Πόσες κατάρες και πόση….γκαντεμιά μπορεί να αντέξει μια ομάδα; Στην περίπτωση της ομάδας μπέιζμπολ με τους φανατικότερους και τους πιο πιστούς οπαδούς στην Αμερική η καταμέτρηση φτάνει τα 108 χρόνια!
Και αν δεν σταματήσει φέτος, γύρω στον Οκτώβριο που θα γίνουν οι τελικοί των πλέι οφ, τα World Series δεν θα σταματήσει….ποτέ! Γιατί οι Σικάγο Καμπς είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Τους κυνηγάνε θεοί, δαίμονες, τράγοι και…μαύροι γάτες εδώ και πάνω από ένα αιώνα. Αλλά παράλληλα συνθέτουν και μια από τις πιο όμορφες αθλητικές ιστορίες που μπορεί κάποιος να βρει παγκοσμίως. Πάμε λοιπόν να πάρουμε μια γεύση από την ταραχώδη και παράξενη ιστορία της ομάδας που όλοι θεωρούν πρώτο φαβορί για να κατακτήσει τον τίτλο στο εθνικό σπορ των ΗΠΑ. Και για την ώρα οι Καμπς σαρώνουν αφού λίγο μετά το 1/3 της κανονικής περιόδου έχουν ένα ασύλληπτο ρεκόρ με 45 νίκες και μόλις 20 ήττες.
Αλλά ο δρόμος μέχρι τα World Series όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν είναι πολύ μακρύς…
Στην ανατολική πλευρά του Σικάγο, εκεί που εδρεύει η ομάδα στο ιστορικό γήπεδο της το Ρίγκλι Φιλντ μικροί και μεγάλοι φίλοι της ομάδας περιμένουν τη μεγάλη στιγμή. Αυτή που δεν έχει ζήσει κανένας ‘’cubbie’’ (το παρατσούκλι των φιλάθλων της ομάδας) από το μακρινό….1908 και τον τελευταίο τίτλο της ομάδας. Αλλά ακόμη και αν αυτή εδώ δεν είναι Η ΧΡΟΝΙΑ το σύνθημα που υπάρχει στις μπλούζες τους τα λέει όλα: Even if it takes forever….Ακόμη και αν χρειαστεί να περιμένουν μια αιωνιότητα θα περιμένουν. Και αυτό ακριβώς το δείγμα πίστης, υπομονής και προσδοκίας μοναδικό στα παγκόσμια αθλητικά χρονικά είναι που κάνει την ιστορία των Καμπς να μοιάζει με ένα απίστευτο αθλητικό παραμύθι ή ένα αθλητικό μυθιστόρημα ευφάνταστου συγγραφέα…
Οι Καμπς λοιπόν είναι από τις πιο παλιές ομάδες στην MLB. Ιδρύθηκαν το 1876 και αντιπροσωπεύουν την παράδοση του σπορ. Παίζουν στο ίδιο γήπεδο το Ρίγκλι Φιλντ από το 1916 και μάλιστα μέχρι πριν από μερικά χρόνια στους εντός έδρας αγώνες τους ίσχυαν δύο κανόνες.
Πρώτον: οι φίλαθλοι τους ποτέ δεν κρατούσαν μπαλάκι για ενθύμιο με το οποίο είχε σκοράρει η αντίπαλη ομάδα και δεύτερον όλοι οι εντός έδρας αγώνες γίνονταν με το φως του ήλιου γιατί η ομάδα αρνιόταν –για ιστορικούς λόγους- να τοποθετήσει προβολείς στο απαρχαιωμένο Ρίγκλι Φιλντ που θυμίζει περισσότερο γήπεδο ερασιτεχνικής ποδοσφαιρικής ομάδας παρά έδρα συλλόγου της MLB. Τελικά, με τα χρόνια και αυτές οι δύο προκαταλήψεις ξεπεράστηκαν αλλά το θέμα δεν ήταν ούτε τα μπαλάκια, ούτε οι προβολείς.
Ο Έλληνας ταβερνιάρης και ο τράγος του
Μέχρι το 1945 οι Καμπς αποτελούσαν μια από τις πιο δυνατές ομάδες στο πρωτάθλημα. Είχαν πάρει δύο φορές τον τίτλο (1907, 1908) και είχαν παίξει άλλες 15 φορές στον τελικό του πρωταθλήματος κερδίζοντας τον τίτλο στην περιφέρεια τους τη National League. Μέχρι που στους τελικούς του 1945 εμφανίσθηκε στο γήπεδο ένας Ελληνο-αμερικάνος εστιάτορας ο Μπίλ Σιάνης κουβαλώντας παρέα και τον….τράγο του!
