Παγίδες που όμως εύκολα μπορούν να ξεπεράσουν οι διεθνείς μας αρκεί να έχουν υπομονή και σοβαρότητα.
Οι τακτικές και τα συστήματα σε τέτοιου είδους ματς περνούν σε δεύτερη μοίρα, καθώς αν εκλείψει ένα από τα δύο αυτά “ουσιαστικά”, τότε μπορεί να χαθεί και η γη κάτω από τα πόδια. Τρεις από τις τέσσερις φορές που έχει αγωνιστεί η εθνική μας ομάδα στο όμορφο νησί της Μεσογείου έφυγε με άδεια χέρια, ασόβαρη (1970, 1975, 1991).
Η μοναδική φορά που πήρε νίκη στη Μάλτα το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είναι το 2007 χάρη στο πέναλτι του Μπασινά. Ένα γκολ προϊόν της υπομονής που επέδειξε η εθνική μας. Σε εκείνο το παιχνίδι οι παίκτες του Ρεχάγκελ ήταν σοβαροί. Ωστόσο αυτό δεν αρκούσε. Αναγκαία ήταν και η υπομονή, καθώς χάθηκαν πολλές ευκαιρίες αλλά το γκολ δεν ήρθε νωρίς.
Απόλυτα διαβασμένος ο Φερνάντο Σάντος, έχει τονίσει στους παίκτες του τα όποια δυνατά σημεία της προσεχούς αντιπάλου, αλλά εκείνα που δε σταματά να ζητά από τους παίκτες του είναι η υπομονή και η σοβαρότητα. Μόνο με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να φτάσει η εθνική αλώβητη ως τον “τελικό” με την Κροατία. Οι περισσότερες προκρίσεις άλλωστε κερδίζονται στα ματς με τους θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους.