Λιγότερο από τριάντα δευτερόλεπτα για το φινάλε του τέταρτου ραντεβού Ολυμπιακού – Εφές, με την ¨ερυθρόλευκη¨νίκη εξασφαλισμένη, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γύρισε προς τον πάγκο του. Ο υπολογιστικός, ψυχρός, μετρημένος προπονητής πήγε για μία στιγμή στην άκρη όταν έσφιξε τις γροθιές του και βρυχήθηκε ¨ΝΑΙ¨, με μια κραυγή που έφτανε ως τον Βόσπορο.
Λίγο αργότερα, ο Βασίλης Σπανούλης, αφού έκανε όσα έκανε στο παρκέ, πήγε και τράβηξε τον Ντόμινικ Γουότερς που κάπου είχε ξεχαστεί για να κάνει όλη μαζί η ομάδα το καθιερωμένο ¨ζντο¨ στο κέντρο του γηπέδου. Ο παρασημοφορημένος αρχηγός, τον λεγεωνάριο του Δεκέμβρη.
Να σας πω την αλήθεια, είμαι τελείως αφελής, κορόιδο κανονικό όταν βρίσκομαι απέναντι στα τελευταία κατορθώματα. Το πρωτάθλημα του Τζαμπάρ στα 41 του χρόνια. Το τελευταίο σουτ της αθλητικής ζωής του Τζόρνταν. Η κεφαλιά του Ντρογκμπά στο Μόναχο. Για την ακρίβεια, οι ήρωες δεν χρειάζεται καν να είναι αληθινοι. Έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες φορές το ματωμένο home run του Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο ¨The Natural¨, ήμουν στο πλευρό του Jack ¨Cap¨ Rooney και όχι του Willy Beamen στο Any Given Sunday. Διάολε, ο Τζιν Χάκμαν ήταν εξακοσίων χρονών και ξοφλημένος σαν κόουτς Norman Dale στους ¨Hoosiers¨ και ο Πολ Νιούμαν δεν έβλεπε χωρίς γυαλιά όταν επιχειρούσε το comeback στο ¨Χρώμα του χρήματος¨. Έχω την εντύπωση πως και τον Χάρι Πότερ να έβλεπα να έπιανε την snitch στα 35 του, πάλι κάτι θα με έπιανε.
Δεν είμαι σίγουρος πόσες παραστάσεις περιέχει ακόμη η καριέρα του Βασίλη Σπανούλη, αλλά στο δικό μου νου, αυτές, που δεν μπαίνουν στο farewell tour αλλά δεν είναι και τόσο μακριά, θα έχουν πάντα ξεχωριστή θέση. Στο λάθος που ακολούθησε τους τέσσερις γρήγορους πόντους του, σκέφτηκα ότι δεν είναι απίθανο να παρασυρθεί από την επιθυμία του και να γίνει μοιραίος. Σκέφτηκα, και μετά το ξέχασα, αφού αυτό ήταν και το τελευταίο του σφάλμα στο ματς.
Συνολικά, η μονομαχία του ¨Ιπεκτσί¨ μου άφησε μια γευση Λονδίνου. Ο Ολυμπιακός που δεν ξεκινά καλά, μοιάζει λίγο αργός, ανήμπορος, ξεπερασμένος. Το second unit που επιστρατεύεται και μοιάζει λίγο τροφή για τα λιοντάρια: Γουότερς, Γκριν, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Γιανγκ, μαζί. Όχι μία φορά, αλλά δύο, ο πάγκος του Ολυμπιακού δίνει το δικαίωμα στον Σπανούλη να πάρει ανάσες χωρίς η ομάδα να χάσει την επαφή με το σκορ αλλά αντιθέτως να πλησιάσει. Και αρχηγού παρόντος, να μπαίνουν τα κανονικα, τα πλαγιαστά και τα αδύνατα και μαζί να μοιράζονται οι ασίστ σαν ποπ κορν στο σινεμά.
Το πρωί του ματς, σε ένα δημοσιογραφικό πηγαδάκι που στήθηκε στο ξενοδοχείο, κάποιος είχε παρατήρησει ότι ο Σπανούλης του έμοιαζε απόμακρος, λίγο ξένος, σαν να μην ήταν αληθινά παρών. Ο επόμενος είπε την αλήθεια: ¨Έτσι είναι αυτός. Ρομπότ. Δεν σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από το πως θα κερδίσει απόψε¨.
Καλές και άγιες λοιπόν οι στρατηγικές, τα συστήματα, η τακτική και τα τρικ. Όμως σε μια σειρά 5 αγώνων σε 2 εβδομάδες, αυτό που μετρά καθοριστικά είναι η ποιότητα, η προσωπικότητα, η αγωνιστική ημέρα, η εμπειρία, η πνευματική ετοιμότητα, η ρέντα, η τύχη, ο εγωισμός. Και αυτα είναι που θα μετρήσουν και στο Game 5.
A, και για να μην το ξεχάσω.
Ένα μισάωρο φού έχει τελειώσει το ματς, ο Κώστας Παπανικολάου έχει μόλις τελειώσει τις δηλώσεις του σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Ένας πατέρας τον πλησιάζει μαζί με τον 8χρονο γιο του, και δίνοντας του ένα λάβαρο με τα σήματα της Εφές και του Ολυμπιακού, τον παρακαλούν να το δώσει δώρο στον Γιώργο Πρίντεζη, ¨που είναι ο αγαπημένος του παίκτης¨. Ο συνάδελφος Νίκος Ζέρβας, με τα καλά αντανακλαστικά του φρέσκου πατέρα, του αντιπροτείνει να τον πάρει μέσα, να του το δώσει ο ίδιος. Τα μάτια του μικρού είναι θέαμα που δεν περιγράφεται.
Αθλητισμός με τα μάτια ενός παιδιού. Αυτού που έχει ήρωες αλλά όχι εχθρούς.
Θυμάστε πως ήταν;