Ο Σιάνης είχε ελληνική ταβέρνα στην διαρκώς αναπτυσσόμενη περιοχή της πόλης που έμεναν οι έλληνες μετανάστες, μια περιοχή που σήμερα πια λέγεται Greek city και συνορεύει με το πιο σκληρό γκέτο της πόλης στα βόρεια και με την έδρα των Μπουλς, το United Center στα ανατολικά. Κάπου εκεί, στο τελείωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, οι Καμπς έπαιζαν για μια ακόμη χρονιά στον τελικό των πλέι οφ με αντιπάλους τους Ντιτρόιτ Τάιγκερς. Λόγω των δυσκολιών στις μετακινήσεις (η Αμερική δεν είχε βγει ακόμη επίσημα από τον πόλεμο) οι τρεις πρώτοι τελικοί παίχτηκαν στο Ντιτρόιτ και οι επόμενοι τέσσερις ήταν προγραμματισμένοι για το Σικάγο.
Οι Καμπς κέρδισαν δύο από τα τρία παιχνίδια στο Κομέρικα Παρκ έδρα των Τάιγκερς και γύρισαν σπίτι τους με προβάδισμα 2-1 στις νίκες. Στον τέταρτο αγώνα ο Σιάνης που είχε την ταβέρνα ‘’ο τράγος του Μπίλι’’ εμφανίσθηκε στο Ρίγκλι Φιλντ με δύο εισιτήρια. Ένα για τον ίδιο και ένα για τον….τράγο του που ήταν η μασκότ της ταβέρνας! Ο κόσμος άρχισε να διαμαρτύρεται σύμφωνα με το μύθο, είτε γιατί κάποιοι δεν μπορούσαν να δουν, είτε γιατί ο τράγος δεν ανέδιδε και τόσο ευχάριστη μυρωδιά. Ο πρόεδρος των Καμπς ζήτησε από τον Σιάνη να φύγει από το γήπεδο και ο έλληνας ταβερνιάρης αποχωρώντας φώναξε: ‘’Σε καταριέμαι εσένα και τους Καμπς να μην κερδίσετε ποτέ ξανά άλλο πρωτάθλημα’’. Την επόμενη μέρα έκανε ακόμη πιο επίσημη την…κατάρα του με μια ανάλογου ύφους επιστολή που έστειλε στον πρόεδρο των Καμπς. Φυσικά κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά…
Αλλά όταν η καλή ομάδα των Καμπς έχασε το πρωτάθλημα του 1945, τελευταία συμμετοχή της σε τελικούς μέχρι σήμερα και άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα κάποιοι ξεκίνησαν να πιστεύουν στη δύναμη της κατάρας.
Και μέσα στα επόμενα 70 χρόνια αποδείχθηκε ότι οι Καμπς είχαν 1000 τρόπους να χάνουν, λίγους να κερδίζουν και η κατάρα του Σιάνη ήταν το μικρότερο των….δεινών που τους κτύπησε κατακέφαλα.
Η μαύρη γάτα του 1969
Για περισσότερες από δύο δεκαετίες μετά την κατάρα του Σιάνη οι Καμπς βυθίστηκαν στη μιζέρια. Το 1969 έμοιαζε να είναι η χρονιά που θα επέστρεφαν στα πλέι οφ (δεν είχαν παίξει ποτέ μετά τους τελικούς του 1945) και ενδεχόμενα η χρονιά ενός τίτλου! Στις αρχές του Σεπτέμβρη μοιάζουν να έχουν ένα ασφαλές προβάδισμα νικών από τους Μετς και η πρόκριση στα πλέι οφ θεωρείται δεδομένη. Αλλά σε μια σειρά αγώνων στο στάδιο των Μετς που θεωρητικά μπορούσε να αυξήσει το πλεονέκτημα του Σικάγο έγινε το…αδιανόητο. Μια μαύρη γάτα εμφανίσθηκε από το πουθενά στο γήπεδο και το διέσχισε μπροστά από τον αρχηγό των Καμπς που ήταν στο πλέι έτοιμος να υποδεχθεί μια ρίψη από τον αντίπαλο πίτσερ.
