Ο Νίκος Γαβαλάς γράφει στο προσωπικό του blog γι αυτούς που αγνοούν επιδεικτικά τους κανόνες του αθλητισμού, για τους κόλακες των επιτυχιών, για την αποδόμηση που κυριαρχεί στις ήττες, αλλά και για τον... δρόμο που έχουν επιλέξει να πορεύονται οι αδελφοί Αγγελόπουλοι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σπανίως μπαίνουμε στα «χωράφια» του τμήματος μπάσκετ του Ολυμπιακού. Αλλά όταν το κάνουμε, αισθανόμαστε ότι υπάρχει λόγος. Η τελευταία φορά που το πράξαμε, ήταν στο «ταξίδι» του Final 4 της Κωνσταντινούπολης. Εκεί, όπου οι «ερυθρόλευκοι» απέκλεισαν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας για να προκριθούν στον τελικό, προκαλώντας (ξανά) αίσθηση στην παγκόσμια μπασκετική κοινότητα.
Θυμίζουμε ότι το ημερολόγιο έδειχνε 19 Μαΐου, όταν οι Ρώσοι ζούσαν και πάλι εφιάλτη από την ομάδα του Πειραιά. Αυτή η ομάδα ήταν που τότε απέσπασε μόνο εγκωμιαστικά σχόλια από την υγιώς σκεπτόμενη Ελλάδα. Αλλά και από το υπόλοιπο κομμάτι της χώρας, που (επικοινωνιακά) υπερισχύει όποτε οι νίκες δίνουν τη θέση τους στις ήττες. Και σα να αποτελούν ξένο σώμα, αγνοούν επιδεικτικά τους κανόνες του αθλητισμού.
Οι νίκες και οι ήττες είναι μέρος του παιχνιδιού, για όσους επιμένουν να το ξεχνούν. Και όλες οι καταστάσεις, απαιτούν την κατάλληλη διαχείριση. Ένας σοφός του (δημοσιογραφικού) σιναφιού μας ο οποίος δε ζει πια ανάμεσά μας, έλεγε πάντα πως ο άνθρωπος δείχνει τον πραγματικό χαρακτήρα του, τόσο στις μεγάλες λύπες, όσο και στις μεγάλες χαρές. Υποψιαζόμαστε πως αν κοιτάξετε ανάμεσά σας, όλο και κάποιον θα βρείτε να υπερβαίνει τα εσκαμμένα.
Εμείς, από τούτη τη φιλόξενη γωνία δεν πρόκειται να παίξουμε το ίδιο παιχνίδικαι να συγκρίνουμε συμπεριφορές. Όμως, αισθανόμαστε την ανάγκη να υπενθυμίσουμε πως αξίζει να αναγνωριστούν οι προσπάθειες όλων εκείνων οι οποίοι παραμένουν πιστοί στις αξίες τους. Που δεν παρεκκλίνουν ποτέ από αυτές για να πετύχουν το στόχο τους.
Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος είναι δύο παράγοντες οι οποίοι ουδέποτε άλλαξαν ρότα. Πριν από πολλά χρόνια, επέλεξαν το δύσβατο δρόμο. Ποτέ δεν τους κούρασε. Δεν τους οδήγησε σε δεύτερες σκέψεις. Και ως άνθρωποι του αθλητισμού, προσπαθούσαν πάντα με το δικό τους τρόπο για το καλό της δικής τους ομάδας.
Ο δικός τους τρόπος, οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά και μακριά από αυτήν. Ο δικός τους τρόπος, οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά και μακριά από αυτήν. Δίχως άλλο, η συνεισφορά τους στο τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού αγγίζει τα όρια του ευεργέτη.
Όταν έχουν την ομάδα τους στην κορυφή, οι κόλακες περισσεύουν. Αλλά όταν πέσει από αυτήν όπως επιβάλλουν οι νόμοι του αθλητισμού, η αποδόμησή τους κυριαρχεί. Σε μία κοινωνία με αθλητική παιδεία, κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο. Όχι όμως και για την ελληνική, όπου γενικότερα η παιδεία νοσεί βαθιά.
Δεν έχει κυλήσει μήνας από την παρουσία του Ολυμπιακού στο Final 4. Επίτευγμα το οποίο κατά την ταπεινή μας άποψη αρκεί για να χαρακτηρισθεί πετυχημένη μία χρονιά. Ξέρουμε, πως για την πλειοψηφία των Ελλήνων, μόνο οι τίτλοι ταυτίζονται με την επιτυχία. Είναι η κουλτούρα μας. Ωστόσο, επιτρέψτε μας να διαφωνήσουμε. Διότι δεν είναι μόνο οι τίτλοι που ευφραίνουν καρδία. Για όσους ξέρουν πραγματικά τι εστί αθλητισμός (και δεν τον προσεγγίζουν μονάχα με αναρτήσεις στα social media), τους φθάνει να βλέπουν την προσπάθεια με μία συγκεκριμένη τακτική, έχοντας πάντα το ίδιο αξιακό σύστημα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