Η απόφαση της ΕΠΟ περί μη αδειοδότησης του Αρη (και άλλων ομάδων), ενόψει του νέου πρωταθλήματος, γυρίζει τη σκέψη των φίλων του πολλά χρόνια πίσω. Ουσιαστικά παραπέμπει την ομάδα στα πέτρινα χρόνια της Β΄ Εθνικής, της οικονομικής ανέχειας και της ανυποληψίας. Κι όμως δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε….

Τι δείχνει αυτό; Πως κανείς δεν έμαθε από τα παθήματα, κανείς δεν δούλεψε στα θεμέλια του συλλόγου, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το τι υπάρχει πίσω από τη βιτρίνα. Απαντες περιορίστηκαν στις ηχηρές μεταγραφές, στα ευρωπαϊκά ταξίδια, στα μεγάλα φιλικά του «Βικελίδης». Κι αν υπήρξαν κάποιοι οι οποίοι θέλησαν να κοιτάξουν λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους, είτε εκδιώχθηκαν, είτε απενεργοποιήθηκαν, είτε τοποθετήθηκαν σε άλλες (μη ενοχλητικές) θέσεις. Η λογική του «εγώ» και όχι του «εμείς», χαρακτήρισε τον Αρη των τελευταίων ετών και ιδού τα αποτελέσματα.

Χρέη 22 εκατομμυρίων ευρώ, ταλαιπωρία με την εφορία, απλήρωτοι ποδοσφαιριστές και υπαλληλικό προσωπικό, απεργίες και παλινωδίες. Αυτός είναι ο Αρης που ζήσαμε (ειδικά τον τελευταίο χρόνο) και που σίγουρα δεν είναι ο Αρης που ονειρεύονται οι φίλαθλοί του.

Το κερασάκι στην τούρτα τοποθετήθηκε από την επιτροπή εφέσεων της ΕΠΟ, αφήνοντας τον Αρη κυριολεκτικά στη τύχη του. Τον αφήνει μεσοπέλαγα, χωρίς σωσίβιο και ότι ήθελε προκύψει. Τι άραγε μπορεί να προκύψει, παίζοντας με τη δεύτερη ομάδα και κάποιους «παραμένοντες» από τη φετινή σεζόν; Η απάντηση είναι προφανής και στενόχωρη… .

Μετά απ΄ όλα αυτά, ίσως έφτασε, πλέον η ώρα, να ξεκινήσει η κάθαρση! Με όποιο τίμημα. Διότι πολύ απλά, όπως είπε και ο Κατίδης, δεν πάει παρακάτω. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξεκινήσει μια τέτοιου είδους διαδικασία; Η πρακτική των υποσχέσεων (που ποτέ δεν εκπληρώνονται), του «δεν υπάρχει πρόβλημα», του κουκουλώματος και του εφησυχασμού, αποδεδειγμένα, πια, δεν οδηγεί πουθενά. Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις οι οποίες πρώτιστα θα πρέπει να ληφθούν από τους  νυν διοικούντες. Δεν είναι κακό να πέφτει έξω κανείς στις εκτιμήσεις του. Το άσχημο είναι να μην αλλάζει ρότα, να επιμένει στην ίδια φιλοσοφία και στα ίδια πρόσωπα.

Δεν μιλώ για απόδοση ευθυνών. Όταν καίγεται το σπίτι σου, δεν ψάχνεις να βρεις τον εμπρηστή, αλλά κοιτάς να σβήσεις τη φωτιά. Μιλώ, απλά για μια ομολογία αποτυχίας. Μια δήλωση προς τον κόσμο (ανεξαρτήτως ανάκλησης ή μη της απόφασης απαγόρευσης μεταγραφών από την ΕΠΟ) η οποία είναι βέβαιο πως θα εκτιμηθεί. Από όλους. Και αυτό θα είναι το πρώτο βήμα προς την ενότητα.