Οι Καμπς έχασαν εκείνο τον αγώνα και το ρεκόρ τους από 84 νίκες-52 ήττες έγινε 92-70 στο τέλος της σεζόν. Οι Μετς τους προσπέρασαν με ένα απίστευτο τελευταίο δίμηνο, οι Καμπς αποκλείστηκαν από τα πλέι οφ και όσοι δεν θυμούνται τη μαύρη γάτα θυμούνται τη ‘’δεύτερη καλύτερη ομάδα όλων των εποχών’’! Θα χρειαστεί να περάσουν άλλα 15 χρόνια και 39 από την ‘’κατάρα’’ του έλληνα ταβερνιάρη για να εμφανίσουν μια ομάδα της προκοπής οι Καμπς το 1984! Η ομάδα του 1984 έφτασε στους τελικούς της National League ένα βήμα από τα World Series προηγήθηκε με 2-0 νίκες του Σαν Ντιέγκο αλλά κατάφερε να χάσει τη σειρά με αφετηρία ένα τραγικό αμυντικό λάθος στον τρίτο αγώνα!
Το σκηνικό θα επαναληφθεί πέντε χρόνια αργότερα στους τελικούς της National League όπου οι Καμπς θα αντιμετωπίσουν τους Τζάιαντς, η σειρά θα ξεκινήσει με 1-1 αλλά οι Καμπς θα χάσουν τρία ματς στο Σαν Φραντσίσκο παρότι και στα τρία είχαν προηγηθεί στο σκορ! Οι σποραδικές εμφανίσεις στα πλέι οφ θα συνεχιστούν το 1998 όταν η ομάδα έχει στις τάξεις της ένα από τους καλύτερους μπάτερ όλων των εποχών, τον Δομινικανό Σάμι Σόουζα. Πρόκριση στα πλέι οφ και μεγάλες ελπίδες αλλά τον Οκτώβριο ο Σόουζα και οι υπόλοιποι μπάτερ της ομάδας θα μείνουν παγωμένοι στα πλέι οφ! Το όνειρο ενός τίτλου παραμένει όνειρο απατηλό. Και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη!
Μια βόλτα στην κόλαση!
Το 2003 μάλλον απρόσμενα η ομάδα ξαναμπήκε πλέι οφ. Και όχι μόνο μπήκε αλλά έφτασε και στους τελικούς της περιφέρειας. Ένα βήμα πριν από τους τελικούς, τα World series. Την 14η Οκτωβρίου του 2003 δεν θα την ξεχάσει κανείς και ποτέ στο Σικάγο. Οι τελικοί της περιφέρειας (National League) έχουν γείρει στην πλευρά των Καμπς και οι αντίπαλοι τους οι Φλόριντα Μάρλινς είναι έτοιμοι να δεχτούν το μοιραίο! Το Ρίνγκλι Φιλντ γνωρίζει στιγμές δόξας. Επιστροφή στους τελικούς μετά από 95 ολόκληρα χρόνια! Έκτο παιχνίδι της σειράς, οι Καμπς μπροστά με 3-2 νίκες και μια ανάσα πριν τη μαγική τέταρτη νίκη. Στο 8ο και προτελευταίο inning προηγούνται με 3-0.
Ένας μπάτερ των Μάρλινς έχει βγει από το παιχνίδι, ετοιμάζεται και ο δεύτερος, ο Λουίς Καστίγιο, οι Καμπς απέχουν τέσσερα outs από τους τελικούς. Αρκεί μια καλή μπαλιά από τον πίτσερ. Ο Καστίγιο βρίσκει το μπαλάκι που αρχίζει και ταξιδεύει προς τις εξέδρες. Ο Μόιζες Αλού των Καμπς σηκώνεται από το έδαφος και είναι έτοιμος να βυθίσει το μπαλάκι στο γάντι του και να βάλει τέλος στη φάση χωρίς σκοράρισμα κρατώντας το ασφαλές 3-0. Το άλμα του είναι κοντά στον φράκτη της εξέδρας αλλά η φάση μοιάζει σίγουρη και τελειωμένη μέχρι που στο σκηνικό μπαίνει το χέρι όχι του Θεού αλλά του…ηλιθίου. Ένας φίλαθλος ονόματι Στιβ Μπαρτμαν θέλει το μπαλάκι για ιστορικό ενθύμιο ή για να το πουλήσει στο e-bay ή για κάποιο άλλο λόγο! Απλώνει το χέρι και το αρπάζει δέκατα του δευτερολέπτου πριν η μπάλα μπει στο γάντι του Αλού. Οι περισσότεροι δεν πιστεύουν στα μάτια τους και ο σπορτκάστερ του Φοξ Τσάνελ Θομ Μπρένιαμαν περιγράφει τη φάση ως εξής: “Again in the air, down the left field line. Alou… reaching into the stands…. and couldn’t get it and is livid with a fan!”
