Ο Κόκε αποτέλεσε για τον Αρη κάτι σαν σήμα κατατεθέν και όχι άδικα, αν λάβει κανείς υπόψιν του τις εμφανίσεις του Ισπανού στα δύο πρώτα χρόνια του συμβολαίου του. Επρόκειτο για έναν ποδοσφαιριστή που «έβγαζε φωτιές», βρίσκοντας με χαρακτηριστική ευκολία το δρόμο προς τα δίχτυα, δείχνοντας πως στο πρόσωπό του ο Αρης είχε βρει τον σκόρερ της δεκαετίας!
Ωστόσο τα πράγματα τα επόμενα χρόνια δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι. Ο Κόκε σταδιακά σταμάτησε να σκοράρει με αποτέλεσμα και ο ίδιος να εκνευρίζεται από την παρατεταμένη αφλογιστία, αλλά και ο κόσμος να δυσφορεί από αυτό το γεγονός. Η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων του Αρη, λόγω της αγάπης που του είχε, τον στήριξε όσο περισσότερο μπορούσε. Το ίδιο έπραξαν και όλοι ανεξαιρέτως οι προπονητές που πέρασαν από τον κιτρινόμαυρο πάγκο. Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις, όπως αυτή του Μαζίνιο, που προσπάθησαν να αλλάξουν το σύστημα της ομάδας, προκειμένου να τον χωρέσουν στη βασική ενδεκάδα.
Από ένα σημείο και μετά, αντικρίσαμε (και προσπαθήσουμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα) έναν Κόκε που έπαιζε πίσω από τους επιθετικούς, πίσω, δηλαδή, από τη φυσική του θέση. Όμως φαινόταν πως αυτός ο ρόλος δεν τον ικανοποιούσε, όπως άλλωστε δεν ικανοποιούσε και τους θαυμαστές του οι οποίοι άλλον ποδοσφαιριστή είχαν αγαπήσει. Αυτόν που δεν σταματούσε να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα, εκτινάσσοντάς τους στους ουρανούς.
Η έλευση του Κούπερ και η εγκαθίδρυση του 4-4-2, επαναφέρει τον Κόκε στη γραμμή κρούσης, χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο Ισπανός μπορεί να κάνει χίλιες δυο δουλειές μέσα στο γήπεδο, όμως δεν σκοράρει και αυτό του καταρρακώνει την ψυχολογία. Είναι σαν τον Σαμψών που ξαφνικά χάνει τα μαλλιά του και συνεπώς τη δύναμή του!
«Κόκε, χωρίς γκολ, δεν είναι Κόκε», συμφωνούσαν οι φίλοι κι οι εχθροί του και πλέον η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Πριν από λίγους μήνες (κατά σύμπτωση τον καιρό που είχε προκύψει το θέμα του Χαβίτο με τον Ολυμπιακό), ο Κόκε μιλώντας σε γαλλικό μέσο δεν στεκόταν αρνητικός στο να εγκαταλείψει τον Αρη, προκειμένου να ανανεωθεί ποδοσφαιρικά. Καταλάβαινε πως ο κύκλος του στην ομάδα σιγά-σιγά έκλεινε…
Η μετακόμισή του στην Αμερική ίσως είναι μια ευκαιρία για τον ίδιο να δουλέψει περισσότερο και να ξαναβρεί τον χαμένο γκολτζή που τα τελευταία τρία χρόνια έψαχναν οι οπαδοί του Αρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Είναι όμως και μια ευκαιρία για τον Αρη να κινηθεί πιο ελεύθερα στην επίθεση και απαλλαγμένος από το βαρύ του συμβόλαιο να ψάξει στις αγορές για έναν νέο Κόκε. Διότι ως γνωστόν «ουδείς αναντικατάστατος». Το αντίθετο…
Όπως και να ΄χει το πράγμα μιλάμε για μια εξέλιξη που αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε, όπως επίσης μιλάμε και για μια εποχή που κλείνει μετά την αποχώρηση και του τρίτου της «παλιοπαρέας», μετά τον Κάλβο και τον Χαβίτο. Σέρχιο, καλή επιτυχία στη νέα σου καριέρα!