Το κλείσιμο ενός Ολυμπιακού κύκλου (μιλάμε για την τετραετία που μεσολαβεί από διοργάνωση σε διοργάνωση) συνεπάγεται συνήθως και μια μαζική αποχώρηση παικτών. Δεν είναι τυχαίο. Οι περισσότεροι επιλέγουν και στοχεύουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να βάλουν τέλος στην καριέρα τους, είτε συνολικά, είτε αναφορικά στην παρουσία τους στις εθνικές ομάδες των χωρών τους.
Η διοργάνωση του Ρίο δεν αποτελεί εξαίρεση αφού στον κύκλο των παικτών που τερμάτισαν ευδοκίμως την παρουσία τους στις εθνικές προστέθηκε χθες και ο Ισπανός Χοσέ Μανουέλ Καλδερόν. Ένα ακόμη επίλεκτο μέλος της μεγάλης γενιάς του ’80 που οδήγησε το Ισπανικό μπάσκετ σε κορυφές που δεν μπορούσε κανείς να προβλέψει. Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, Ολυμπιακά μετάλλια και φυσικά ατομικές διακρίσεις τόσο στην ήπειρο μας όσο και στο ΝΒΑ για τους λεγόμενους ‘’80άρηδες’’. Τεχνητά, ο Καλδερόν ανήκει στη συγκεκριμένη γενιά αν και γεννημένος το 1981 αλλά στη διάρκεια της καριέρας του πορεύτηκε χέρι-χέρι με όλους τους ελαφρά μεγαλύτερους σούπερ σταρ της γενιάς του.
Επικεφαλής και πλέον προβεβλημένα μέλη αυτής της μπασκετικής κομπανίας είναι ο Πάου Γκασόλ και ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Η ‘’χρυσή γενιά’’ του Ισπανικού μπάσκετ στην ουσία αποτελεί παρελθόν όσον αφορά στην εθνική ομάδα και είναι σίγουρο ότι σε ηλικία 40 ετών είναι αν όχι απίθανο τουλάχιστον εξαιρετικά δύσκολο να δούμε κάποιον από τα μέλη της στους Ολυμπιακούς του Τόκιο.
Ο Καλδερόν που όπως και ο Γκασόλ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της μπασκετικής παραγωγικής ηλικίας του στο ΝΒΑ μπορεί να μην ήταν το πιο διαφημισμένο μέλος αυτής της μπασκετικής ελίτ αλλά ήταν πάντοτε ένα από τα πολύτιμα κομμάτια του παζλ. Για πολλά χρόνια, ειδικά στη μπασκετική νεότητα του ήταν ο απόλυτος πλέι μέικερ και ο τέλειος παίκτης για να αλλάξει ρυθμό σε ένα παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια. Μπορεί η Ισπανική σχολή εδώ και 40 χρόνια να έβγαλε σπουδαίους πλέι μέικερ με προσόν τους την ταχύτητα με τη μπάλα στα χέρια όπως ο ‘’ιπτάμενος’’ γιατρός Αντόνιο Κορμπαλάν, τοτέμ της Ρεάλ ή ο Νάτσο Σολοθάμπαλ που συνέδεσε το όνομα του με τη μπασκετική αναγέννηση της Μπαρτσελόνα στη δεκαετία του ’80 αλλά κανείς από αυτούς δεν είχε το χάρισμα του Καλδερόν που μπορούσε να παίξει σε όλες τις….ταχύτητες!
Ο Καλδερόν ακολουθεί τα χνάρια του Γκασόλ και του Ναβάρο (αλλά και του Φελίπε Ρέγιες) στη μπασκετική εφεδρεία και πλέον στην εθνική Ισπανίας θα κάνουν κουμάντο οι 85άρηδες όπως ο Γκασόλ τζούνιορ, ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ και ο Ρούντι Φερνάντεθ.
Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι Ισπανοί αποτέλεσαν όντως μια χρυσή γενιά που άλλαξε ριζικά το επίπεδο της εθνικής Ισπανίας μετατρέποντας την στη δεύτερη ουσιαστικά μπασκετική δύναμη του πλανήτη. Η άλλη αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν συμπαθήσαμε τους συγκεκριμένους τύπους. Όχι μόνο γιατί τους βρίσκαμε μπροστά μας και πολλές φορές μας έκοψαν το δρόμο για μεγάλες διακρίσεις όπως έγινε το 2006 στον τελικό του παγκοσμίου στην Ιαπωνία ή όπως έγινε ένα χρόνο αργότερα μέσα στο σπίτι τους στη Μαδρίτη στο Ευρωπαϊκό εκείνης της χρονιάς.
Τότε, στην ουσία κηρύχθηκε ο άτυπος….πόλεμος του ελληνικού μπάσκετ μαζί τους. Όσοι θυμούνται τον συγκεκριμένο αγώνα θυμούνται πολύ καλά ότι εκτός από την μεροληπτική διαιτησία οι Ισπανοί χρησιμοποίησαν κάθε πιθανή προβοκάτσια εντός αγωνιστικού χώρου για να μας πετάξουν έξω από τον τελικό της διοργάνωσης. Κάπως έτσι λειτουργούσαν πάντα. Και όταν τους έβλεπες να παίζουν η πρώτη λέξη που σου ερχόταν στο μυαλό ήταν δανεισμένη από ένα θρυλικό στίχο του Διονύση Σαββόπουλου. ‘’Μια τσογλανοπαρέα’’…Μια τσογλανοπαρέα όμως με ασύλληπτο μπασκετικό ταλέντο. Δεν θα μας….λείψουν ως αντίπαλοι αλλά τώρα πια που δεν θα τους ξαναβρούμε στο δρόμο μας οφείλουμε να παραδεχτούμε το ταλέντο τους ως ένα ύστατο μπασκετικό φόρο τιμής.