Σκοράρισμα για τους Μάρλινς, το γήπεδο βουβαίνεται, το σοκ μεταφέρεται στο γρασίδι και πριν κανείς καταλάβει τι έχει συμβεί η Φλόριντα γνωρίζει μια από τις μεγαλύτερες ‘’αναστάσεις’’ στην ιστορία του σπορ και κάνει το 0-3 μέσα σε λίγα λεπτά 8-3 υπέρ της. Θα τελειώσει τη σειρά μια μέρα αργότερα στην έδρα της όπου φιλοξενεί το 7ο παιχνίδι.
Το μοιραίο εκείνο βράδυ, το Ρίνγκλι Φιλντ πολιορκείται για τρεις ώρες από εξαγριωμένους οπαδούς των Καμπς που ζητάνε το….κεφάλι του Μπαρτμαν υπό την ιαχή ‘’Bring out the asshole’’ και η ασφάλεια του γηπέδου τον φυγαδεύει μεταμφιεσμένο σε…γυναίκα. ‘’Είμαι 75 χρονών, δεν είχα γεννηθεί όταν πήραμε πρωτάθλημα, δεν θα ζω αν το πάρουμε ξανά. Ήταν η ευκαιρία της ζωής μου να δω τους Καμπς πρωταθλητές. Κάθισα έξω από το γήπεδο για τρεις ώρες και έκλαιγα σαν μικρό παιδί.
Ο καργ…. που μας κατέστρεψε είναι γείτονας μου. Λέγεται Στιβ Μπάρτμαν, μένει στην οδό….(όνομα και αριθμός). Κάντε τον να υποφέρει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του’’, ήταν το μήνυμα που εμφανίσθηκε στο φόρουμ των φιλάθλων των Καμπς μετά από μερικές ώρες. Η διεύθυνση και τα στοιχεία του Μπαρτμαν ήταν πρωτοσέλιδο την επόμενη σε όλες τις εφημερίδες της πόλης! Για μήνες η αστυνομία είχε σε στενή φρούρηση το σπίτι και το σχολείο που δίδασκε, ενώ ο κυβερνήτης πολιτείας λίγο αργότερα πρότεινε δημόσια να συμπεριληφθεί σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων του FBI. Βρήκε πρόθυμο….συμπαραστάτη τον ομόλογο του στη Φλόριντα. ‘’Για το καλό που μας έκανε του προσφέρουμε στέγη και προστασία για όλη του τη ζωή με πληρωμένα τα έξοδα όχι από το κράτος αλλά από την πολιτεία της Φλόριντα’’.
Το επίμαχο μπαλάκι πουλήθηκε σε δημοπρασία από ένα δικηγόρο του Σικάγο τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς. Έπιασε τιμή 113.824 δολαρίων και αγοράστηκε από ένα όμιλο εστιατορίων της πόλης. Δύο μήνες αργότερα σε ειδική τελετή σε ένα από τα μαγαζιά του ομίλου το….δύσμοιρο μπαλάκι βρήκε τραγικό ”θάνατο” σε μια τελετουργική τεχνητή εκπυρσοκρότηση από ένα ειδικό σε πυροτεχνήματα. Ότι απέμεινε χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία μιας σάλτσας που τα εστιατόρια δεν σέρβιραν ποτέ σε πελάτες τους αλλά τοποθετήθηκε σε ένα ειδικό γυάλινο εκθετήριο για να θυμίζει σε όλους αυτό που λίγο αργότερα ονομάστηκε ‘’Catching hell’’ με αφορμή τον τίτλο ενός ντοκιμαντέρ του ESPN για το συμβάν.
Οσο για τη θέση που είχε ο Μπαρτμαν στον μοιραίο αγώνα; Από τότε δεν εκδίδεται εισιτήριο από την ομάδα για τη θέση 118 στην 8η σειρά του 4ου διαδρόμου. Επιτρέπεται μόνο σε όσους θέλουν να καθίσουν στην μόνιμα άδεια θέση για να φωτογραφηθούν.
