Παράδειγμα ο Δημήτρης, ο Γιώργος, ο Βασίλης

Μέσα σε οκτώ δευτερόλεπτα, το βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Βασίλης Σπανούλης, μπήκαν για πολλοστή φορά στην ίδια πρόταση, έκαναν όλη την Ελλάδα να υποκλιθεί στην κλάση τους και «υποχρέωσαν» όσους αγαπούν τον αθλητισμό και το μπάσκετ να συνειδητοποιήσουν πόσο τυχεροί είναι που βλέπουν με τα μάτια τους να γράφεται η ιστορία…

Τα διαδοχικά τρίποντα του Διαμαντίδη και του Σπανούλη είναι πολύ περισσότερο από δύο μεγάλα σουτ την ώρα που πρέπει, την ώρα που η μπάλα καίει! Είναι η άρνηση δύο μεγάλων αθλητών να συμβιβαστούν με την ιδέα της ήττας! Είναι το πνεύμα του νικητή που βρίσκεται στο DNA τους! Είναι η αξία τους σαν αθλητές, είναι η ικανότητα τους να ηγηθούν όχι με λόγια, αλλά με πράξεις…

Τα οκτώ δευτερόλεπτα με τα οποία έκλεισε ο δεύτερος τελικός της σεζόν 2015-16 στο ΟΑΚΑ είναι μοναδικές στιγμές που θα τις διηγούνται όσοι τις έζησαν για πολλά χρόνια. 

Το σουτ του Διαμαντίδη οκτώ δεύτερα πριν το φινάλε είναι απίστευτη φάση. Μπαίνει ένα κάθε πέντε – έξι χρόνια, όπως τότε στο Βελιγράδι με τους Γάλλους, ή, στην Βαρκελώνη μπροστά στον Τζαουάι (απίστευτο και όμως αληθινό αλλά και τότε το σκορ ήταν 63-65 και απέμεναν 8 δεύτερα). Το τρίποντο του Σπανούλη στην λήξη είναι μια μοναδική φάση που θα πάρει περίοπτη θέση στην λίστα με τα ιστορικά σουτ του Βασίλη, όπως τα πέντε εύστοχα στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού της Ευρωλίγκας στο Λονδίνο ή, εκείνο με τους Κροάτες το 2009. 

Το στοιχείο, όμως, που θα κάνει την 22α Μαϊου του 2016 τόσο ξεχωριστή ημερομηνία, είναι ότι δύο πολύ μεγάλοι παίκτες, εμφανίζονται ταυτόχρονα στην ίδια σκηνή και δίνουν μαζί ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ. Είναι αντίπαλοι, φοράει ο ένας πράσινα και ο άλλος κόκινα, αλλά ταυτόχρονα είναι συμπαίκτες, συμπρωταγωνιστές σε μια παράσταση χωρίς προηγούμενο.

Το ζητούμενο πλέον για όλους εμάς τους τυχερούς θεατές είναι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ν’ αντιληφθούμε τι είναι αυτό που ζούμε και να μην μουτζουρώνουμε την ζωγραφιά. 

Εκανε βήματα ο Σπανούλης! Εκανε επιθετικό στον Χάντερ ο Διαμαντίδης!! Να τιμωρηθεί ο Πεδουλάκης για την συμπεριφορά του στην σειρά με τον Αρη!!! Δεν θα κατέβει ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ αν δεν ακυρωθεί το καλάθι του Σπανούλη!!!!

Δεν χρειάζεται μια ανθρωποθυσία αν πάρει ο άλλος την κούπα. Δεν είναι υποχρεωτικό να φταίει κάποιος. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι μεγάλες ομάδες, καταδικασμένες να διεκδικούν κάθε χρόνο όλους τους τίτλους. Ο κατάλογος με τις επιτυχίες τους είναι ατέλειωτος. Πέρυσι, φέτος, την επόμενη σεζόν κάποιος θα πάρει το κύπελλο, κάποιος το πρωτάθλημα. Σε τελική ανάλυση, είναι τέτοιος ο χαρακτήρας αυτών των συλλόγων που μια ήττα, μια αποτυχία, ένας χαμένος τίτλος τους κάνει καλύτερους.

