«Ντροπή, εξευτελισμός, μαύρη σελίδα, φύγετε όλοι» είναι λίγα απ όσα λέγονται απ τον απογοητευμένο κόσμο της Ένωσης, ο οποίος δικαιολογημένα ένιωσε «ντροπιασμένος». Δεν ήταν απλά μια ήττα. Ήταν μια ήττα με κάτω τα χέρια κι αυτό είναι που ενοχλεί ακόμα περισσότερο. Κάποτε όμως θα γινόταν κι αυτό. Οι τρεις συνεχόμενες νίκες έδειξαν μια σταθερότητα στον τρόπο παιχνιδιού της Ένωσης, αλλά το γεγονός ότι παίζουν όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι ποδοσφαιριστές, ήταν απολύτως λογικό κάποια στιγμή να επηρεάσει αρνητικά.
Ο Χιμένεθ το λέει εδώ και καιρό, αλλά κάνει υπομονή. Τη στιγμή άλλωστε που μπήκε στο χορό δε μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά, εκτός απ το να πει αντίο. Η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση γιατί δε διαθέτει κάτι βασικό. Επιλογές. Θυμηθείτε το ματς με τον Παναθηναϊκό στα μέσα της εβδομάδας. Αν δεν έκανε την έκπληξη ο Ισπανός να αφήσει στον πάγκο τον Μπλάνκο δε θα υπήρχε κανένας παίκτης να μπει για να αλλάξει τη ροή του αγώνα. Θα πει κάποιος ότι παίζουν ρόλο και οι συνεχόμενοι τραυματισμοί, αλλά ας μη γελιόμαστε. Το γεγονός αυτό δε μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για μια ομάδα επιπέδου ΑΕΚ.
Πάρτε το χαμπάρι. Δεν είναι δυνατόν οι παίκτες να αντέξουν παραπάνω. Δηλαδή για πόσο καιρό ο Δέλλας και ο Λυμπερόπουλος θα παίζουν Κυριακή Τετάρτη και θα έχουμε απαίτηση να κάνουν τη διαφορά; Για πόσο καιρό η ευχάριστη έκπληξη της Ένωσης εδώ και λίγους μήνες, ο Νίκος Καράμπελας θα ξεχωρίζει με την απόδοσή του, όταν μέχρι και πριν από λίγο καιρό δεν είχε καν χρόνο συμμετοχής; Ο Γρηγόρης Μάκος το ίδιο. Φανταστείτε ότι ο Χιμένεθ δεν έχει πλέον στη διάθεσή του το βασικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Λείπει ο Καφές και ο Γκέντσογλου.
Κάνει «πειράματα» στο δεξί άκρο της άμυνας. Δεν έχει επιλογές. Δεν έχει την ευχέρεια να αφήσει κάποιους στον πάγκο για να τους ξεκουράσει, αφού δε διαθέτει ισάξιες λύσεις για να τους αντικαταστήσουν. Γι αυτό και είναι δεδομένο ότι όσο παρατείνεται αυτή η κατάσταση, τόσο θα επαναλαμβάνονται οι μεταπτώσεις στην απόδοση της ομάδας από παιχνίδι σε παιχνίδι.