To σαιξπηρικό δίλημμα του τίτλου θα μπορούσε να είναι το επιμύθιο της πρώτης μέρας του φάιναλ φορ του Βερολίνου με την αναγκαία προσθήκη της λέξης τυχερός; Ίσως οι απόηχοι των δύο πρώτων παιχνιδιών να μην φτάνουν με τον ίδιο τρόπο που τους αφουγκραζόμαστε εμείς εδώ στο Βερολίνο αλλά η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησε πάλι να γίνεται ολόκληρη κουβέντα για το θέμα της…τύχης.
Οι συγκεντρωμένοι στο Βερολίνο έλληνες προπονητές καθένας με τον τρόπο του στα πηγαδάκια που στήθηκαν μετά τον δεύτερο ημιτελικό υποστήριζαν ότι δεν φτάνει μόνο η ικανότητα ενός κόουτς ή μιας ομάδας αλλά χρειάζεται και ο παράγοντας τύχη. Μπορεί και να έχουν δίκαιο αλλά στα δικά μου αυτιά όλα αυτά ηχούσαν ως μια δικαιολογία (για το καλό ή για το κακό) από αυτές που ξορκίζουν συχνά πυκνά οι έλληνες προπονητές τα αποτελέσματα των αγώνων.
Εντάξει, ακόμη και αν προσπαθήσει κάποιος με τη μεταφυσική του μπάσκετ να το εξηγήσει μπορεί να δυσκολευτεί. Στο ίδιο γήπεδο με χρονική διαφορά επτά ετών ο Ομπράντοβιτς είδε τρεις φορές αντίπαλες ομάδες να έχουν νικητήριο σουτ αλλά και στις τρεις περιπτώσεις (ευτυχώς όχι στο ίδιο καλάθι του γηπέδου όλες τις φορές γιατί τότε δεν μας έσωζε τίποτα!) οι αντίπαλοι του αστόχησαν. Δίπλα στα ονόματα του Μπουρούση και του Σισκάουσκας από το 2009 προστέθηκε από χθες και αυτό του Ανταμς. Ωραία, να πούμε ότι ο Ζοτς είναι τυχεράκιας, να ανοίξουμε πάλι τον γνωστό φάκελο της δεκαετίας του ’90 που γράφει απέξω ‘’Γκαστόνε’’ και καθαρίσαμε; Η μήπως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι;
Σε ολόκληρο το τελευταίο δίλεπτο ο Άνταμς είχε θολώσει, έτρεχε χωρίς λόγο και αιτία, είχε ‘’μπουκώσει’’ και έμοιαζε να ψάχνει ένα σουτ για να….τελειώσει πρόωρα το παιχνίδι. Σε όλη σχεδόν την καριέρα του ο Ομπράντοβιτς επιλέγει να μην κάνει φάουλ στις τελευταίες επιθέσεις για να πάρει αυτός τη μπάλα, πλην ελαχίστων και μετρημένων στα δάκτυλα ακρωτηριασμένου χεριού, περιπτώσεων. Το σουτ του Ανταμς δεν μπήκε γιατί πολύ απλά την κρίσιμη ώρα η μπάλα δεν ήταν στα καλύτερα χέρια ή αν προτιμάτε στα χέρια του παίκτη με το λιγότερο καθαρό μυαλό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπουρούσης είχε ξεκινήσει την προσπάθεια να τον ηρεμήσει και του φώναζε ή χειρονομούσε μετά από κάθε επίθεση της Λαμποράλ στο τελευταίο δίλεπτο.
Πολλά είπαμε για την τύχη και το ρόλο της στο μπάσκετ. Ο δεύτερος ημιτελικός της βραδιάς ήταν περίπου classic για τα χρονικά της Ευρωλίγκας. Ματς που κρίθηκε στην παράταση, ο πρώτος ημιτελικός που έγινε κάτι τέτοιο μετά την αγχωτική επικράτηση του Ολυμπιακού στο Παρίσι απέναντι στα Σέρβικα κομάντος της Παρτίζαν το 2010, μια μεγαλειώδης βραδιά για τον Μπουρούση, κερασάκι στην τούρτα της καλύτερης χρονιάς της ζωής του. Τυχερός ή όχι ο Ομπράντοβιτς είναι σίγουρο ότι απολαμβάνει της διαιτητικής ασυλίας. Και δεν λέμε μόνο για όσα προηγήθηκαν αλλά στο τέλος του κανονικού αγώνα όταν ωρυόταν στους διαιτητές κάθε άλλος προπονητής της Ευρωλίγκας θα είχε δει το σήμα της τεχνικής ποινής. Αλλά ο ίδιος απολαμβάνει τον σεβασμό (και την ασυλία) ενός ζωντανού μύθου.
