Η αντίστροφη μέτρηση για την έναρξη του πρωταθλήματος έχει αρχίσει και ο Πανιώνιος ξαφνικά βρίσκεται σε αναζήτηση προπονητή. “Διαζύγιο” με τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Τον αναμορφωτή της ομάδας. Δικαιολογημένα για κάποιους, αδικαιολόγητα για κάποιους άλλους. Ελάχιστους ενδεχομένως.
Κι όλα ξεκίνησαν με τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού και το “διαζύγιο” με τον Βίκτορ. Η δουλειά του Ουζουνίδη αναγνωρίστηκε από τους πρωταθλητές, οι οποίοι τον κάλεσαν για συζητήσεις, φτάνοντας γρήγορα μαζί του σε συμφωνία.
Ως Ουζουνίδης, κοιτάζοντας τις προσωπικές του φιλοδοξίες λειτούργησε όπως θα λειτουργούσε ο καθένας μας. Δέχθηκε την τεράστια πρόκληση για την προπονητική του καριέρα να αναλάβει την τεχνική ηγεσία των πρωταθλητών. Κανένας προπονητής στη θέση του δεν θα έπραττε κάτι διαφορετικό.
Από την άλλη ο Πανιώνιος έμεινε στα κρύα του λουτρού. 13 μέρες πριν τη σέντρα χωρίς προπονητή. Ή για την ακρίβεια με προπονητή που αμφισβητήθηκε η συμπεριφορά του από διοίκηση και κόσμο. Το γυαλί ράγισε και θα ήταν απίθανο να συνεχιστεί η πετυχημένη συνταγή της συνεργασίας τους. Ο καθένας διάλεξε το δρόμο του. Ο Ουζουνίδης της επίτευξης των προσωπικών του προσδοκιών (ασχέτως αν δεν πραγματοποιήθηκαν) και ο Πανιώνιος της προάσπισης των δικών του συμφερόντων. Καλύτερα τώρα, παρά μετά από μία ή δύο αγωνιστικές και με τις αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του Ουζουνίδη να είναι βαρύτατες και έντονες. Ανέκαθεν κριτής ήταν ο κόσμος.
Η διοίκηση από την πλευρά της δεν θα μπορούσε να στηρίξει (ούτε να πορευθεί) με έναν προπονητή που αποφάσισε να φύγει, αλλά στο δρόμο αναγκάστηκε να πάρει το δρόμο της επιστροφής για μια ομάδα που ποτέ δεν του χάλασε χατήρι. Άλλωστε σε κάθε απόφαση κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Άλλες φορές περισσότερα και άλλες λιγότερα. Η ζωή είναι ένα ρίσκο, που κάποιες φορές σου βγαίνει και κάποιες άλλες όχι.
ΥΓ: Η ιστορία Πανιωνίου έχει δείξει πως απαιτεί σεβασμό, αλλά και πως άπαντες είναι περαστικοί από τον σύλλογο.