Ο Νίκος Γαβαλάς αναλύει στο προσωπικό του blog το φαινόμενο «Ρέτσος» και τη βράβευσή του με το βραβείο του καλύτερου νέου παίκτη της σεζόν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Καλοκαίρι του 2016. Στα βουνά του Λάνγκενφελντ τρεις «πιτσιρικάδες», σχεδόν αμούστακα παιδιά, μοχθούν για να κερδίσουν μία θέση στο ρόστερ της σεζόν που πλησιάζει.
Το δύσκολο, και με αλλαγές προπονητών στάδιο της προετοιμασίας, δεν τους πτοεί. Αντιθέτως, κτίζει γερούς χαρακτήρες. Αν και για να πούμε την αλήθεια, δεν περίμεναν την πρώτη τους προετοιμασία με την επαγγελματική ομάδα για να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους. Τα χρόνια που προηγήθηκαν φρόντισαν οι οικογένειές τους, η φυσική και η ποδοσφαιρική, να τους μεγαλώσουν με αρχές.
Μας το έλεγαν τα τελευταία χρόνια οι ιθύνοντες της ακαδημίας του Ολυμπιακού, πως κρατούν κοντά τους μονάχα νεαρούς ποδοσφαιριστές με ικανότητες, αλλά και καλό χαρακτήρα. Αν απουσιάζει μία από τις δύο προϋποθέσεις, δεν πρόκειται να στεριώσουν στο Ρέντη. Ενδεχομένως, να μην περάσουν ποτέ το κατώφλι τους. Ο Ρέτσος, ο Μανθάτης και ο Ανδρούτσος οι οποίοι μπήκαν στην αφετηρία της περσινής προετοιμασίας, φρόντισαν από νωρίς να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας με τις επιδόσεις τους στις προπονήσεις και τα φιλικά.
Από τότε, είχαμε ρισκάρει να προβλέψουμε πως αυτή η παρέα δεν μπορεί να μην βρει χώρο στην πρώτη ομάδα. Και τότε, γινόμασταν συχνά – πυκνά αποδέκτες ενστάσεων με κοινό παρανομαστή: «Ναι, μόλις τελειώσει η προετοιμασία θα χαθούν όπως και οι προηγούμενοι». Ωστόσο, με βάση όσα βλέπαμε, αρχικώς στις αυστριακές Άλπεις και εν συνεχεία στο Βέλγιο, θεωρούσαμε πως η νέα γενιά μπορούσε να “κλέψει” την παράσταση.
Εκείνη την εποχή μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η συμπεριφορά των τριών, εκτός των προπονήσεων και των φιλικών. Η ευγένεια διέκρινε πάντα τη συμπεριφορά τους. Και ο ώριμος λόγος στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, ήταν μία ακόμη ευχάριστη έκπληξη.
Έκτοτε κύλησε μπόλικο νερό στο αυλάκι. Και οι τρεις έγιναν βασικά στελέχη του πολυμέτωπου αγώνα του Ολυμπιακού. Σε καμία περίπτωση δεν είχαν συμπληρωματικό ρόλο. Έτσι, οι προβολείς άρχισαν να πέφτουν πάνω τους. Αλλά τα φώτα της δημοσιότητας δεν επηρέασαν τα μυαλά τους. Ο Ρέτσος, ο Ανδρούτσος και ο Μανθάτης που γνωρίσαμε στο Λάνγκενφελντ, παρέμειναν το ίδιο σεμνοί και εργατικοί έως το τέλος της σεζόν. Το ίδιο ισχύει και για τον Νικολάου, ο οποίος προστέθηκε στην παρέα τους στο δεύτερο μισό της περιόδου.
Στην πρώτη του χρονιά στη Super League ο Ρέτσος ψηφίστηκε ως ο καλύτερος νεοεμφανιζόμενος ποδοσφαιριστής. Φθάνοντας στα studio της Nova στην Κάντζα για να παραλάβει το βραβείο του, στην ειδική εκπομπή για τους κορυφαίους της χρονιάς, κέρδισε τους πάντες με τη συμπεριφορά του, αλλά και το λόγο του. Τόσο στον τηλεοπτικό αέρα, όσο και στους διαδρόμους της Nova, ήταν προσγειωμένος και ευγενικός.
Συγνώμη, αλλά αν η νέα γενιά έχει ως πρότυπο τον Ρέτσο, τότε στην άκρη του τούνελ μπορούμε να δούμε φως. Ο Ρέτσος και οι άλλοι πιτσιρικάδες των ακαδημιών του Ολυμπιακού, μας δίνουν το δικαίωμα να λέμε πως υπάρχει ελπίδα. Ελπίδα για καλύτερες ημέρες στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Προσωπικά στη διάρκεια της σεζόν, χάρηκα στον υπερθετικό βαθμό τη συνεργασία μαζί τους από το ρόλο του ρεπόρτερ των θεμάτων των «ερυθρόλευκων». Τους καμάρωσα και άντλησα από την ενέργειά τους, κουράγιο στη δυσκολότερη, ίσως, περίοδο που περνάει η χώρα μας, τουλάχιστον στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η ελπίδα μας είναι αυτά τα παιδιά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