O Γιώργος Λιώρης είδε τους «τιφόζι» Γιούβε και Λάτσιο να συνυπάρχουν αρμονικά στους δρόμους της Ρώμης και προβληματίζεται στο προσωπικό του blog…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο ουρανός της Ρώμης πάνω από το “Ολίμπικο” έχει πνίξει στο σκοτάδι του μεσονυκτίου τις αποχρώσεις των βεγγαλικών που έκαναν να ακουστεί δυνατά ο θρίαμβος της Γιουβέντους στον τελικό του Coppa Italia.
Η Γηραιά Κυρία, για να γίνει η πρώτη στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου που κατέκτησε το τρόπαιο για τρεις διαδοχικές σεζόν, χρειάστηκε να νικήσει τη Λάτσιο στο δικό της σπίτι.
Η ευφορία λοιπόν των μπιανκονέρι ήταν δεδομένα μεγάλη και η πικρία των λατσιάλι απολύτως εξηγήσιμη στο τέλος της βραδιάς.
Πόσο εξηγήσιμη όμως μπορεί να φαντάζει η αρμονική συνύπαρξη των δύο καταστάσεων μετά το τέλος του αγώνα στους δρόμους της Ρώμης με τα αντικρουόμενα συναισθήματα να κυκλοφορούν στην ατμόσφαιρα σε μια απολύτως πετυχημένη, δοσολογία η οποία ουδένα ενοχλούσε; Μια δοσολογία η οποία ούτε πρόκληση, ούτε έλλειψη σεβασμού ή πολιτισμού επέτρεπε να εκδηλωθεί. Προσοχή, δε μιλάμε για καμουφλαρισμένες συμπεριφορές, αλλά ξεκάθαρα ανθρώπινες. Η λύπη ήταν λύπη και ως τέτοια τη συναντούσες, η χαρά ήταν χαρά κι επίσης με την ταυτότητα της περιφερόταν. Ούτε ως εμπαιγμός και προσβολή του ηττημένου που βάδιζε λίγα μέτρα πιο δίπλα, ούτε ως πολεμική κραυγή αγέλης.
Μήπως τελικά είναι θέμα ευρύτερης κοινωνικής κουλτούρας κι όχι απλά ποδοσφαιρικής νοοτροπίας; Μήπως κάθε κοινωνία έχει το ποδόσφαιρο που η ίδια επιθυμεί κι είναι αντικατοπτρισμός της; μήπως η αναγνώριση του δικαιώματος του διπλανού μας να μπορεί να απολαμβάνει ό,τι κατοχυρώνουμε στον εαυτό μας είναι κώδικας κοινωνικής συμπεριφοράς και δεν έχει σχέση μόνο με τις κερκίδες των γηπέδων ή τα στενά γύρω από αυτά;
Μήπως για να είναι το ποδόσφαιρο γιορτή, όπως ακριβώς ήταν (και) ο 69ος τελικός του Coppa Italia, πρέπει να αλλάξει η γενικότερη στάση ζωής της κοινωνίας μας;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