Το ότι ο Αρης δεν προλαβαίνει πλέον την πεντάδα και από δω και στο εξής (κατά δήλωση του προπονητή) θα κοιτάξει την εξασφάλιση της παραμονής, είναι το λιγότερο. Αν προτιμάτε είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει. Διότι στο βωμό μιας ενδεχόμενης αγωνιστικής διάκρισης, δεν μπορούν να υβρίζονται και να προπυλακίζονται άνθρωποι που προσέφεραν και εξακολουθούν να προσφέρουν στο σύλλογο. Δεν γίνεται η φυσούνα των αποδυτηρίων να μετατρέπεται σε ρινγκ, δεν νοείται παρουσία δυνάμεων των ΜΑΤ στο συγκεκριμένο χώρο, δεν μπορεί σε τελική ανάλυση να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.
Να συμφωνήσουμε ότι ο κόσμος κουράστηκε από τα συνεχή ανεπιτυχή αποτελέσματα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Να πούμε ότι μια μεγάλη μάζα δεν μπορεί να χωνέψει την εκ διαμέτρου αντίθετη πορεία στο εσωτερικό σε σχέση με το εξωτερικό; Να δώσουμε χίλια δίκαια σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν πως αυτός ο Αρης δεν συμβαδίζει με τα όνειρά τους. Μέχρις εδώ όλα αποδεκτά και ως ένα σημείο λογικά. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την εκδήλωση των παραπάνω με ωμή βία υπάρχει απόσταση.
Σε τι άραγε εξυπηρετεί το «ντου» στα αποδυτήρια, το κάψιμο κάδων με σκουπίδια πέριξ του γηπέδου και οι προς πάσα κατεύθυνση απειλές; Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω θα θυμηθούμε πως περίπου τα ίδια είχαν συμβεί πριν από λίγα χρόνια (κατά σύμπτωση σε ματς με τον Ηρακλή) και το τραγικό αποτέλεσμα ήταν η Β Εθνική. Από τότε και μέχρι σήμερα, στο «Κλεάνθης Βικελίδης» δεν συνέβαινε το παραμικρό. Ακόμα και στα χειρότερα αποτελέσματα κανείς δεν διανοούνταν να εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο. Κανείς δεν διανοούνταν να πετάξει το παραμικρό. Τι έχει αλλάξει; Τι είναι αυτό που ωθεί ξανά κάποιους σε τέτοιες συμπεριφορές;
Δυστυχώς αναγκαστήκαμε να ξαναζήσουμε, μετά από αρκετά χρόνια μια νύχτα δακρύων (και δακρυγόνων) σε ένα γήπεδο υπόδειγμα φίλαθλης συμπεριφοράς και φιλοξενίας. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μαχαιριά στη καρδιά του συλλόγου. Και θα χρειαστεί πια μεγάλη προσπάθεια και αρκετός χρόνος για να ξεχαστούν αυτά τα γεγονότα.