Για μια ακόμη διοργάνωση από το 2010 και εντεύθεν η εθνική ομάδα μπάσκετ απέτυχε και απογοήτευσε. Για μια ακόμη φορά δεν μπόρεσε να κερδίσει ούτε καν το πρώτο σημαντικό και κρίσιμο παιχνίδι μιας διοργάνωσης για να πάει στο επόμενο. Επτά πικρά καλοκαίρι, επτά ποτήρια κώνειο…
Είναι πολύ εύκολο λίγο μετά τον αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες να γίνει απολογισμός από δύο οπτικές γωνίες. Το ίδιο εύκολα μπορεί να βρεθούν πραγματικές δικαιολογίες και άλλοθι για τη νέα αποτυχία, με την ίδια άνεση μπορούν να στηθούν λαϊκά δικαστήρια και να αναζητηθούν ένοχοι. Η αλήθεια όπως συνήθως είναι κάπου στη μέση και όχι στα άκρα…
Η εθνική πήγε στο Τορίνο σε μια μεταβατική περίοδο με τους Σπανούλη και Ζήση να έχουν κρεμάσει τη φανέλα με το εθνόσημο και τρεις παίκτες που θα είχαν ρόλο (Σλούκας, Παπανικολάου, Πρίντεζης) να μένουν πίσω λόγω τραυματισμών. Εξ’ ορισμού λοιπόν ξέραμε ότι η αποστολή ήταν δύσκολη και σε προηγούμενα κείμενα μου δεν είχα καλλιεργήσει κανένα πνεύμα υπερ-αισιοδοξίας αλλά ένα κλίμα λογικής και αναμονής για το καλύτερο ή το χειρότερο. Δυστυχώς, ήρθε το δεύτερο και τώρα είναι πια η ώρα της περισυλλογής και του προβληματισμού. Αρκεί όλα αυτά να είναι γόνιμα και να ξεκινήσουν από μια σοβαρή βάση στην οποία ρόλο και λόγο πρέπει να έχει όλο το ελληνικό μπάσκετ και όχι αυτοί που εδώ και χρόνια έχουν μετατρέψει την ομάδα σε φέουδο και προσωπικό τους στοίχημα.
Τα αποτελέσματα και οι συνεχείς αποτυχίες τους έχουν διαψεύσει πανηγυρικά…
Χθες, απέναντι στην Κροατία αποδείχθηκε ότι η περιβόητη ελληνική σχολή του μπάσκετ δεν υπάρχει. Εντάξει, βαυκαλιστήκαμε αρκετά και για αρκετά χρόνια με το περιβόητο δόγμα της άμυνας, παραμυθιαστήκαμε, το πιστέψαμε αλλά την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι πάνε το μπάσκετ ένα βήμα πιο πέρα εμείς μένουμε κλεισμένοι στη γυάλα και δυστυχώς είμαστε τα….χρυσόψαρα! Χωρίς άμυνα δεν κερδίζεις στο μπάσκετ. Κανείς σώφρων δεν θα πει το αντίθετο.
Αλλά ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΜΥΝΑ σίγουρα δεν κερδίζεις. Κάναμε κανόνα μας το μπάσκετ του….κλεφτοκοτά. Να κλέψουμε τον άλλο, να του καταστρέψουμε το ταλέντο και να τον μικρύνουμε. Αφού δεν μπορούμε να βάλουμε εμείς 75 πόντους να βάζει εκείνος κάτω από 70. Μόνο που το μπάσκετ είναι ένα διεστραμμένα δίκαιο άθλημα.
Η εθνική πήγε στο προολυμπιακό τουρνουά χωρίς σοβαρό επιθετικό πλάνο. Και αυτό φάνηκε απέναντι στην Κροατία. Κοπιάραμε λίγο από το παιχνίδι της Λαμποράλ με τον Μπουρούση στο χαμηλό ποστ, ακροβολίσαμε τέσσερα ψηλά κορμιά γιατί περιφερειακοί διαθέσιμοι δεν υπήρχαν και χθες η επίθεση μας ήταν για κλάματα. Γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Μπουρούσης. Μόνο που οι συστηματικά αφελείς και αυτοκαταστροφικοί Κροάτες τούτη τη φορά είχαν πάρει το μάθημα τους. Περικύκλωσαν τον Μπουρούση και άφησαν όλους τους υπόλοιπους να σουτάρουν. Τα τρίποντο θύμιζαν…ιπτάμενα τούβλα και το αποτέλεσμα απέδειξε ότι στο μοντέρνο μπάσκετ κερδίζει όποιος εκτός από άμυνα ξέρει και να σουτάρει. Το απέδειξαν πέρσι οι Γκόλντεν Στέιτ στο ΝΒΑ, το απέδειξε φέτος η ΤΣΣΚΑ στην Ευρωλίγκα. Ας ξυπνήσουμε για να μην έρθουν τα χειρότερα…
Η εθνική ομάδα απολαμβάνει την πολυτέλεια να έχει για πρώτη φορά στην ιστορία της ένα παίκτη επιπέδου all star στο ΝΒΑ. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ένας υπερ-αθλητής και για αυτό ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή σε ένα πρωτάθλημα που αποθεώνει το αθλητικό ταλέντο. Υπό αυτή την έννοια η εθνική ομάδα είναι σαν να έχει στις τάξεις της ένα πυρηνικό όπλο. Μόνο που στη λογική του μπάσκετ εκτός ΝΒΑ αυτό το όπλο μοιάζει ανενεργό και άχρηστο. Γιατί πολύ απλά όταν περνάς τον Ατλαντικό το μπάσκετ παίζεται με βοήθειες, κλειστές άμυνες και απαιτείται το μοναδικό πράγμα που δεν έχει στο οπλοστάσιο του ο Γιάννης.