Ας  προχωρήσουμε την ίδια σκέψη ένα βήμα πιο κάτω: Το πείραμα Τζόρτζεβιτς έκανε ζημιά στον Παναθηναϊκό. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος στην προσπάθεια για την οικοδόμηση μιας ομάδας με μέλλον. Η διοίκηση διόρθωσε το λάθος με την επαναφορά του Αργύρη. Η βελτίωση της τριφυλλιού ήρθε άμεσα και το μετρήσιμο κέρδος δεν είναι η νίκη στο ΣΕΦ, αλλά το ότι σώθηκε ως ένα βαθμό η χρονιά του Χαραλαμπόπουλου και του Παπά, οι οποίοι και στον δεύτερο τελικό έκαναν εξαιρετική εμφάνιση. Είπαμε, δεν υπάρχει κακό χωρίς καλό.

Στο θετικό κλίμα των ημερών θα πρέπει να μπει ως κορωνίδα η παρουσία του Γιώργου Πρίντεζη, ο οποίος στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του κατάφερε να σταθεί όρθιος, να συνεχίσει να πολεμάει, να είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους συμπαίκτες του, για τους συναθλητές του, για όλους όσους καθημερινά ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά. Η στάση του Γιώργου, το χειροκρότημα της συντριπτικής πλειοψηφίας από την κερκίδα του ΟΑΚΑ, η γενικά πολιτισμένη ατμόσφαιρα και στα δύο γήπεδα, μπορούν να μας κάνουν να ελπίζουμε βάσιμα ότι μπορεί να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο και πως είναι θέμα χρόνου ν’ απομονωθούν οι φανατικοί…

Τι άλλο μπορούμε να κρατήσουμε από τον δεύτερο τελικό: 

• Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος άλλαξε την αμυντική του τακτική, σταμάτησε να κάνει παγίδες στα σκριν πάνω στην μπάλα, πήγε σε αλλαγές, ή, κράτησε τους ψηλούς του μέσα στην ρακέτα και έτσι από τις 29 ασίστ που είχε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ματς έπεσε στις 12.

• Ο Σπανούλης επί 35 λεπτά παίζει για τους συμπαίκτες του και μόνο στο τελευταίο πεντάλεπτο πήρε επιθέσεις σε μια φανερή προσπάθεια να εμπλακούν στην επίθεση όσο γίνεται περισσότεροι και να μην είναι επικεντρωμένη πάνω του η άμυνα στο τέλος του αγώνα. Προφανώς η συγκεκριμένη τακτική πέτυχε απόλυτα! 

• Ο Αργύρης Πεδουλάκης άφησε για 37 λεπτά στο παρκέ τον Φώτση και έβγαλε τον Ραντούλιτσα από το ροτέϊσον. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι αυτό δεν λειτουργεί και ο τεχνικός των πρασίνων πρέπει να βρει τρόπο να κρύψει τον Σέρβο ψηλό στην άμυνα για να τον εκμεταλλευτεί στην επίθεση. Μπορεί να χρησιμοποιήσει άμυνα ζώνης, μπορεί να ρισκάρει με τις βοήθειες από την θέση τέσσερα, αλλά στο τέλος της ημέρας οφείλει να βρει τρόπο να χρησιμοποιήσει τον πρώτο του σκόρερ στην επίθεση.

• Σχεδόν το ίδιο ισχύει και για τον Ουίλιαμς, ο οποίος επίσης έπαιξε ελάχιστα γιατί είναι προφανές ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει στην τακτική και δεν έχει το σταθερό σουτ που είναι απαραίτητο για ν’ ανοίξει η άμυνα του Ολυμπιακού. Και εδώ, όμως, είναι ευθύνη του Αργύρη να βρει ένα τρόπο να βοηθήσει στην επίθεση ο αμερικανός κάνοντας τα πράγματα στα οποία είναι καλός.  

Αντί επιλόγου: Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα δώσει την ερχόμενη Κυριακή, 29 Μαϊου,  στο ΟΑΚΑ την τελευταία του παράσταση! Είναι έτσι και αλλιώς μια βραδιά που θα μείνει στην ιστορία. Ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσουν οι πάντες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, για να μην φτάσουμε στο σημείο ν’ αναρωτηθούμε αν μας αξίζουν ως ελληνικό μπάσκετ παίκτες της αξίας του Δημήτρη, του Γιώργου και του Βασίλη. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των παικτών, ας γίνουμε καλύτεροι. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…