Ξεπερνώ τα δάκρυα για τους εργαζομένους που θα μείνουν χωρίς δουλειά. Σε μία κοινωνία που δεκαετίες τώρα γαλουχείται με το αίσθημα του φόβου, το ίδιο θα ισχύσει και τώρα: Μη κοιτάς δεξιά και αριστερά, μη μιλάς, μην ενδιαφέρεσαι και όλα αυτά με το “μπορεί να είσαι ο επόμενος. Μη προκαλείς τη τύχη σου”. Και έτσι φτάνουμε στο ότι όσο δε συμβαίνει κάτι στο σπίτι μας, είναι μία χαρά. Δίπλα μας ας είναι, σε εμάς να μη συμβεί. Κάτι που σημαίνει ότι σε λίγες ημέρες από τη στιγμή που θα γίνει το απευκταίο, όλα θα βαίνουν καλώς. Εκτός εκείνων που θα ζημιωθούν…
Ας πάμε στην πιο αριστερή κυβέρνηση του τόπου που τα κατορθώματά της ζηλεύουν οι πιο ακροδεξιές του πλανήτη. Δεν κατέθεσα και τίποτα καινούργιο, αυτό είναι βέβαιο. Στη καθημερινότητα του καθενός σας υπάρχουν πολλά παραδείγματα επαλήθευσης. Προς τι λοιπόν όλη αυτή η διαδικασία με τις άδειες; το να κλειστούν κάποιοι “επώνυμοι”, ισχυροί, κάποιοι μιντιάρχες, νυν ή επίδοξοι, σε ένα κτήριο για τρεις ημέρες και μάλιστα με τις συνθήκες που ήθελε η κυβέρνηση; Καθαρό παιγνίδι εξουσίας. Θα χορεύεις στο ρυθμό που θέλω εγώ. Εγώ είμαι ο ισχυρός, εγώ σε διαλύω όποτε θέλω. Δεν παίζει κανένα ρόλο αν είσαι επιτυχημένος στη δουλειά σου – κάτι που επαληθεύει η επιλογή του κοινού -, αν είσαι συνεπής απέναντι σε δημόσιο και εργαζομένους. Δεν έχει σημασία αν κοπιάζουν καθημερινά άνθρωποι για να είναι ανταγωνιστικοί στη δουλειά τους, για να είναι πρώτοι, αληθινοί επαγγελματίες…
Τα μέλη της κυβέρνησης πανηγυρίζουν για τα 246 εκατομμύρια ευρώ που θα επωφεληθεί το κράτος. Αλήθεια τα χρήματα αυτά είναι περισσότερα απ’ ότι Mega, star, Alpha, αποδίδουν όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο; Ειδικός φόρος τηλεόρασης, δικαίωμα χρήσης συχνοτήτων, ΦΠΑ, ασφαλιστικά ταμεία, ειδικοί φόροι και τέλη. Αποκλείεται. Άρα το ταμείο ουσιαστικά, θα είναι μείον…
Θέλω να δω τη κυβέρνηση όταν οι ιδιοκτήτες που έδωσαν αυτά τα πάρα πολλά χρήματα θα πουν στους εργαζομένους τους ότι επειδή δε βγαίνει το project, θα πρέπει να απολυθεί κόσμος ή να δουλέψουν με μερικές εκατοντάδες ευρώ, ή ως συνεργάτες ή θα πληρώνονται όταν υπάρχουν έσοδα. Ή μήπως πιστεύετε ότι δε θα γίνει κάτι τέτοιο; Επιχειρηματίες είναι, εταιρείες έχουν, τα οικονομικά δεδομένα είναι σκληρά… Είπαμε όμως: Τα 246 να μπουν στο ταμείο, να βοηθηθούν… ευπαθείς ομάδες και άσε τους άλλους να φυτοζωούν.
Προσπαθώ να καταλάβω ποιο θα ήταν το εμπόδιο αν έλεγε η κυβέρνηση πως η κάθε άδεια στοιχίζει 20 ή 30 εκατομμύρια – όσα όριζε – χωρίς να υπάρχει “ταβάνι” στον αριθμό αδειών. Στη χειρότερη να μάζευε κάτι λιγότερο, θα έπαιρνε όμως πολύ περισσότερα από τις εισφορές και δεν θα υπήρχαν άνθρωποι στο δρόμο.
Γιατί έγιναν λοιπόν όλα αυτά; Γιατί το θέμα είναι η επικοινωνία. Στην Ελλάδα όλα είναι επικοινωνία σε επίπεδο 90%, ακολουθεί η εξουσία και ό,τι περισσέψει αποτελεί την ουσία. Πουλάει ο πόλεμος εναντίων της διαπλοκής στα μίντια, πουλάει το βρώμικο ποδόσφαιρο… Συγγνώμη, αλλά το παραμύθι δεν έχει δράκο. Ποιος δίνει τα εχέγγυα ότι οι τέσσερις που επικράτησαν δεν θα είναι χειρότεροι από τους σημερινούς; Ποιος μπορεί να πει ότι συγκεκριμένα συμφέροντα και πάλι δεν θα βρίσκονται σε πρώτο πλάνο; Ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι τώρα που ξεκινάει το πρωτάθλημα, ξημερώνει μία καλύτερη μέρα; Τι άλλαξε τελικά με τη διακοπή κάποιων εβδομάδων στο ποδόσφαιρο πριν από μερικούς μήνες;
Και ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα: Δεν υπάρχει πλάνο. Δεν υπάρχουν κανόνες, μακριά από πρόσωπα. Δεν υπάρχουν δεδομένα που απορρέουν από τους νόμους, αλλά αλισβερίσι για να δούμε που θα καταλήξει η μπίλια. Ας “χτυπήσουμε” τους κακούς σήμερα, ας λάβουμε επικοινωνιακά τα credits μίας κοινωνίας που διψάει για “θανάτους”, και αν δημιουργήσουμε εμείς κακέκτυπα, θα περιοριστούμε ότι “πατάξαμε τη διαφθορά”.