Ο Ολυμπιακός με τα χίλια ζόρια, συμπεριλαμβανομένης και μια επικής ανατροπής στα μέσα της τέταρτης περιόδου, κατόρθωσε να νικήσει τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ και πλέον προηγείται με 2-1, μια νίκη μακριά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Οι προβλέψεις ήθελαν τους πράσινους -μετά το μπρέικ των ερυθρόλευκων στο ΟΑΚΑ- να πέφτουν αμαχητί, αλλά για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε πως ότι ξέραμε – με βάση το παρελθόν – πρέπει να τα ξεχάσουμε. Οι έδρες πλέον δεν είναι άπαρτα κάστρα, οι εκτός έδρας νίκες δεν απαγορεύονται και τελικά οι αιώνιοι –ως αγωνιστικές αξίες στο χρηματιστήριο του μπάσκετ βρίσκονται πολύ κοντά.
Το παράδοξο είναι πως ο Παναθηναϊκός, παρά την ήττα του στον τρίτο τελικό, στα μάτια των φίλων του μπάσκετ, έχει πετύχει θριαμβευτική νίκη στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Όχι, δεν μιλάμε για τους διαιτητές της συνάντησης, ούτε και συμφωνούμε με την προσέγγιση που έκανε ο Αργύρης Πεδουλάκης μετά το ματς, όταν έριξε στον Καιάδα τους ρέφερι και τους φόρτωσε εξ ολοκλήρου την ευθύνη της ήττας.
Για την ακρίβεια, έχουμε την αίσθηση πως το μοναδικό μελανό σημείο της βραδιάς για τον Παναθηναϊκό ήταν ακριβώς αυτή η επιλογή να μπουν οι διαιτητές στο στόχαστρο, θυμίζοντας τακτικές περασμένων χρόνων, που είναι ξεκάθαρα για λαϊκή κατανάλωση. Λες και έχει ανάγκη ο Πεδουλάκης, με την εντυπωσιακή αλλαγή της εικόνας της ομάδας στον ελάχιστο χρόνο που βρίσκεται στον πάγκο της, για δικαιολογίες μετά από μια ήττα.
Στα δικά μας τα μάτια ο θρίαμβος του Παναθηναϊκού στο τρίτο ματς της σειράς έχει να κάνει με την παρουσία του Γιώργου Παπαγιάννη και του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου στο παρκέ του ΣΕΦ. Οι δύο δεκαεννιάχρονοι συστήθηκαν το βράδυ της Πέμπτης στο πανελλήνιο ως δύο ολοκληρωμένοι παίκτες, ικανοί να σταθούν όρθιοι σε μια από τις πιο δύσκολες έδρες της Ευρώπης. Η εποχή που τους μετρούσαν άπαντες ως πιτσιρικάδες πέρασε ανεπιστρεπτί και αυτό το κέρδισαν οι δύο νεαροί με τον τρόπο που στάθηκαν στο γήπεδο, τα προβλήματα που έβαλαν στον Ολυμπιακό, το πως έπαιξαν σε άμυνα και επίθεση.
Η 26η Μαϊου είναι η ημέρα όπου αποδείχθηκε πόσο λάθος ήταν ο Τζόρτζεβιτς όλη την χρονιά όταν χώριζε την ομάδα σε μικρούς και μεγάλους, σε δικούς του και ξένους, σε Σέρβους και Ελληνες, σε άξιους και ανέτοιμους. Ο Χαραλαμπόπουλος, ο Παπαγιάννης ακόμη και ο Παπάς – που στα προηγούμενα ματς της σειράς είχε παίξει πολύ καλύτερα – έδειξαν πως έχουν χαρακτήρα πολεμιστή και νικητή, πως νοιάζονται για την ομάδα, πως ξέρουν που βρίσκονται και για ποιον σύλλογο παίζουν.
