Όταν, δε, η διοίκηση τον κάλεσε στα γραφεία, προκειμένου να βρουν μια φόρμουλα λύσης του συμβολαίου του, ένιωσε το χαλί να φεύγει κάτω από τα πόδια του.
Από τότε ο Καστίγιο, πείσμωσε! Αρνήθηκε να αποδεχτεί την ετικέτα του αποτυχημένου. Σκέφτηκε κάποια πράγματα, μίλησε με τον εαυτό του, προπονήθηκε λίγο περισσότερο και όταν ο Μιχαλήτσος τον έβγαλε από την καραντίνα και του έδωσε φανέλα, έβαλε τετάρτη! Οσα, δηλαδή, τα γκολ που «έγραψε» από τη φυγή του Πρόμπιερζ και μετά. Ένα με τα Γιάννενα, ένα με τον Ατρόμητο στο κύπελλο, δύο με τη Δόξα. Το όλον, τέσσερα! Όχι άσχημα, αν αναλογιστεί κανείς το που πήγαινε η κατάσταση και το ότι πριν από μερικές ημέρες είχε κατεβάσει το πόμολο της εξώπορτας του «Βικελίδης».
Όχι ότι αυτός ο Καστίγιο είναι κάτι το ιδιαίτερο. Δεν έχει όμως καμιά σχέση με τον ποδοσφαιριστή που αντικρίζαμε από το ξεκίνημα της σεζόν. Δεν έχει καμιά σχέση με τον άνθρωπο που είχε φέρει σε απόγνωση τον Τσιώλη, που εκνεύρισε τον Πρόμπιερζ, που έκανε τον κόσμο να στραφεί εναντίον του. Αν μη τι άλλο ο τωρινός Νέρι, θυμίζει ποδοσφαιριστή. Εχει όρεξη για τρέξιμο, ενδιαφέρεται για τη ροή του αγώνα, προσπαθεί περισσότερο. Ισως για αυτό, αμέσως μετά την επίτευξη του 1-3 με τη Δόξα, έτρεξε στη κερκίδα που φιλοξενούνταν οι οπαδοί του Αρη. Τους αφιέρωσε το γκολ, δίνοντάς τους ( με την κίνησή του αυτή) υπόσχεση για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια. Παραδοχή ενός λάθους, ίσως το μεταφράσουν κάποιοι.
Ο Καστίγιο νιώθει πως δίνει απαντήσεις σε όλους όσους τον κατέκριναν, στέλνοντάς τον στην «πυρά». Ενιωσε αδικημένος και προσπαθεί τώρα να βρει το δίκαιο του. Στην πραγματικότητα όμως, ούτε αδικημένος υπήρξε, ούτε δίνει απαντήσεις στους επικριτές του. Απαντά στον ίδιο του τον εαυτό, τον οποίο τόσο πολύ έχει αδικήσει, ολ΄ αυτά τα χρόνια.
Υπ΄ αυτή την έννοια οφείλει ένα ευχαριστώ στον Πρόμπιερζ ο οποίος, έστω και μ΄ αυτόν τον άγαρμπο τρόπο, κατάφερε να τον ξυπνήσει. Διότι ο δρόμος που είχε αποφασίσει να βαδίσει, τον οδηγούσε σε αδιέξοδο.