Ο προηγούμενος αγώνας μπορεί να έφτασε και αυτός στο ένα…σουτ πριν την ανατροπή αλλά σίγουρα ήταν πολύ λιγότερο θελκτικός ημιτελικός. Το πνεύμα των παικτών του Μπαρτζώκα ήταν πρόθυμο αλλά το σώμα τους δεν ανταποκρίθηκε. Η Λοκομοτίβ είδε τον μύθο της Σταχτοπούτας να ζει και να ξαναζεί για σαράντα λεπτά. Το πάλεψε, υπήρχαν σημεία που έδειχνε να αλλάζει τη μοίρα της αλλά ποτέ δεν το έκανε με διάρκεια μεγαλύτερη του δίλεπτου και του τρίλεπτου. Και τα ξεσπάσματα της δεν έφταναν για να σταματήσουν την απόλυτη πολεμική μηχανή της φετινής σεζόν, την επίθεση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η αρμάδα του Ιτούδη σκόραρε με άνεση τους 90 πόντους που συνηθίζει και ο Ντε Κολό έκανε μια….Γκαλική εμφάνιση εκτελώντας με ψυχρότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι μας πρόσφερε ένα ανεπανάληπτο επιθετικό σόου που όμοιο του είχαμε να δούμε σε ημιτελικό σχεδόν μια ολόκληρη εικοσαετία. Από το Παρίσι και τον ημιτελικό του 1996 όταν ο Ντομινίκ Γουίλκινς έβαλε φωτιά (ωραία σύμπτωση) στην ΤΣΣΚΑ με 35 πόντους. Ο Γάλλος έγινε ο μόλις τέταρτος παίκτης από το 1988 που καθιερώθηκαν τα φάιναλ φορ που σκοράρει τουλάχιστον 30 πόντους σε ένα ημιτελικό. Είχαν προηγηθεί οι ήρωες των δύο ημιτελικών του πρώτου φάιναλ φορ στη Γάνδη, ο θρυλικός Μπομπ Μακαντού και ο συγχωρεμένος Κέβιν Μαγκί και φυσικά ο Ντομινίκ στο Παρίσι οκτώ χρόνια αργότερα. Σημειολογικά, έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος στην ιστορία που σκοράρει 30 πόντους σε ημιτελικό φάιναλ φορ. Οπότε η έκφραση….Γκαλική εμφάνιση δεν συνιστά ούτε υπερβολή, ούτε κάποιου είδους μπασκετικής βλασφημίας αφού δεν το έχει πετύχει ούτε ο μεγάλος Νικ στους τέσσερις ημιτελικούς που έπαιξε στην ένδοξη καριέρα του.
Η ΤΣΣΚΑ κατάφερε και αυτή τη φορά να δει το….φάντασμα της αποτυχίας κατάφατσα όταν στο τελευταίο ξέσπασμα της Λοκομοτίβ ο Μπρόκχοφ αστόχησε σε σουτ τριών πόντων, ο Ράντολφ δεν μπόρεσε να σπρώξει τη μπάλα στο καλάθι και πριν οι παίκτες του Μπαρτζώκα συνέλθουν από το σοκ είχαν ‘’φάει’’ και ένα αιφνιδιασμό από τον Χίγκινς. Δύο ή τρεις πόντοι που δεν έβαλαν, δύο που δέχτηκαν και η ζυγαριά του ημιτελικού έγειρε οριστικά και αμετάκλητα στην πλευρά της ομάδας που άξιζε περισσότερο τη νίκη. Το δόγμα ότι το μπάσκετ είναι εν πολλοίς δίκαιο άθλημα επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά.
Τα δύο σκληρά φαβορί κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό και τα αουτσάιντερ έμειναν με την πίκρα της ημιτελούς προσπάθειας αλλά και τα παράσημα μιας σπουδαίας χρονιάς να τα συνοδεύει.