Ενεργός επαγγελματικά και με όψη 50αρη, σε καμιά περίπτωση δεν παρέπεμπε στο τέλος της διαδρομής. Δυστυχώς όμως άλλα ήταν τα σχέδια του Κυρίου γι αυτόν.
Θα μπορούσα σε αυτό το κείμενο, προκειμένου να δώσω ένα στίγμα της ζωής και της πορείας του Τσιβιλίκα, να παραθέσω τα θεατρικά και κινηματογραφικά του κατορθώματα, να τονίσω το απαράμιλλο υποκριτικό του ταλέντο και να ευχηθώ να βρεθούν συνεχιστές του έργου του. Δεν πρόκειται όμως να το κάνω. Πολύ απλά γιατί δεν κατέχω, σε βάθος, τα θεατρικά και καλλιτεχνικά, αλλά και γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλοί άλλοι γνώστες του αντικειμένου οι οποίοι ήδη μ΄ έχουν προλάβει.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καταθέσω τη μια και μοναδική φορά που κατάφερα να έχω μια προσωπική επαφή μαζί του κι αυτή για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Και μάλιστα εντελώς τυχαία.
Με την κάμερα της NOVA (SuperSport, τότε), βγήκα ένα απόγευμα στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης για ένα γκάλοπ. Το θέμα ήταν η βία στα γήπεδα και οι τρόποι αντιμετώπισής της. Στην οδό Προξένου Κορομηλά το μάτι μου πέφτει πάνω στον Βασίλη Τσιβιλίκα ο οποίος είχε «απορροφηθεί» από την πραμάτεια μιας παρακείμενης βιτρίνας. Μάλιστα όταν τον πλησιάσαμε με το συνεργείο, έδειξε να αιφνιδιάζεται: «Από πού ξεφυτρώσατε εσείς;», μας ρώτησε με χαμόγελο, έχοντας πάντα εκείνη την αξιοθαύμαστη ηρεμία που τον χαρακτήριζε.
Όταν του εξηγήσαμε, δεν αρνήθηκε να ξετυλίξει τις σκέψεις του για το σημαντικό θέμα που πραγματευόμασταν. Ο Τσιβιλίκας αγαπούσε τον αθλητισμό και αυτό φαινόταν σε κάθε του λέξη, σε κάθε του κίνηση, σε κάθε του νεύμα! Όπως αγαπούσε πάρα πολύ και τον Αρη. Τη δική του ομάδα. Τον Αρη που δεν απαρνήθηκε, ούτε όταν αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι συνάδελφοί του για λόγους «πρεστίζ».
Όταν οι ερωτήσεις για τη βία εξαντλήθηκαν, η κάμερα πήγε να κλείσει. «Τι αυτό ήταν;», με ρώτησε και πάλι χαμογελώντας.
«Αν θέλετε να τονίσουμε κάτι επιπλέον, είμαι στη διάθεσή σας », του απάντησα.
«Για τον Αρη θα πούμε τίποτα;», ήταν το αποστομωτικό του ερώτημα.
Καλό ταξίδι, αγαπημένε Βασίλη…