Το γεγονός ότι η Λέστερ -με τον Κλαούντιο Ρανιέρι στον πάγκο της- έγραψε το δικό της υπέροχο παραμύθι στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με όσα έχω διαβάσει σε sites, blogs και social media αυτό τον καιρό για τα πεπραγμένα του Ιταλού κόουτς στην Ελλάδα.
Πολύ περισσότερο από εκείνα που έχω ακούσει από γνωστούς και φίλους σχετικά με το αγγλικό και το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και την… μηδαμινή υπομονή μας στην προσπάθεια του Ρανιέρι να χτίσει τη νέα Εθνική Ελλάδας.
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Η Λέστερ παιζόταν από τους μπουκ του Λονδίνου με 5.000/1 για την κατάκτηση του τίτλου. Δηλαδή όταν ξεκινούσε το πρωτάθλημα δεν το πίστευε ούτε ο αρχισκόρερ Βάρντι, ούτε ο πρωτομάστορας Ρανιέρι ότι θα μπορούσε να γίνει το θαύμα που έγινε.
Όπως δεν το πίστευαν στις αρχές της σεζόν 1987-88 και στα αποδυτήρια της Λάρισας ότι η ΑΕΛ θα έφτανε να τερματίσει στην κορυφή του 29ου πρωταθλήματος της Α΄ Εθνικής τότε.
Ούτε στα αποδυτήρια της Μονπελιέ, που πήρε το “Σαμπιονά” το 2012 ή της Βερόνα που πήρε το “σκουντέτο” το 1985 ή της Λα Κορούνια που κατέκτησε τη “Λα Λίγκα” το 2000.
Διότι αυτά τα “θαύματα” συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο και είναι οι όμορφες ιστορίες που το συνοδεύουν από καταβολής του. Όπως εκείνη της Καϊζερσλάουτερν που ανέβηκε από τη Β΄ κατηγορία και κατέκτησε την “Μπουντεσλίγκα” το 1998.
Αυτό ακριβώς είναι το… αλατοπίπερο του ποδοσφαίρου. Τα παραμύθια που του χαρίζουν κατά καιρούς τις υπέροχες ιστορίες που έχει ανάγκη.
Όπως το θαύμα της Δανίας το 1992 κι εκείνο της Ελλάδας το 2004 με δύο διοργανώσεις Euro που θα μείνουν αξέχαστες.
Η Λέστερ λοιπόν, το έκανε κι ενδεχομένως να περιμένει άλλα 100 χρόνια για να το ξανακάνει και μακάρι να το πετύχει.
Με τον Ρανιέρι τώρα, τα πράγματα επίσης δεν είναι τόσο περίπλοκα όσο θέλουμε να τα βλέπουμε. Ξεκίνησε καλά με τη Λέστερ, συνέχισε το ίδιο και ολοκλήρωσε με τον ιδανικό τρόπο.
Ποιος μπορεί να βάλει την υπογραφή του σε χαρτί που να γράφει ότι αν ο Ρανιέρι είχε ξεκινήσει με 4 ήττες στα πρώτα 6 ματς (όπως έκανε με την Εθνική μας) θα ήταν προπονητής της Λέστερ έως και σήμερα; Νομίζω κανένας.
Διότι ο Ρανιέρι δεν απομακρύνθηκε από την Εθνική επειδή έχασε από τη Ρουμανία ή τη Β. Ιρλανδία, αλλά γιατί έχασε στο Καραϊσκάκη από τα Ν. Φερόε!
Διότι στη Λέστερ έβγαλε έναν ολόκληρο μαραθώνιο χρησιμοποιώντας 19 ποδοσφαιριστές και στην Ελλάδα κάλεσε 55 για 6 αγώνες!
Ο Ιταλός ήρθε στην Εθνική μας με σούπερ βιογραφικό. Αλλά παρόλα αυτά χωρίς έναν τίτλο! Ήταν 25 χρόνια στους πάγκους 16 διαφορετικών ομάδων, αλλά πρωτάθλημα πήρε τώρα με την Λέστερ του 5.000/1.
Για σκεφτείτε το λίγο. Ο ίδιος ήταν που δήλωσε ότι έκανε λάθος με την Ελλάδα γιατί σε πάγκο εθνικής ομάδας του ήταν δύσκολο να προσαρμοστεί αφού του έλειπε η καθημερινή τριβή με τους παίκτες.
Ούτε η Λέστερ κι ο Ρανιέρι πήραν τον τίτλο επειδή το αγγλικό πρωτάθλημα είναι πιο καθαρό από τα υπόλοιπα.
Γιατί αν θυμάμαι καλά ο Γκρόμπελαρ, που έχει πάρει και κύπελλο πρωταθλητριών με τη Λίβερπουλ, έχει ομολογήσει (όπως και πολλοί άλλοι) ότι έστηνε παιχνίδια στην Αγγλία!
Οπότε δεν χρειάζεται να διυλίζουμε τον κώνωπα. Ο Ρανιέρι και η Λέστερ βρήκαν τη χημεία που απαιτούνταν για το θαύμα τους και μπράβο τους.
Όλα τα άλλα είναι για να φτιάχνουμε εμείς οι φίλοι του ποδοσφαίρου τους μύθους που θα εξάψουν τη φαντασία μας περισσότερο.