Η Ευρωλίγκα εκτοξεύθηκε κατά την δεκαετία που διανύουμε χάρη κυρίως σε δύο ριζοσπαστικές αποφάσεις: αυτή της διεξαγωγής των παιχνιδιών την Πέμπτη και την Παρασκευή (μακριά δηλαδή από τον τηλεοπτικό και εμπορικό Κολοσσό που ονομάζεται ποδοσφαιρικό Τσάμπιονς Λιγκ) κι εκείνη της θεσμοθέτησης του Τοπ-16.
Στην αγωνιστική περίοδο που ξεκινάει απόψε στη Μαδρίτη με την τιτανομαχία της Ρεάλ απέναντι στον Ολυμπιακό (κατά σύμπτωση ήταν το ζευγάρι με το οποίο είχε ανοίξει η αυλαία της παρθενικής σεζόν, 2000-2001), ο Ζόρντι Μπερτομέου παρουσιάζεται με ένα νέο ισχυρό παίκτη στο πλευρό του (την IMG) και με το πλάνο της επιτυχίας ριζικά τροποποιημένο.
Τα παιχνίδια θα συνεχίσουν να διεξάγονται την Πέμπτη και την Παρασκευή, μονάχα που στο πρόγραμμα προστίθεται, μια φορά τον μήνα, μια δεύτερη αγωνιστική μέσα στην ίδια εβδομάδα (η αρχή θα γίνει την Τρίτη 25 και Τετάρτη 26 του Οκτώβρη). Όσο για το Τοπ 16, που μας χάρισε ορισμένες από τις συγκλονιστικότερες μονομαχίες των τελευταίων ετών, αυτό έχει ήδη πάρει θέση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Στην αφετηρία πλέον στέκονται 16 ομάδες (αντί για 24), έτοιμες για έναν άνευ προηγουμένου Μαραθώνιο 30 αγωνιστικών, που θα διαρκέσει έως την πρώτη εβδομάδα του Απριλίου. Όσες είχαν βρει το ιδανικό σετάρισμα στο «τσιπάκι» τους, βάση του οποίου ανέβαζαν στροφές με το ξεκίνημα της δεύτερης φάσης, στις αρχές του Γενάρη, είναι υποχρεωμένες να κάνουν reset στις ρυθμίσεις τους, προσεγγίζοντας το θεμελιώδες ζήτημα της ενέργειας και κατ’ επέκταση της διάρκειας μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα.
Μπορεί οι παίκτες (κυρίως οι Αμερικανοί και οι Αμερικανοθρεμμένοι, όπως ο Νικ Καλάθης), που με τα διπλά παιχνίδια απέναντι σε όλες ανεξαιρέτως τις ομάδες και με το επιβαρυμένο πρόγραμμα, που περιορίζει στο ελάχιστο το περιθώριο να αυξάνεται η ένταση μέσα από κύκλους εξαντλητικών προπονήσεων, να έχουν ήδη αρχίσει τις συγκρίσεις με τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, ωστόσο αποτελεί κοινό μυστικό ότι οι προπονητές και οι γυμναστές των ομάδων βρίσκονται σε πλήρη εγρήγορση.
Για την ακρίβεια, πατούν πάνω σε αναμένα κάρβουνα, αφού όσες προσομοιώσεις κι αν κάνουν, στοχεύοντας το ιδανικό φορμάρισμα με βάση τα νέα δεδομένα, το έδαφος πάνω στο οποίο καλούνται να κινηθούν είναι παντελώς αχαρτογράφητο, μαζί και οι αστάθμητοι παράγοντες που επιχειρούν να προϋπολογίσουν. Πως λέει εκείνο το παλιό τραγούδι; «Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα…»
Μέσα σε όλα αυτά, η πρόκριση στο φάιναλ φορ προκύπτει ουσιαστικά αυτόματα ως ο βασικός στόχος για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Οι «κόκκινοι» έφτασαν πρόπερσι μέχρι τον τελικό της Μαδρίτης, ωστόσο πέρσι ήταν αποκαρδιωτικοί στην κρισιμότερη καμπή του Τοπ-16 και δεν πέρασαν ούτε στα πλέι οφ. Οι «πράσινοι» από την άλλη παραδέχονται ευθέως ότι τέσσερα χρόνια μακριά απ’ το κορυφαίο διασυλλογικό ραντεβού της Ευρώπης είναι πολλά. Η τελευταία τους συμμετοχή ήταν το 2012 στην Κωνσταντινούπολη, όταν τους σταμάτησε στον ημιτελικό η ΤΣΣΚΑ. Έκτοτε, η απόστασή τους από τις ομάδες που διεκδικούσαν το τρόπαιο αυξανόταν με το πέρασμα κάθε σεζόν.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, θα επισημάνει ο κυνικός της υπόθεσης, οι δύο μεγάλοι του ελληνικού μπάσκετ έχουν μάθει να λειτουργούν υπό αφόρητη πίεση, οπότε μικρή σημασία έχει τι δείχνει το διάγραμμα των προηγούμενων ετών. Σωστό εν μέρει, ωστόσο υπάρχει ακόμα ένας «παράγοντας Χ» γι’ αυτούς. Πεδουλάκης και Σφαιρόπουλος αποτελούν δύο απ’ τα γνησιότερα τέκνα της μεγάλης σχολής της άμυνας. Είναι βέβαιο ότι όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, έπεφταν με ένα πλατύ χαμόγελο στο κρεβάτι τους, όταν είχαν καταφέρει να επιβάλουν ένα αργό τέμπο, «διαβάζοντας» με οξυδέρκεια και προνοητικότητα το παιχνίδι του αντιπάλου και χειραγωγώντας το μέσα από δεκάδες σωματικές επαφές ανά κατοχή.
Ρεαλιστές και οι δύο, αντιλήφθηκαν πλήρως κατά την διάρκεια της περασμένης σεζόν ότι με βάση το νέο δόγμα (που ξεπερνάει τα στενά πλαίσια της Ευρωλίγκας), όποια ομάδα είναι ανύμπορη να παίξει γρήγορα, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Αναπόφευκτα, οι κινήσεις τους στο τελευταίο μεταγραφικό παζάρι ήταν προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση.
Αν κανείς έλεγε πέρσι το καλοκαίρι ότι ο Πεδουλάκης θα σχεδίαζε την μετά-Διαμαντίδη εποχή πάνω σε αμερικανική βάση και ο Σφαιρόπουλος θα πλαισίωνε τον Βασίλη Σπανούλη με έναν παίκτη που έχει παραπλήσια ικανότητα στο σκοράρισμα με εκείνον (Γκριν), το πιθανότερο είναι ότι θα του κρεμούσαν κουδούνια. Με την τροπή που πήραν τα πράγματα όμως, ο τρελός της παρέας τώρα θα μας χαμογελούσε πονηρά.