Παρένθεση: Ο Ολυμπιακός (που έχει κάνει εδώ και χρόνια την δική του επένδυση στους νεαρούς Ελληνες) θα πρέπει να δει ποιο λάθος έκανε και για ποιο λόγο δεν φοράει τα ερυθρόλευκα ο Παπαγιάννης, διότι αν δεν βρει την άκρη του νήματος και πως έχασε ένα δικό του παίκτη με τέτοιες προδιαγραφές από τα τμήματα υποδομής του, τότε είναι θέμα χρόνου να συμβούν και πάλι τα ίδια…
Σε τελική ανάλυση, πάντως, ο Παναθηναϊκός ακόμη και αν χάσει φέτος το πρωτάθλημα, θα ξέρει ότι ο στόχος του να μπουν στην ομάδα του οι νέοι Ελληνες παίκτες είναι ρεαλιστικός, ότι αυτά τα παιδιά ανήκουν στο υψηλότερο επίπεδο. Χρειάζονται βεβαίως δουλειά για να συνεχίσουν να βελτιώνονται, αλλά περισσότερο από αυτό είναι απαραίτητο να τους δείξουν εμπιστοσύνη οι πάντες, ώστε να μην χρειάζεται κάθε φορά που έρχεται νέος προπονητής να πρέπει να αποδείξουν οι μικροί ότι δεν είναι ελέφαντες…
Πάμε τώρα στα υπόλοιπα θέματα που προέκυψαν μετά τον τρίτο τελικό. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά η σημασία του ροτέϊσον και δεν μιλάμε συνολικά για την σειρά ή, στην σεζόν, αλλά μέσα στο ίδιο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός έχει παίξει στο ματς της Πέμπτης με 11 παίκτες και ουσιαστικά ο μόνος που δεν έχει παίξει κανένα ρόλο είναι ο αμερικανός Ουόρικ, ενώ στο ίδιο παιχνίδι ο Παναθηναϊκός αντίστοιχα χρησιμοποίησε ελάχιστα τους δύο πρώτους του σκόρερ στην Ευρώπη. O Ραντούλιτσα έχει μέσο όρο στην Ευρωλίγκα 20:27 και 12.7 πόντους, ενώ στην σειρά με την Κάχα Λαμποράλ είχε 24:39 και 14.7 πόντους, 6.7 ριμπάουντ. Ο Ουίλιαμς στην Ευρωλίγκα είχε 27 λεπτά και 13.1 π. σε κάθε παιχνίδι.
Η έλευση του Πεδουλάκη άλλαξε τελείως την εικόνα της ομάδας. Ο Αργύρης έχει την προσωπικότητα να …παρκάρει στον πάγκο όποιον δεν παίζει άμυνα και όποιον δεν καταλαβαίνει από τακτική και κάπως έτσι έμειναν εκτός οι Ραντούλιτσα, Ουίλιαμς και Χέϊνζ.
Από την άλλη μεριά, όμως, αυτή η επιλογή του κόουτς έχει σαν αποτέλεσμα να επιβαρύνονται συγκεκριμένοι παίκτες κατά την διάρκεια του αγώνα (Φώτσης, Φελντέϊν και Καλάθης έπαιξαν από 32 λεπτά) και να μην είναι φρέσκοι στο τέταρτο δεκάλεπτο όταν κρίνονται οι νικητές!
Είναι προφανές ότι οι προσαρμογές και οι εκπλήξεις των δύο πάγκων σε αυτή την σειρά δεν πρόκειται να σταματήσουν τόσο σε επίπεδο τακτικής, όσο και σε ότι αφορά τα πρόσωπα. Μπορεί λοιπόν στον τέταρτο τελικό να δούμε πράγματα που δεν έχουν εμφανιστεί στο παρκέ ως τώρα.
Κανένας, λοιπόν, δεν μπορεί να προδικάσει τους νικητές. Κι επειδή σε αυτή την σειρά βλέπουμε ζωντανή την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ στα πρόσωπα του Διαμαντίδη και του Σπανούλη, αλλά και το μέλλον που έρχεται με τον Παπαπέτρου, τον Χαραλαμπόπουλο και τον Παπαγιάννη, θα ήταν πραγματικά ότι καλύτερο για τον χώρο το να μείνουν πρωταγωνιστές οι αθλητές κατά πρώτο λόγο και οι κόουτς κατά δεύτερο. Ας κάτσουν στο πλάι οι διαιτητές και οι παράγοντες, διότι πραγματικά είναι κρίμα να χαλάσει η εικόνα…