξενηθεί σε Σερβία, Ρουμανία και Βουλγαρία (αναζητείται η τέταρτη χώρα ακόμη), αυτή η ομάδα θα έχει καλύτερη τύχη. Αρκεί να την στηρίξουν. Αλλιώς…