Ένα αξιοπρεπές σουτ. Όταν ο Γιάννης τρέχει με τη μπάλα στα χέρια το γήπεδο μοιάζει και είναι ένα θαύμα της φύσης. Όταν αμύνεται, πιέζει η πηδάει στο….ταβάνι το ίδιο. Όμως όταν το παιχνίδι πάει στο πέντε εναντίον πέντε είναι κάτι λιγότερο και από ένας συνηθισμένος παίκτης. Δυστυχώς, στα μεγάλα τουρνουά θα του επιτρέψουν να τρέξει ομάδες όπως το Μεξικό και το Ιράν και όχι ομάδες όπως η Σερβία, η Ισπανία και η Κροατία. Τα μεγάλα ματς κρίνονται στο μισό γήπεδο και το ίδιο ακριβώς σκηνικό έγινε απέναντι στους Κροάτες.
Το σίγουρο είναι ένα: Αν δεν βρεθεί προπονητικά ένας τρόπος να αξιοποιηθεί ο Αντετοκούνμπο με βάση τα αληθινά του προσόντα και όχι το ανύπαρκτο σουτ του τότε η εθνική ομάδα δεν θα εξαργυρώσει ποτέ αυτό τον λαχνό! Και στο τέλος θα κουραστεί και ο ίδιος να έρχεται κάθε καλοκαίρι, να προσπαθεί και να γυρίζει στο Μιλγουόκι ή σε όποια άλλη πόλη παίξει στο μέλλον απογοητευμένος!
Ενδεχόμενα αρκετοί είναι αυτοί που θα ζητήσουν το ‘’κεφάλι’’ του Κατσικάρη και ίσως αυτό να ήταν και το τελευταίο του τουρνουά στον πάγκο της εθνικής. Δοκιμάστηκε τρεις φορές και απέτυχε και τις τρεις. Κανείς άλλος ομοσπονδιακός προπονητής δεν είχε την πίστωση χρόνου που είχε ο ίδιος. Ας μου επιτραπεί μια πολύ προσωπική προσέγγιση. Θεωρώ ότι όταν μια ομάδα χάνει φταίνε οι πάντες. Από τον πρόεδρο της ομοσπονδίας μέχρι τον φροντιστή! Και όλους τους ενδιάμεσους…
Θεωρώ ότι οι ευθύνες του Κατσικάρη ήταν πολύ μεγαλύτερες πέρσι από ότι φέτος. Στην περσινή αποτυχία το δικό του μερίδιο ευθύνης ήταν πολύ μεγαλύτερο κυρίως γιατί δεν κατάλαβε ή δεν θέλησε να καταλάβει ότι το πάντρεμα Καλάθη-Σπανούλη στην ίδια πεντάδα ήταν περίπου αδύνατο και απέμεινε σε ένα πείραμα καταδικασμένο σε αποτυχία. Για λόγους εσωτερικής πολιτικής ενδεχόμενα…
Φέτος, κλήθηκε να διαχειριστεί μια ομάδα χωρίς το καλύτερο δυνατό υλικό και με πολλά προβλήματα. Σαφέστατα έχει ευθύνες κυρίως γιατί αυτό που είχε στο μυαλό του, μια ομάδα που θα έτρεχε, θα πίεζε και θα κτυπούσε στο ανοιχτό γήπεδο ήταν κάτι παντελώς ουτοπικό!
Και φυσικά δεν το είδαμε παρά μόνο σε ορισμένα μικρά σημεία αγώνων ή με αντιπάλους περιορισμένης δυνατότητας. Παρόλα αυτά δεν ήταν πολύ περισσότερα αυτά που μπορούσε να κάνει. Από τη στιγμή που παραλαμβάνει ένα υλικό εθισμένο στην άμυνα άνευ όρων και με μικρό επιθετικό ταλέντο δεν μπορεί να το μεταμορφώσει σε κάτι άλλο. Όταν βάζεις στην κατσαρόλα φασόλια δεν βγάζεις μπον φιλέ! Άντε το πολύ πολύ να βγάλεις νόστιμα φασόλια…
Πέρσι, είχα εκφράσει δημόσια την άποψη ότι έπρεπε να μείνει στην ομάδα και να συνεχίσει τη δουλειά που κάνει. Δυστυχώς, δεν μπορώ να υποστηρίξω με την ίδια θέρμη και φέτος την ίδια άποψη. Σαφέστατα επηρεασμένος από το ισπανικό μοντέλο μπάσκετ δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί παίκτες μαθημένους διαφορετικά και είναι αδύνατον να τους αλλάξει το μπασκετικό DNA. Επίσης αν θέλουμε να μιλάμε για την επόμενη μέρα πρέπει να γίνει μια σοβαρή και ριζική ανανέωση και όχι προχειροδουλειές. Και να βαφτίζουμε την αντικατάσταση κάθε μεγάλου παίκτη που λέει αντίο…ευκαιρία για ανανέωση!
Στην τελική αν είναι κάθε καλοκαίρι να χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας καλύτερα αυτό να γίνεται με 20χρονους που θα αποκτήσουν εμπειρία και θα μας δώσουν μια αληθινή ελπίδα για το μέλλον. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα από όλα η ηγεσία της ομοσπονδίας να ακούσει κάτι που είπε ο Κατσικάρης (με άγνωστους αποδέκτες) στο ξεκίνημα της προετοιμασίας. ‘Οσο υπάρχει η ψύχωση για την επιτυχία τόσο δυσκολότερη γίνεται η διαχείριση των διαδοχικών αποτυχιών!