Ο Βασίλης Κωνσταντόπουλος περιγράφει μια - σχεδόν - όμορφη ιστορία απ' τον τρίτο τελικό της Volleyleague!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο κλειστό «Μελίνα Μερκούρη» βρέθηκα μπροστά σε μια – σχεδόν – όμορφη ιστορία, λίγο πριν το ξεκίνημα του τρίτου τελικού της Volleyleague μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ. Μέλη της ομάδας των ερυθρόλευκων, με τα οποία ο σύλλογος του Πειραιά έφτασε στην κατάκτηση του πρώτου εθνικού πρωταθλήματος το 1968, βρέθηκαν στο Ρέντη για να τιμηθούν απ’ τη διοίκηση του ερασιτέχνη Ολυμπιακού.
Λίγα λεπτά συνομιλίας μαζί με τους παλαίμαχους άσους, φανέρωσαν μια χειμαρρώδη ανάγκη να σωθεί απ’ την ιστορική αφάνεια ο μύθος αυτής της ομάδας. Μικρές αφηγήσεις για τα ασφυκτικά γεμάτα γήπεδα της εποχής, τα μεγάλα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, τις δύσκολες αγωνιστικές συνθήκες, αλλά και για το ταλέντο εκείνων των πρωτοπόρων Ελλήνων παικτών του βόλεϊ!
Αναμνήσεις μιας ασπρόμαυρης εποχής να περιγράφουν ένα ξεχωριστό επίπεδο στην εξέδρα, φίλαθλο πνεύμα, αλληλοσεβασμό και θαυμασμό των αντίπαλων παικτών! Ο Νίκος Κριτσοταλάκης έφερε μαζί του ένα ιερό φυλακτό. Μια φωτογραφία απ΄τον αγώνα του Ολυμπιακού με την Πόρτο στο κλειστό του Σπόρτινγκ. Καμάρωνε ακόμα για την πάσα που είχε βγάλει και παίνεψε τον συμπαίκτη του για το εντυπωσιακό άλμα! «Αχ και να παίζαμε σήμερα, τι καριέρα θα κάναμε», μονολόγησε.
Από τιμητικές θέσεις λοιπόν τα μέλη της ομάδας του ’68 παρακολούθησαν το σπουδαίο ματς. Ένταση, θέαμα, ανατροπή και φινάλε με χαμόγελα του ΠΑΟΚ. Κάπου εκεί ήρθε και κόλλησε, χωρίς να προσκληθεί, ένα «σχεδόν» δίπλα στην όμορφη ιστορία. Συνηθισμένοι εμείς να μένουμε άπραγοι και σαστισμένοι μπροστά στους σκαιούς και αμαθείς. Κανένας σεβασμός στους αντιπάλους, σε γυναίκες και παιδιά ή ακόμα και σ΄εκείνους τους ευγενείς γκριζομάλληδες της γενιάς του ’68!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