Γίνεται αρκετός λόγος αν έχει κάνει “θέατρο” ο Ίβιτς και αν ο τραυματισμός του προκλήθηκε από το κουτάκι μπύρας ή όχι. Για εμένα το θέατρο ήταν αλλού.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με αφορμή όσα έγιναν στη Λεωφόρο να ξεκαθαρίσω πως κανονικά δεν θα έπρεπε να στεκόμαστε αν ο προπονητής του ΠΑΟΚ έφυγε εύκολα από το γήπεδο ή αν θα έπρεπε να παραμείνει για να συνεχιστεί η αναμέτρηση. Τα παιχνίδια πρέπει να διακόπτονται ακόμα και αν δεν υπάρχει σοβαρός τραυματισμός. Μόνο έτσι αυτός ο… υπέροχος κόσμος που τον αποθεώνουν όλοι οι παίκτες και οι παράγοντες θα γίνει πραγματικά υπέροχος. Γιατί εδώ στην Ελλάδα έχουμε μόνο ανοχή για τα έκτροπα των δικών μας ανεγκέφαλων και μας ενοχλούν μόνο των αντιπάλων μας. Θέατρο δεν έχει καταντήσει ένας τραυματισμός που έγινε ή δεν έγινε. Θέατρο έχει καταντήσει ο τρόπος που επιλέγουν οι ομάδες να υπερασπίζονται τους ανεγκέφαλους.
Το πραγματικό θέατρο πάντως ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε με τον καλό συνάδελφο και φίλο Γιώργο Λιώρη την Τετάρτη το βράδυ στο Ολίμπικο της Ρώμης. Χιλιάδες φίλαθλοι της Γιουβέντους περπατούσαν ανάμεσα σε αυτούς της Λάτσιο πριν και μετά το ματς. Κανένας δεν ασχολήθηκε με τον άλλον. Κανένας δεν πείραξε τον άλλον. Όλοι μαζί πήγαν και όλοι μαζί έτρωγαν μετά έξω από το στάδιο. Η μοναδική φορά που είδαμε κόσμο στον αγωνιστικό χώρο ήταν όταν ένας χορηγός ζήτησε από φιλάθλους να μπουν μέσα για να βγάλουν φωτογραφίες προκειμένου να τις ανεβάσουν στα social. Οι “ξενέρωτοι” φίλαθλοι της Γιουβέντους που δεν είναι… υπέροχος κόσμος, όπως των ομάδων μας στην Ελλάδα, δεν έκανε κίνηση να μπει μέσα όταν τελείωσε το ματς ή στο γύρο του θριάμβου. Όλοι παρέμειναν στη θέση τους και απλά τραγουδούσαν.
Ο καθένας επιλέγει το… θέατρο που θέλει!!!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