Ο Μπαρτμαν πάντως μένει πάντα στο Σικάγο, έχει αλλάξει δουλειά και είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, παραμένει φανατικός οπαδός των Καμπς αλλά ποτέ δεν επέστρεψε στο Ρίγκλι Φιλντ για να παρακολουθήσει ζωντανά ένα αγώνα. Δεν δέχτηκε ποτέ να δώσει συνέντευξη μιλώντας για το περιστατικό.
Το 2003 ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί των Καμπς πείστηκαν ότι η ομάδα δεν θα δει ποτέ ξανά τίτλο! Και μιλάμε για τύπους αφοσιωμένους, κλασικούς….μπυροπότες που κυκλοφορούν στο γήπεδο με φανέλες που έχουν το λόγκο της ομάδας και την φράση ‘’The wοrld’s biggest beer garden’’! Όσοι δεν κομπάζουν για τις επιδόσεις τους στην μπυροποσία αυτοσαρκάζονται με ένα κώδικα που μόνο οι ορκισμένοι Cubbies μπορούν να καταλάβουν. Τα μπλουζάκια που κυκλοφόρησαν το 2008 με το λόγο: ‘’Κάθε ομάδα δικαιούται ένα κακό αιώνα, σωστά;’’, συνεχίζουν να πουλιούνται στον ίδιο ρυθμό με τις μπύρες στο Ρίγκλι Φιλντ. Και μόνο το αντίστοιχο μπλουζάκι με το μυθικό Even If it takes forever (βασισμένο στον στίχο του τραγουδιού της Κόνι Φράνσις) και μια αρκούδα σε χειμερία νάρκη έχει μεγαλύτερες πωλήσεις στη μπουτίκ της ομάδας.
Από το 2003 οι Καμπς θα ξαναπαίξουν σε τελικούς περιφέρειας δύο συνεχόμενες χρονιές, το 2007 και το 2008 και πέρσι για πρώτη φορά μετά από σερί σεζόν με 100 ήττες ξαναμπαίνουν σε πλέι οφ. Τους σκουπίζουν οι Μετς με ευκολία στον πρώτο γύρο αλλά το καλοκαίρι η ομάδα προσθέτει νέους παίκτες και θεωρείται από όλους πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Με την πορεία της ως τώρα το επιβεβαιώνει αλλά κανείς δεν ξέρει αν τον Οκτώβριο την κρίσιμη στιγμή στο Ρίγκλι Φιλντ θα εμφανιστεί ένας τράγος, μια μαύρη γάτα ή ένα….λιοντάρι για να συνεχίσει την κακοδαιμονία μιας ομάδας που όσοι ξέρουν την ιστορία της τη λατρεύουν όχι για τους τίτλους που (δεν) παίρνει αλλά γιατί ξέρει να χάνει με στιλ.
ΥΓ 1 Και αν κάποιος μιλήσει για δεισιδαιμονίες και….ξόρκια αρκεί να σας πούμε ότι η διοίκηση των Καμπς αρκετές χρονιές στον πρώτο επίσημο αγώνα της ομάδας στέλνει πρόσκληση στον ανιψιό του Σιάνη και του κρατάει δύο θέσεις στην πρώτη σειρά του γηπέδου. Μια για τον ίδιο και μια για ένα….τράγο. Όσες φορές (τέσσερις τον αριθμό) ο Σιάνης τζούνιορ εμφανίσθηκε παρέα με τον τράγο οι Καμπς πήγαν στα πλέι οφ. Φυσικά έχουν γίνει διάφορες σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές προσπάθειες να σπάσει η κατάρα…Όπως για παράδειγμα αυτή τεσσάρων οπαδών των Καμπς τον Φεβρουάριο του 2012 που αποφάσισαν παρέα με ένα τράγο να περπατήσουν όλη την απόσταση από το κέντρο προετοιμασίας της ομάδας στην Αριζόνα μέχρι το Σικάγο! Το έκαναν αλλά η κατάρα δεν έσπασε. Το μοναδικό κέρδος ήταν ότι η πεζοπορία τους κίνησε το ενδιαφέρον των χορηγών της ομάδας που μάζεψαν 100.000 δολάρια και τα διέθεσαν σε ένα αντικαρκινικό ίδρυμα.