Όπως τραγική ήταν και η εμφάνιση στη Τρίπολη. Ομάδα η οποία ουδεμία σχέση είχε με αυτή που παρατάχθηκε κόντρα στον Παναθηναϊκό, μόλις μία εβδομάδα πριν. Εχασε με κατεβασμένα τα χέρια από έναν Αστέρα που δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο. Μάλλον το αντίθετο. Το οξύμωρο της όλης υπόθεσης είναι πως ουσιαστικά αυτή η ενδεκάδα του Αρη ήταν ίδια, με εξαίρεση τον Σολτάνι που ξεκίνησε αντί του Γιάκομπ, με την ενδεκάδα που κατατρόπωσε το τριφύλλι με 3-1. Και κάπου εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Θα πείτε, στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται και κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει μια εξίσου καλή εμφάνιση σε δεύτερο συνεχόμενο ματς. Σωστό. Όμως εδώ μιλάμε για δύο άκρα αντίθετα, επομένως κάθε είδους λογική καταρρέει.
Το να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά πως ο καθένας μέσα στην ομάδα θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να συναισθανθεί τις ευθύνες που του αναλογούν, μάλλον δεν θα συνεισφέρουμε κάτι καινούριο στην ιστορία. Μάλιστα το πιο πιθανό είναι να κουράσουμε κι εμείς και δεν πρέπει.
Η ήττα στη Τρίπολη, δίνει πια ξεκάθαρα το δικαίωμα στον Πρόμπιερζ να πάει σε σαρωτικές αλλαγές. Να προβεί σε «ρήξη» με κάποιους συγκεκριμένους και να κυνηγήσει την ανατροπή. Την ολική ανατροπή. Μήπως, επιτέλους, αλλάξει ρότα το καράβι. Είναι ίσως ένα από τα τελευταία πράγματα που μπορούν να γίνουν τη φετινή χρονιά η οποία κινδυνεύει να χαθεί με τον πλέον άδοξο τρόπο. Και είναι κρίμα, γιατί ο αυτός ο Αρης έδειξε (στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ) πως δεν είναι για τόσο χαμηλά. Εδειξε πως αξίζει να παλεύει για την ευρωπαϊκή διάκριση. Η οποία ασφαλώς ουδέποτε θα έρθει με εμφανίσεις τύπου Τρίπολης, Ν. Σμύρνης, Εργοτέλη κ.ο.κ.
Το δίλλημα για τους ποδοσφαιριστές του Αρη είναι συγκεκριμένο: Ή προχωρούν με οδηγό την εμφάνιση που έκαναν κόντρα στον Παναθηναϊκό ή παραδίδουν πνεύμα. Αυτοί αποφασίζουν.
