Όταν κάνουμε εκπομπές στη Nova υπάρχει πάντα η δυνατότητα να βλέπουμε ένα ή και δυο άλλα κανάλια. Μπορούμε να παρακολουθούμε την εικόνα που βγαίνει στον αέρα, ώστε να ξέρουμε τι δείχνουν οι κάμερές μας κάθε στιγμή, αλλά την ίδια στιγμή μπορούμε να βλέπουμε και οτιδήποτε σημαντικό συμβαίνει σε κάποιο άλλο κανάλι – είτε δικό μας, είτε όχι.
Αυτό συμβαίνει γιατί πολλές φορές υπάρχει λόγος ενημέρωσης των τηλεθεατών μας για κάτι που συμβαίνει αλλού κι ενώ αυτοί παρακολουθούν τις εκπομπές μας, άλλοτε απλά το χρειαζόμαστε γιατί μια διαφορετική εικόνα ξεκουράζει το μάτι. Γιατί τα λέω αυτά; Για να σας δώσω να καταλάβετε το είδος της ηρωϊκής εκπομπής που κάναμε εγώ, ο Γιαννίκος Δούσκας και ο Τραϊανός Δέλλας μετά το τέλος του ματς Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ κι ενώ παράλληλα εξελίσσονταν ο τελικός του Final 4 που και οι τρεις δεν θέλαμε να χάσουμε.
Ομολογώ ότι στην επαγγελματική μου καριέρα είναι ελάχιστες οι φορές που έχω δυσκολευτεί σε τηλεοπτικό πλατό: αυτό δεν έχει να κάνει με κάποιου τύπου ικανότητα, όσο κυρίως με την έλλειψη άγχους που με χαρακτηρίζει όταν ανοίξουν οι κάμερες. Αυτή την περίφημη δύναμη του μέσου που λέγεται τηλεόραση δεν την πολυκαταλαβαίνω – η συμπεριφορά μου στο στούντιο είναι συνήθως το ίδιο χύμα όσο και στη ζωή και ομολογώ ότι πάντα ζήλευα επαγγελματίες, που, όταν ανοίγουν οι κάμερες, μπορούν να μεταμορφώνονται προς το καλύτερο.
Αυτή μου η άνεση ένοιωσα ότι πήγε περίπατο την Κυριακή το βράδυ, όχι γιατί άνοιξαν οι κάμερες αλλά γιατί έπρεπε να τις αποφύγω μπας και δω το τέλος του τελικού. Την ίδια δυσκολία είχαν και ο Δέλλας (ένας πραγματικός κύριος που έζησε μαζί μας ένα μικρό μαρτύριο), αλλά και ο Γιαννίκος που επίσης ανησυχούσε για το τι γίνεται στο Βερολίνο. Η όλη διαδικασία περιπλέχτηκε περισσότερο όταν έπρεπε να κάνουμε τις συνεντεύξεις με τον Μπεργκ και τον Χαρίση. Επρεπε να κοιτάζουμε τις κάμερες, γιατί ήμασταν στον αέρα, να ρωτάμε τους ποδοσφαιριστές για το ματς που μόλις τελείωσε και συγχρόνως να βλέπουμε στις οθόνες και τον τελικό του μπάσκετ που είχε αποκτήσει μια αληθινά άγρια ομορφιά.
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα πως κρατήθηκα και δεν ρώτησα τον Μπεργκ αν η ΤΣΣΚΑ έχει ψυχολογικό πρόβλημα στους τελικούς και τον Χαρίση, αν πιστεύει πως η αστοχία του Βέσελι στις βολές είναι σημάδι απειρίας. Πρακτικά ήμασταν σε δυο χρονοδιαστάσεις: στη μια κάναμε εκπομπή, συζητώντας για το αν μπορούσαν τα ακραία μπακ του ΠΑΟ να πάρουν πρωτοβουλίες και στην άλλη βλέπαμε τον τελικό και τσιμπιόμασταν για την ασίστ του Μίλος, σίγουροι ότι ο Γιώργος Συρίγος, βλέποντας αυτή τη σπάνια επίδειξη τεχνικής και τρέλας, δάκρυσε.
Η όλη σκηνή ήταν απολύτως σουρεαλιστική. Ο φλορ μάνατζερ μου έδειχνε με χειρονομίες ότι η Φενέρ πλησιάζει – δεν μπορούσα να δω καλά το σκορ γιατί δεν φορούσα τα γυαλιά μου. Όταν μιλούσε ο Γιαννίκος (που ομολογώ ότι ήταν ο περισσότερο προσηλωμένος στις ανάγκες της εκπομπής), ο «Τράι» μου έκανε νεύματα ότι οι Τούρκοι το γυρίζουν και ότι οι Ρώσοι πάνε να αυτοκτονήσουν! Την ίδια στιγμή και οι τρεις κατορθώναμε, με το μυαλό εμφανώς στο μπάσκετ, να δείχνουμε ειδικές φάσεις, κάρτες και γραφήματα και να συζητάμε για τη συνέχεια των play off ή και για τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Ομολογώ ότι ένοιωσα υπηρηφάνεια για τη συμμετοχή μου σε μια τόσο σουρεάλ κατάσταση κι αυτό θα θελα μαζί σας να μοιραστώ.
Κάποια στιγμή ο αρχισυντάκτης μας Δημήτρης Παπανικολάου έδωσε εντολή να πασάρουμε τρία θέματα και να αποχαιρετήσουμε τον Δέλλα που ήταν ένας άψογος καλεσμένος και γιατί μοιράστηκε την δική μας αγωνία για την έκβαση του τελικού. Αμέσως μετά τα τρία θεματάκια που αφορούσαν την έκβαση των πρωταθλημάτων των παίδων και των Νέων, υπήρξε μπρέικ για διαφημίσεις – ένα μπρέικ λυτρωτικό, αφού δημιουργήθηκε ο απαραίτητος χρόνος για να δούμε τα τρία τελευταία λεπτά της παράτασης, χωρίς ήχο μεν, πλην όμως άνετα: ένοιωθα υποχρέωση στο χοντρό που διαφημίζει τα κρουασάν και θα έπαιζα άλλες τρεις φορές το σποτ στο οποίο πρωταγωνιστεί, αν περνούσε από το χέρι μου.
Ο Δέλλας μας είπε καληνύχτα, αλλά δεν έφυγε από το στούντιο κι έμεινε δίπλα μας καρφωμένος στην οθόνη γιατί ο Ντε Κολό είχε πάρει μπροστά μεν, πλην όμως το ματς δεν έλεγε να λήξει. Με το Γιαννίκο φοβόμασταν ότι θα γυρίσουμε από το μπρέικ, δεν θα το πάρουμε είδηση και θα βγούμε στον αέρα ουρλιάζοντας «τι έκανε ο άνθρωπος ρε» μετά το τρίποντο του Μπόμπι Ντίξον: δεν συνέβη γιατί τα παιδιά στο κοντρόλ είναι προσεχτικά.
Το λατρεμένο μπάσκετ μας έχει πάρει τα μυαλά χρόνια τώρα. Αν είχε δεύτερη παράταση ο τελικός μάλλον θα χάναμε και τη δουλειά μας…
